Nazi met Longhi

Vanuit het zwembad in Bangkok, springen we in de taxi naar de luchthaven. Weg uit de gekte, op naar Myanmar. Aangezien de grenzen nog steeds gesloten zijn, is de enige optie een vlucht. Het is een kwestie van opstijgen, dalen en landen op de moderne luchthaven in Yangon. Zenuwachtig staan we voor de douane. Anemoon in een andere rij dan ik, bang dat ze de fotowisseltruc op ons visum zullen zien. Anemoon is als eerste door de douane en ziet van een afstandje het beeldscherm, waarop mijn paspoortfoto naast een direct gemaakte foto en visum foto wordt gezet. Yvonne, Yvonne, Anemoon. Zoek de drie verschillen. Stempel erop, volgende. Yes! Ik kan een klein vreugdedansje niet onderdrukken. Tussen het geitenwollensokken volk (Myanmar trekt een vreemd soort toeristen), wachten we op onze tassen. Het voelt voor ons allebei weer als thuiskomen. Buiten regelen we een taxi. Een illegale. Zonder bordje of meter. Het stuur van de gloedje nieuwe Suzuki Swift met airco zit aan de rechterkant. Op zich niet heel vreemd, maar wel omdat ze hiermee ook rechts rijden. Ooit heeft een generaal heeft geroepen dat links rijden ongeluk brengt, dus rijdt iedereen gewoon rechts. Onze luxe illegale taxi heeft een navigatiesysteem. De chauffeur is er blij mee. Trots drukt hij op alle knopjes en laat hij zien, dat hij er niets mee kan, want het hele systeem is Japans.

Het is donker wanneer we ons guesthouse bereiken. Blij dat we gereserveerd hebben, want alles zit vol. Er is genoeg accommodatie, maar niet voor buitenlanders. De overheid wil precies weten wie waar verblijft en dus hebben maar enkele guesthouses een vergunning om toeristen onder te brengen. Met de toename van het aantal toeristen dit jaar, is er een tekort aan slaapplekken. Nadat al onze gegevens uitgebreid zijn genoteerd, krijgen we dezelfde kamer als vorig jaar. Het volledig met hout betimmerde hok ruikt naar oma en mottenballen en heeft nog dezelfde beddenspreien en berenhanddoeken.

Yangon is een bijzondere stad en in geen enkel opzicht te vergelijken met andere Aziatische steden. Het is rustig, georganiseerd en de kleine plastic kinderkrukjes sieren de straten. Het is een grote stad op kinderniveau. Ik neem plaats op een blauw exemplaar en bestel op de valreep nog iets te eten. Er worden wat noodles in een wok gegooid en alles om ons heen wordt opgeruimd. Yangon slaapt om 8 uur. Het theehuis om de hoek is een uitzondering. Een mooi alternatief voor de kroeg. Ook hier neem je plaats op een kinderstoeltje, terwijl je een krantje leest, een praatje maakt en een kopje thee drinkt. 's avonds is dit vooral een plek waar stoere mannen in lange rokken de week doornemen. Nieuwsgierige blikken kijken ons aan. De jongen die ons bedient heeft een hip kapsel, een traditionele longi (lange rok) en een nazi t-shirt, met enorm hakenkruis. Hij heeft geen flauw idee wat hij aanheeft.

Yangon slaapt vroeg en is vroeg wakker. De krant wordt grondig doorgenomen onder het genot van een kopje thee. De inhoud stelt weinig voor, want alle artikelen gaan eerst langs de raad van censuur. De geschrapte stukken worden opgevuld met advertenties en cartoons. Hoe meer advertenties, hoe slechter het met het land gaat. De enige zekerheid in de kranten zijn de overlijdensberichten. Onder t genot van een theetje maken wij foto's met onze mobiel. Ze kijken stiekem over onze schouders mee naar het resultaat. Vreemd dat ze zo verwonderd kijken, want zelf hebben ze nu, in tegenstelling tot vorig jaar, vaak ook een exemplaar. De mobiele telefoon is hier in opmars. Het tijdperk van de grote, logge toestellen slaat Myanmar over. Direct schaffen zij een smartphone aan. Vaak onbruikbaar, omdat er nog vrijwel nergens bereik is. De overige functies op hun telefoon is ze geheel onbekend. De telefoonwinkels breiden uit, terwijl de kleine beltafeltjes op straat langzaamaan verdwijnen. Vorig jaar stond er op iedere hoek van de straat nog een tafeltje met een stuk of drie ouderwetse telefoons, waarmee je voor een paar cent kon bellen. Deze kleine ondernemers worden in één klap vervangen door de mobiele telefoon. Yangon wordt snel volwassen.

In een kantoortje met minstens 15 medewerkers, regelen we een vlucht. Met z'n drieën zitten ze achter het kleine bureau. Het ene meisje belt de airline, het andere meisje maakt notities en nummer drie vouwt alvast het mapje waar onze handgeschreven tickets in kunnen. Een paar uur later vertrekken we richting de luchthaven. Onze tassen worden even op een weegschaal gezet, er wordt een sticker op geplakt en ze belanden op een stapel met wat andere bagage. Onze instapkaart vermeldt 29 december. Met een handgeschreven ticket en een verkeerde datum, reizen we terug in de tijd. Helaas is het toch 3 januari wanneer we na een korte vlucht aankomen in Heho. Met een trappetje verlaten we het propeller vliegtuig, iemand werpt nog even een kritische blik op ons visum met verkeerde foto en we staan buiten om een taxi te regelen. We zitten al bijna op de achterbank, wanneer we tot de conclusie komen dat we iets zijn vergeten. Onze rugzakken. Kleinigheidje. We gaan terug naar de zogenaamde aankomsthal (de gang bij m'n ouders is groter) waar ze inmiddels ergens op de grond liggen. Heerlijk zo'n bagageband. Terug in de taxi, nu met rugzak, genieten we van het prachtige landschap, wat als een patchworkdeken voor ons uitgestrekt ligt. Op naar Nuang Shwe!