In Cyberspace

Nuang Shwe is een dorpje aan Inle Lake. Een haven, drie straten en een klooster. 'S avonds is het er pikdonker, bij gebrek aan lantaarnpalen. Sinds vorig jaar lijkt er weinig veranderd en het voelt super om weer terug te zijn. We drinken een Myanmar biertje bij Htoo Htoo Aung, met de beste pannenkoeken van de straat en Mr Cook heeft nog steeds zijn pizza's. We huren de volgende ochtend fietsen bij ons guesthouse en vertrekken naar het weeshuis. Na vorig jaar kennen we de weg met onze ogen dicht. De Japanse fietsen kletteren over het kronkelweggetje door de suikerriet velden, waar brommers en vrachtwagens ons passeren en wij tractoren en ossenkarren inhalen. Vanuit de velden horen we 'Minglaba!' (hallo) waar de vrouwen druk bezig zijn met het kappen van het suikerriet. In tegenstelling tot vorig jaar is er veel meer gemotoriseerd verkeer. De vrachtwagens laten een dikke stofwolk achter zich en rijden in volle snelheid langs de trage ossenkarren. Het is een naar idee dat over een aantal jaar hier wellicht een tweebaansweg loopt. Wegwerkers zijn nu druk bezig met het dichten van de gatenkaas. Grote stenen worden handmatig klein gehakt. Het zijn voornamelijk vrouwen die hier aan het werk zijn. Zij tillen de zware manden met kiezels op hun hoofd en dichten de gaten in het wegdek. De mannen roeren in grote vaten met pek, die her en der langs de weg staan. De pek wordt over de gedichte gaten heen gegoten, waar vervolgens weer een emmer stof overheen gaat. En weg is het gat, voor zo lang het duurt. Een paar meter verder, zigzaggen we weer om de gaten en kuilen die wachten op reparatie. Stofhappend en stuiterend bereiken we na een uur het weeshuis. Geen welkomstcomité. Niemand te zien. Een meisje komt naar buiten en herkent ons van vorig jaar. Ze vertelt dat iedereen naar de school in het dorp is, omdat er prijzen worden uitgereikt aan de beste leerlingen en er wordt gedanst. Samen met wat andere meiden lopen we naar de school en nemen plaats tussen alle moeders en oma's die op de grond kijken naar de gezette vrouw die op t podium een traditionele dans uitvoert. Het is heet in de pieke zon en wij zijn natuurlijk zonder hoed en parasol slecht voorbereid. We zitten nog geen minuut of iemand heeft al een parasol voor ons geregeld. We vallen op tussen alle vrouwen met prachtige tanaka op hun gezicht. Tanaka is een soort natuurlijke zonnebrand en wordt gemaakt van een houtsoort. Ze smeren het op hun gezicht, wat een witgeel achtige kleur achterlaat. Ze maken er vaak hele patronen mee. Tussen alle vrouwen door komt ineens Sue tevoorschijn. Sue is de Engelse lerares uit het weeshuis, die daar eigenlijk de hele boel draaiende houdt. Het is super leuk om haar na een jaar weer te zien en we vertellen onze plannen. Zij vertelt trots dat een aantal van haar meiden een prijs heeft gewonnen, omdat ze in sommige vakken uitblinken. De prijzen variëren van een warme deken tot een klein geldbedrag. Wanneer we op een rustig plekje in de schaduw volop in gesprek zijn, krijgen we te horen dat U Tet Tun, de weeshuisvader gearriveerd is. We springen achterop een brommer en gaan terug richting weeshuis. We worden hartelijk ontvangen, alsof we zeer hoog bezoek zijn en nemen plaats aan de lange houten tafel. We hebben dollars meegenomen van de Nederlandse Stichting die het weeshuis ondersteunt en waar Anemoon voor werkt (www.careforchildren.nu) om 10 laptops te kunnen kopen voor de 100 kinderen in het weeshuis. Aangezien het nog steeds onmogelijk is om dollars over te maken naar Myanmar, moet al het donatiegeld contant worden ingevoerd. We maken duidelijk dat we slechts vier dagen hier blijven, en maken een strakke planning. U Tet Tun is grote, vriendelijke man, met hele lange haren uit zijn kin. Ik vraag me wel eens af of dat een statussymbool is hier. Hoe langer de haar, hoe belangrijker de persoon. Nou, dan is Tun wel heel belangrijk. Onze missie is ervoor te zorgen dat er van de dollars laptops worden gekocht en zo mogelijk deze ook aan te sluiten en te zorgen dat er internet is. Mission impossible. Om 17 uur worden we alweer verwacht in het huis van Tun, om iemand te ontmoeten die over t internet gaat. Anemoon denkt zich na een jaar nog te kunnen herinneren waar hij woont, maar na 1,5 uur fietsen geven we het op. Bij ons guesthouse staat Tun ons al op te wachten. De afspraak gaat niet door en is verzet naar morgenochtend 8 uur. Mooie tijd...

Om 7 uur gaat de wekker, alsof het een normale werkdag is. De eerste zonnestralen proberen door de mist heen te prikken. Het is koud buiten. Met m'n adem blaas ik rookwolkjes, terwijl ik op teenslippers plaats neem aan het tafeltje buiten in de tuin. Vers fruit, thee en een eitje in het ochtendzonnetje. Heerlijk vroeg op staan. We hebben afgesproken bij Tun om met iemand te praten over de internetverbinding in het weeshuis. Wanneer we bij zijn huis aankomen, staat hij al start klaar. Verbaasd vraagt hij waar onze fietsen zijn. We zijn gewoon lopend, omdat we niet wisten dat we elders heen moesten. Tun stapt op z'n brommer en sjeest vooruit. Op ons gemak lopen wij de straat uit, geen flauw idee wat de bedoeling is van deze ochtendexcursie. We belanden bij een kennis met een internetcafe. Er wordt wat gesproken over internet en de provider, maar het uiteindelijke doel en de reden dat wij hier zo achterlijk vroeg moeten zijn, is mij geheel een raadsel. Rond 10.30 uur worden we opgehaald met een busje. De hele crew van het weeshuis zit er in. De chauffeur en Tun voorin, met op de achterbank Sue de engelse lerares van het meisjes weeshuis, Nila van het jongens weeshuis, een scheikunde lerares waarvan ik de naam ben vergeten, maar die ik door haar gebit even 'tandjes' noem en Bren Sein de computergoeroe. Van hem zijn we behoorlijk afhankelijk vandaag, omdat we naar Taungi gaan om laptops in te kopen. Het wordt weer een mooi uitje. De door ons meegebrachte dollars zijn inmiddels gewisseld voor lokale kyat met als gevolg dat we nu een hele rugzak vol geld hebben.

Onderweg bezoeken we eerst het opvangtehuis, waar 12 nonnen liefdevol voor 150 zwaar gehandicapten zorgen. Vorig jaar hebben we ook al een bezoek gebracht aan deze locatie en dit heeft zoveel indruk gemaakt, dat wij zeker terug wilden voor een donatie. Ons hele gezelschap moet verplicht mee. Voor Tandjes en de computergoeroe is het waarschijnlijk de eerste keer dat zij deze locatie bezoeken. Het blijft bewonderenswaardig hoe de nonnen met weinig middelen de boel draaiende houden. Rolstoelen zijn in de gehele omgeving niet verkrijgbaar en alles wordt dus gemaakt door lokale vaklui. Het tehuis heeft de donaties hard nodig voor de dagelijkse gang van zaken. Alle monden moeten gevoed worden. We weten 100 procent zeker dat het extra geld, wat wij op hebben gehaald met Myaphoto, hier goed wordt besteed en al is t maar een druppel op de gloeiende plaat, de non zegt dat god ons gestuurd heeft en zij het hele jaar voor ons zal bidden. Dat is dus maar weer mooi meegenomen.

Ons reisgezelschap vindt het tijd voor een lunchstop. Ze komen hier zelden, alleen wanneer zij iets nodig hebben uit de stad, of met bijzonder bezoek van t weeshuis. Zelf maken ze er echt een uitje van. We bekijken nog even het uitzicht van het vieuwpoint en gaan naar een populair restaurant, dat tot onze verbazing wifi heeft. In het hele toeristische gebeuren rondom Inle Lake is geen wifi te bekennen, terwijl hier niemand weet wat ie met de wifi moet doen. We zijn dan ook de enigen in het hele restaurant die gretig onze telefoons tevoorschijn halen en de donatie aan de nonnen direct op Facebook plaatsen. Terwijl aan onze tafel iedereen noedelsoep naar binnen slurpt, checken wij snel onze email.

Met volle buik komen we aan bij Cybernet. DE computerwinkel van de gehele regio, bestaat uit een enorm uithangbord, en een hok tot aan het plafond volgestapeld met dozen, mobieltjes, printers, toetsenborden en computers. Het wordt gerund door Indiërs. Het is druk dus we sluiten met ons hele gezelschap (8 personen) aan in de rij die bestaat uit een invasie marsmannetjes. Met helm op staan ze te wachten op hun nieuwe laptop of pc, die in grote doos achterop de brommer wordt geknoopt. Tussendoor brengen mensen hun pc ter reparatie. Ter plekke wordt t ding op de grond even open geschroefd, er wordt wat in gerommeld en geblazen en klaar is ie weer, terug achterop de brommer. Inmiddels is het iemand opgevallen dat we al even staan te wachten. Er zouden laptops besteld zijn, maar natuurlijk staat er niets klaar. Even twijfelen we of we geen desktops moeten aanschaffen. Anemoon gaat een kijkje nemen achterin de winkel, waar op de grond alles gemonteerd wordt. Ik zit ondertussen op een plastic kruk half binnen half buiten de winkel, te bekijken wat de rest van Myanmar aanschaft. Laptops zijn zeer gewild, maar ook mobiele telefoons gaan als warme broodjes over de toonbank. Het geklus achter de schermen vertrouwen we niet helemaal en desktops kunnen pas over twee dagen worden afgehaald, daarom besluiten we toch voor de laptops te gaan. Hier kan het minste mee gerommeld zijn. Tun laat alles aan ons over. We onderhandelen nog even over de prijs, regelen gratis muizen en muismatten en bespreken wat wij op de laptops willen. Thuis zou ik hier geen seconde over nadenken, want het boeit me totaal niet, hier is t ineens een boeiend onderwerp, omdat niemand er ook maar enigszins iets vanaf weet (met als uitzondering onze computergoeroe, die twee jaar informatica heeft gestudeerd). Microsoft office is al een lastig verhaal wat apart geïnstalleerd moet worden. Gewoon een kopie, want iets met licensie hebben ze nog nooit van gehoord. Een antivirus programma vinden ze helemaal onzin. Niemand heeft nog internet, dus ook geen virussen. Na wat discussie over en weer, wordt de deal gesloten en moeten we wachten totdat de 10 laptops gereed zijn. Er wordt extra geheugen toegevoegd en onze goeroe krijgt uitleg over het installeren van het antivirus programma. Alles neemt wat meer tijd in beslag dan gedacht. Vier uur later zit ik nog steeds op hetzelfde krukje. Wie had ooit gedacht dat ik in mijn leven zoveel tijd door zou brengen in een computerzaak. Ik vind 5 minuten Case Electronics in Arkel al een hele opgaaf. Sue, Nila en Tandjes zijn ondertussen maar even gaan shoppen en komen terug met een verlengsnoer en lekkere hapjes. De brommers rijden af en aan en Tun komt ineens tot de conclusie dat hij wat geld tekort komt. Hij belt een vriend, die later op een brommer, met rugzak en Duitse oorlogshelm wat geld komt brengen. We worden weer uitgebreid voorgesteld aan deze oude baas (in dit geval reddende engel) en ik ben blij dat ik even van m'n kruk kan opstaan om de vriendelijke geldschieter een hand te geven. De Duitse oorlogshelm vertrekt weer en de stapel geld in de rugzak wordt groter. Naast de laptops kopen we ook een goede printer, tevens kopieer en scanner. Op de stoep wordt t ding uit de doos gehaald en uitgebreid getest. Vol verwondering kijkt onze computergoeroe naar de scanner. Ondanks zijn 2 jaar informatica, heeft hij dit apparaat nog nooit gezien. Het is na zessen wanneer alle dozen in ons busje worden geladen. Er is geen plek meer voor de printer, dus deze gaat op het dak. De rekening is opgemaakt en de rugzak wordt geopend. Hele stapels bankbiljetten komen tevoorschijn. Stapel voor stapel wordt het geld geteld. Het lijkt wel monopolie. Nadat de rugzak leeg is, kunnen we dan eindelijk vertrekken. Weg uit Cyberspace. Nu nog internet...