Wet-air-no-Balloon festival
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
01 Januari 1970 | Myanmar, Sizon
Ik droom over ballonnen in uitzinnige vormen, zo groot als huizen, met lichtjes en vuurwerk. Vandaag is officieel de laatste dag van het festival en ik geef het graag nog een kans. Wanneer de (dit keer gelukkig niet witte) taxi boven in de bergen, op een duidelijk afgesproken en gemarkeerde parkeerplaats, stopt, begint het te plenzen. Aangezien het onder het afdak van de VIP tribune nog harder regent dan er buiten, is er geen andere optie dan te wachten in de auto, totdat het iets beter lijkt te worden. Gewapend met roze poncho, trotseer ik de druppels. Er hangt een dikke, grijze wolkenmassa tussen de bergen en het festivalterrein is veranderd in een modderbad, inclusief snelstromende riviertjes. Druk is het niet. Er glibberen wat jonge monniken op slippertjes langs de kramen, het schommelschip gaat voor de vorm toch nog even heen en weer en tussen de blubber, laat iemand onder een professorisch gemaakt afdakje een tattoo zetten. We lopen van zeiltje naar zeiltje en proberen zo de ergste plensbuien te vermijden. Maandenlang is er gewerkt aan de prachtige ballonnen, die nu onmogelijk kunnen opstijgen. Zelfs de Birmezen, die altijd lachen, kijken nu enigszins beteuterd. We vrolijken ze op met een praatje en maken een dansje op de westerse muziek die keihard uit de speakers knalt. We besluiten de regen nog tot 18.00 uur de kans te geven dit terrein te verlaten. Ondertussen wordt het steeds donkerder, en hangen de wolken inmiddels op het veld. Wij nemen plaats in een theehuis, waar ze geen thee hebben, maar wel rum. Word ik in iedere geval ook lekker warm van. De hele familie komt aan tafel zitten. We krijgen baby's op schoot, maken foto's, laten plaatjes zien van Nederland, zingen nog een Birmees liedje en de tijd vliegt. De ballonnen helaas niet. Het Hot air Balloon festival is alles behalve 'hot' en op de gemiddelde verjaardag zie ik meer ballonnen. De afgelopen tien jaar is het nog nooit gebeurd, dat het festival zo in het water is gevallen. Hebben wij weer mee mogen maken. Wat een geluk.