Vliegende monniken en aliens

De ochtend begint met verhalen over vliegende monniken, (echt waar, waargebeurd) en foto's met bewijsmateriaal. De eigenaar van het guesthouse is weer aangeschoven en is even vergeten dat ik dit verhaal in januari al heb gehoord (toen was ik hier met m'n nichtje Anemoon voor het fotoproject). Op iedere foto staat een pagode met een lichtvlek, veeg of stip, die bij mij bestempeld worden als mislukt, maar hier goed door kunnen voor het bewijs van vliegende monniken. Gerard krijgt van hem nog een uitgebreide folder over een meditatie centrum in de buurt. Moeilijk uit te leggen dat Gerard al in slaap valt in de jumping train, laat staan in een meditatiecentrum. Omdat ik in januari niet goed heb opgelet, en de vijf (of waren het er zeven?) principes van het boeddhisme niet eens meer kan opnoemen, moet ik toch het hele verhaal aanhoren.

We springen achterop de brommer bij Sammie en een onbekende vriend, naar een onbekende bestemming. Maar we beginnen bij de apotheek. Van het extra donatiegeld koop ik medicijnen; pleisters, verband, betadine, paracetamol, zoutoplossing, etc. Tot het plafond toe opgestapeld staan dozen. Met gebaren maak ik duidelijk wat ik wil hebben en met een doos vol spullen vertrekken we weer. We slaan al snel af van de gebaande wegen, en volgen de onverharde weg langs dorpjes en pagodes. De weg eindigt bij een klein schooltje midden tussen de velden. Het hoofd van de school, een klein vrouwtje van 67 jaar, heet ons welkom. Het stenen gebouwtje is pas twee jaar oud, maar heeft nu alweer een opknapbeurt nodig. Het originele gebouw bestaat al heel lang en dat is te zien ook. Er ontbreken wat planken in de vloer en je kijkt overal door naar buiten. Nu hebben de scholen hier sowieso geen ramen, alles is lekker open. Er staan kleine houten bankjes, die als tafel worden gebruikt. De kinderen zitten op de grond. We besluiten alle klasjes te fotograferen. Totaal 113 kids vandaag, veelal uit hele arme gezinnen. School is tegenwoordig gratis in Myanmar. De schooluniformen echter niet, en ik besluit voor de 50 armste kinderen het schooluniform te sponsoren. Het schoolhoofd is helemaal blij met mijn aanbod. Klas voor klas worden de kinderen voor m'n lens gezet. Het gaat er zeer gestructureerd aan toe. Mijn enige zorg is, hoe ik die serieuze blik van hun gezicht krijg, dus maak in het Birmees een praatje met ze. Soms helpt het, soms kijken ze nog wanhopiger. Niet zo gek als je bedenkt dat ze voor het eerst een toerist zien. En dan ook nog twee bijzondere exemplaren. Voor hen is het alsof er net een UFO is geland met twee aliens. Deze twee aliens moeten zich nog wel even registreren in het logboek van school. Tja, ook hier is het belangrijk dat ze doorgeven dat er toeristen waren. De overheid wil graag weten wat iedereen hier uitspookt. We lopen nog even door het dorpje, dat bestaat uit kleine bamboe huisjes en modderige paadjes, tussen de rijstvelden. Nieuwsgierig wordt er gekeken naar die twee buitenaardse wezens. Met de komst van de smartphone, is het principe foto een stuk dichterbij gekomen. Het is ongelofelijk, maar zelfs hier, tussen de bamboe, rijstvelden, modder, geiten en eenden, hebben ze een mobiel. Dat terwijl twee jaar geleden in heel Myanmar nog geen mobiel te bekennen was. Ze maken nu dus ook zelf foto's van ons. Raar. Gelukkig hebben ze nog geen printer. De serieuze, statige portretfoto is zeker favoriet. Bij mij niet, dus ik doe er alles aan om dat masker af te krijgen. De mannen zijn druk in de weer met hanengevechten. Op de eerlijke manier overigens, dus zonder messen aan de poten, en ze laten ze niet dood gaan. De haan die het sterkst is heeft gewonnen, de ander wordt weer opgelapt voor een volgende wedstrijd.

'S middags brengen we de dag verder door in ons kantoor/ volledig betegelde-slachthuis-kamer, met de printer en het lamineer apparaat.

Johny, die nu werkt in het guesthouse, heeft vroeger gewerkt bij de stichting Care for Children. Hij weet dus voor ons project precies de goede adresjes. Vandaag wil hij met ons terug naar het dorp waar hij 7 jaar geleden heeft gewerkt. Dat het meer dat 1,5 uur rijden is op een brommer, vertelt hij er niet bij. We steken de lange brug over en de helm waait bijna van mijn hoofd. Nu vraag ik me af of deze überhaupt zin heeft, want aan de binnenkant zie ik t piepschuim zitten. Halverwege stopt hij om te tanken. Er gaat weer een hele limonadefles benzine in. Johny vertelt dat de wegen er een heel stuk beter op zijn geworden in vergelijking met 7 jaar geleden. Ik kijk naar Gerard, die rek en strek oefeningen staat te doen, en ben blij dat de weg verbeterd is. De vering van de brommer wordt er echter niet beter op. Het dorp van zeven jaar geleden, blijkt, tot grote verbazing van Johny zelf, behoorlijk te zijn ontwikkeld. We worden hartelijk ontvangen en ze herkennen hem na zeven jaar allemaal nog. Een klein stukje verderop zit een kleuterschooltje. We zijn ook hier weer de eerste toeristen die een bezoekje brengen en we komen op precies het verkeerde tijdstip. De kleuters liggen allemaal op de grond, diep in dromenland. Het slaapuurtje wordt nu bruut verstoord door de aliens uit Holland. Wakker worden! Één meisje blijft gewoon liggen. Niet wakker te krijgen. Wel makkelijk fotograferen. Makkelijker dan jokertje, die voor ieder kind springt en alle aandacht opeist. Als afsluiting maakt de juf met haar Samsung nog even wat foto's van ons.

Op nog geen half uurtje rijden ligt een dorpje midden tussen de velden, alleen bereikbaar via een donker, dichtbegroeid paadje. In tegenstelling tot het vorige dorp, heeft hier de tijd stil gestaan en is er niets van vooruitgang te bekennen. De mensen die hier wonen hebben een zeer donkere huidskleur en gitzwarte ogen. Het zijn oorspronkelijk Indiërs. Ondanks dat het een schooldag is, barst het hier van de kinderen. Aangezien school nu gratis is, begrijp ik dit niet helemaal. Mijn vraag wordt beantwoord met de lullige reden dat de kinderen niet naar school willen. Hier ontbreekt dus duidelijk een stuk opvoeding van de ouders en misschien ook wel onwetendheid. Of is het gemakzucht? Kinderen kunnen helpen op het land of voor hun broertjes en zusjes zorgen. In ieder geval doorbreken wij hun dagelijkse sleur. Ze voelen voorzichtig aan mijn arm om te kijken of ik niet afgeef. Alle medicijnen die we hebben meegenomen worden stuk voor stuk besproken en genoteerd in een schrift. Johny geeft nog even een spoedcursus hygiene, over handen wassen etc. De kinderen vinden het een grappig verhaal. Hij zou graag zijn oude werk weer oppakken, maar dan wordt hij naar afgelegen gebieden gezonden, en dat wil hij niet voor zijn kinderen. We zwaaien gedag en ik druk ze nogmaals op het hart dat school heel belangrijk is. Dit dorp is anders over 50 jaar nog steeds hetzelfde, misschien alleen met meer mobieltjes.