Bergje op, bergje af

De chauffeur, die de weg niet weet, is weer terug. Al na een half uur wordt er gestopt, want hij moet langs de apotheek (zit de hele straat hier vol mee en alles is zonder recept verkrijgbaar), pillen kopen voor z'n griepje. Hij ook al... Het ligt dus niet alleen aan ons, dat we snotverkouden zijn.

Met een fles water en een pak biscuitjes moeten we de 7 uur durende rit wel kunnen uitzitten. Al snel staan we weer stil. Dit keer voor een begrafenisstoet die door de straat komt. Voorop lopen Tibetaanse vrouwen met gebedsmolentjes, daarachter een lange stoet met rouwende mensen, twee monniken met traditionele toeters en een kleine vierkanten kist, op bamboedragers, getild door vier jonge mannen.

De besneeuwde bergen zijn vandaag weer terug en lijken steeds dichterbij te komen. Langs de slingerwegen groeien kardemomplanten, bamboe en knalrode kerststerren (gewoon zoals wij ze in het tuincentrum kopen, maar dan veeeeel groter). De weg is afwisselend goed tot dramatisch, maar dat houdt het spannend. Iedere bocht lijkt het uitzicht weer mooier.

De chauffeur is dit keer goed ingelicht over onze tussenstop in Tashiding. Hij moet drie keer de weg vragen, maar rijdt in ieder geval niet verkeerd. Na een steil paadje vol stenen en gaten, zien we bovenop de berg t klooster. We moeten nog een stuk naar boven klauteren (waarom bouwen ze die dingen altijd bovenop de berg?). Wederom een klooster, op een verdwaalde monnik na verlaten, maar wel mooi door de prachtige ligging en de vele witte chorten en honderden wapperende gebedsvlaggetjes. We struinen rustig rond tussen de gebouwtjes, vlaggetjes en met boeddhistische teksten gegraveerde stenen.

Het hotel in Yuksom, een klein schilderachtig dorpje op 1780 meter hoogte, doet ons denken aan Oostenrijk. Een balkon met uitzicht op de tuin en daarachter de witte bergen. Het enige dat ontbreekt is een kachel. In t restaurant, waar de tassendrager, ober en kok tegelijk is, proberen we wat op te warmen, maar met de deur open wordt t binnen niet warmer dan een graad of 10 max?

De zon warmt alles langzaam weer op en 's ochtends hebben we nog wat tijd voor een wandeling door het dorp. De kinderen zijn net op weg naar school en hun rode schooluniformpjes steken mooi af tegen t groene landschap. Giebelend zeggen ze gedag. We bezoeken de plek waar ooit de eerste koning van Sikkim gekroond is (Sikkim was vroeger een zelfstandige staat). Aan de hoeveelheid gebedsvlaggen te zien, is deze plek ook weer heilig verklaard, net als het meer, waar we nog even een kijkje nemen.

Onderweg naar Pelling hebben we nog een tussenstop bij een waterval. Vanaf grote hoogte klettert het ijskoude smeltwater naar beneden. Een groepje dagtoeristen uit de buurt vertelt dat we beslist even naar boven moeten lopen en dan over de stenen, want dan zie je een prachtige regenboog. Bovenaan gekomen, zie ik de stenen waar we overheen moeten springen om aan de overkant te komen. Glad, nat en glibberig, dus te riskant. Dan maar geen regenboog. We poseren nog even voor een foto met de dagjesmensen, kopen voor een euro een tros bananen, mandarijnen, repen chocola, chips en een fles water en vervolgen onze weg richting een heilig meer...

Lake Khecheopari, wordt beschouwd als een van de meest heilige meren van Sikkim en ligt verscholen tussen de bossen. Er schijnt nooit een blaadje op te drijven. We verwachten heel wat, maar het meer had zo de put van Heukelum kunnen zijn. Eigenlijk is de Linge veel mooier en we vragen ons even af, wat we hier doen. Maar goed, je moet het maar gezien hebben.

In Pelling, op 2100 meter hoogte, is het zo mogelijk nog kouder en we zoeken snel een dakterras in de zon. Het plaatsje zelf is niet meer dan een 2 km lange kronkelstraat met hotels en niets anders dan hotels. Geen winkeltjes, geen restaurantjes, geen terrasjes, alleen maar grote, lelijke, betonnen bouwwerken, maar geen toerist te bekennen. Logisch, want het is veel te koud. Het enige backpackerscafe met dakterras, zon, bier, bananenpannekoeken en binnen een houtkachel, wordt waarschijnlijk onze uitvalbasis...