Tweederangs zonsopgang

Na een wederom wonderlijk ontbijt, worden we uitgezwaaid door de ober met handschoenen en t meisje van de receptie met dikke sjaal, met de mededeling dat het in Darjeeling ook koud is. Fijn. Volgens onze beschrijving is het slechts vier uur rijden. De weg is natuurlijk weer in erbarmelijk slechte staat en na twee uur hobbelen, hebben we een lekke band. De band wordt verwisseld door een zo mogelijk nog gladder exemplaar. Halverwege stoppen we bij de bandenspecialist. Een band voor het blauwe houten hokje geeft aan dat we goed zitten. De oude wordt gerepareerd en we kunnen onze weg 'veilig' vervolgen. Voor t eerst zien we theeplantages, wat er toch op moet duiden dat we in de buurt zijn van t wel bekende Darjeeling. De chauffeur vindt t echter lunchtijd en wanneer hij daar klaar mee is, laat hij uitgebreid z'n auto wassen. Tuurlijk, alle tijd van de wereld...
Pas na 6,5 uur rijden komen we aan in theestad Darjeeling. Het Tibetaans ingerichte hotel oogt gezellig en de kamer is netjes, met uitzicht op de bergen. Stroom en warm water is er echter niet. Als ik vraag wanneer wel, antwoordt de jongen; "I think maybe half an hour, mem". 'S avonds als we terugkomen is er natuurlijk niets veranderd. Een ander komt de kamer inspecteren, probeert alle knopjes (en die zijn er in alle hotelkamers in overvloed, soms 8 naast elkaar en ook nog op de gang, je kan er geen touw aan vast knopen) en komt tot de conclusie dat alleen het grote licht werkt op de noodaggregaat en de rest dus niet. "I think, maybe, after half an hour mem."

In de smalle straatjes worden voornamelijk wollen sokken, sjaals en mutsen verkocht. Het lijkt wel winter. Onderweg lopen we een Amerikaan tegen t lijf die al jaren in Bangkok woont. Hij vraagt of we een goed hotel weten en ik neem m mee naar het onze. De wat oudere, logge man lijkt bezopen, maar blijkt toch echt aan de thee te zitten. Ik zet er m'n vraagtekens bij, maar goed. Even later checkt hij in, met z'n veel te jonge Thaise vrouw/vriendin, in de deluxe kamer (zonder warm water en stroom). We blijven in t gezellige restaurant van t hotel hangen en praten nog wat met de Amerikaan over Bangkok, Cambodja en Birma.

Om vier uur 's nachts zitten we in de auto voor een spectaculaire zonsopgang op Tigerhill. Ohhhhh wat haat ik dat toch, vroeg opstaan. Het moet wel heel spectaculair worden om m'n humeur nog te verbeteren. Overdag is onze jeep al een kermisattractie (met de kerstslingers, ganesha beeldje ter bescherming, wierrookstokjes tussen t dashboard en gekleurde plumo voor t stof), in t donker geeft het ganesha altaartje ook nog eens alle kleuren licht. De knipperende lichtjes irriteren me mateloos, net als t open raam, dat de chauffeur weigert dicht te doen. Ik barst van de kou. We blijken niet de enige gekken te zijn op dit tijdstip. In colone rijden we achter de andere jeeps aan naar boven. Halverwege staat ineens een loket, want zelfs voor de zonsopgang moet je hier betalen. Er blijken ook nog drie verschillende kaartjes te zijn, waarvan de inhoud ons pas later duidelijk wordt. Standaard, luxe en super luxe. We gaan op dit achterlijke tijdsstip natuurlijk voor de super de luxe kaartjes, maar de chagrijnige man achter t loket vertelt me dat die uitverkocht zijn. Dan maar zonsopgang tweederangs, gewoon luxe. De prijs op het bord is anders dan de prijs die de chagrijnige man wil hebben, maar hij weigert anders de kaartjes te geven, dus betalen we 10 ruppee extra. Incredible India. Onze luxe kaarten geven toegang tot de eerste verdieping van een gebouw, waar voor de ramen rijen stoelen staan opgesteld. Rij 1 voor t raam zit al vol, dus nemen wij plaats op rij 2. Alsof we in een bioscoop zitten, waarvan de film nog niet is begonnen en waarvan we geen idee hebben hoe laat ie begint. De derderangs kaarten zijn de staplaatsen buiten in de kou en de super luxe zitten een verdieping boven ons en hebben een kachel. Het hele hok wordt volgepropt. De ongemanierde Indiërs worstelen zich naar voren, geen stoel en niemand is meer veilig. Ze gaan nog net niet op schoot zitten. Het is nog pikdonker buiten. Ineens verschijnt er aan de linkerkant een oranje gloed aan de horizon. Zonder rekening te houden met anderen, schiet iedereen naar de linker kant van het raam en worden honderden foto's geklikt. Vol verbazing kijk in naar t schouwspel dat zich voltrekt. Het lijkt wel een komische film. In deze ruimte zitten zeker al 200 man, dan hierboven nog en de rest buiten. Zo'n mannetje of 1000 staan hier in alle vroegte te vechten om het beste plaatsje en de mooiste foto. Onafgebroken wordt er geklikt, bekeken, vergeleken, gewist en opnieuw geklikt. Langleven het digitale tijdperk. Iedereen is zo in de ban van de oranje lucht op links, dat niemand door heeft dat de bergen rechts zijn. Ik worstel mezelf uit de mensenmassa voor een plekje voor het raam op links. Langzaam worden de enorme bergen helderder. Als de oranje streep verandert in een grote oranje bal barst het gejuich (en nog meer gedrang) los. Pa zegt: "zo'n zonsopgang is ook overal hetzelfde, ik zie die oranje bal iedere dag". Tja, wat doen we hier eigenlijk? Zodra alle foto's van de zon gemaakt zijn, krijgen ze de bergen in t vizier en verplaatst de hele menigte zich mijn kant op. Buiten vertoont zich hetzelfde schouwspel. Mensen rennen als blinde paarden van rechts naar links. Pas als de zon zich goed laat zien en de hysterische mensenmassa verdwijnt, kan ik van het uitzicht genieten. We hebben heel veel geluk, want het is helder en kunnen zelfs de Mount Everest zien!

De berg af, is het gras wit bevroren. Daar zit ik weer met m'n gympies, en dun vestje, totaal niet berekend op deze temperatuur. Het is zelfs zo erg, dat ik bij m'n ontbijt warme brintapap (zou ik normaal niet eens wegkrijgen) eet om op temperatuur te komen. Pas op de theeplantage in t zonnetje warm ik op. Helaas is het theeplukseizoen net ten einde. Meer dan de eindeloze theeplantages op de berghellingen is er niet te zien. En een theeplant is een doodgewone struik. Voor de vorm proeven we de beste kwaliteit witte thee en laten ons natuurlijk wat thee aansmeren. Toch zal ik volgende keer in de supermarkt voor de Darjeeling thee terugdenken aan deze prachtige omgeving (en de veel te dure thee die we hier hebben gekocht).