De laatste etappe

We wachten al twee dagen op "maybe after half an hour, mem", stroom dus en wellicht nog belangrijker: warm water. Volgens de jongen van de receptie moeten we toch echt warm water hebben, alleen moet je de kraan even een kwartiertje laten lopen... Het is weer een mooi verhaal en we geloven er geen bal van, maar proberen kan geen kwaad. Het tegenstrijdige is, dat er overal stickers in de badkamer geplakt zijn met "Darjeeling watercrisis, please save water" en de was doen is daarom ook strikt verboden (als enige hotel hebben we hier dan weer wel een waslijn). Na een kwartier wordt het water inderdaad iets lauwer en na 20 minuten heb ik de lekkerste douche van India. Ik heb zelfs genoeg tijd om de shampoo uit m'n haar te spoelen. Een heerlijk warme douche, met flinke straal en onophoudelijk warm water. Ik heb een flink gat geslagen in de watervoorraad van Darjeeling.

De menukaart blijft toch ook een sprookjesboek. 'S ochtends bestellen we een 'American breakfast' (toast, eieren, etc), maar dat hebben ze niet want de bananen zijn op? Ze hebben wel toast en eieren. Doe dat dan maar... Op de vraag of ze fruit hebben antwoord de ober "Nee, maar wel appels".

In café coffee day (een koffie-keten door heel India en een uitstekende uitvalbasis op momenten dat je even aan de Indiase hectiek wilt ontsnappen, met bovendien overheerlijke ijsjes) bestel ik een Darjeeling thee. Staat tenslotte op de kaart en lijkt me hier meer dan logisch, maar nee hoor, hebben ze niet.

Overdag in Darjeeling is het prettig warm in het zonnetje. Het is in m'n zwarte t-shirtje zelfs heet. Het is dat ik weet dat het s avonds enorm afkoelt, anders zou ik me afvragen waarom ze overal op straat dikke sjaals, mutsen, oorwarmers en winterjassen verkopen.

In de smalle winkelstraatjes, waar het doorlopend markt is, is er blijkbaar iets bijzonder interessant, waardoor er een opstopping is ontstaan. Het blijkt de 'kiwi' te zijn. Nog nooit eerder in Darjeeling geïntroduceerd en door een stel jonge ondernemers uit nieuw Zeeland geïmporteerd. Ze worden nu in de buurt gekweekt. Met een kist vol kiwi's en pamfletten over de vitamientjes, proberen ze het product aan de man te brengen. Het lukt aardig, want het is het onderwerp van de dag.

's middags start helaas onze reis terug naar Calcutta. Vanuit de jeep zie ik het berglandschap weer veranderen in een uitgestrekte vlakte. Niet alleen het landschap verandert, maar de hele sfeer. Van het relaxte, schone, koude Sikkim, met een mix van Tibetanen, Indiërs en Nepalezen, zijn we in drie uur tijd weer 'terug' in India. Even waren we de hectiek, de chaos, de tuktuks, de rotzooi en de koeien op de weg, vergeten. Terwijl ik uit t raampje kijk en alles aan me voorbij trekt, besef ik dat we de afgelopen maand enorm veel hebben gezien. En nog zijn er dingen die ik vergeten ben te beschrijven. (Zoals de zonnetempel in Konark, waarin de hele kamasutra kunstig is uitgehakt en zelfs op de werelderfgoed lijst staat. En het huis in Calcutta van waaruit moeder Theresa al haar liefdadigheidswerk heeft gedaan en waar we haar eenvoudige tombe bezochten). De afgelopen maand is aan de ene kant voorbij gevlogen, aan de andere kant lijkt het alweer een eeuwigheid geleden dat ik samen met pa op station Arkel in de trein stapte.

Vanaf station New Jaipalguri vertrekt onze nachttrein richting Calcutta. Voor pa is de reis naar huis hiermee echt begonnen, voor mij begint t avontuur pas net. Veel te vroeg komen we aan op dit, voor Indiase begrippen, rustige station. In tegenstelling tot voorgaande keren, waar we netjes op de trein werden gezet, pleurt onze chauffeur -die de weg hier wel weet- onze tassen uit de jeep en weet niet hoe snel hij weg moet komen. Daar staan we dan. Na enige navraag blijkt dat we perron 1 moeten hebben, waar over drie uur onze trein zal vertrekken.

Volgens ons is perron 1 het eerste perron, dus daar nemen we plaats. Het is verlaten, en op een paar zwervers na is er niemand te bekennen. Het perron is wel goed verlicht, zodat de muggen ons ook goed kunnen zien. Hele zwermen en ze steken dwars door m'n kleding heen. Niet alleen de muggen hebben honger, maar ook de zwervers. Als we onze vers ingekochte, op sauzijnenbroodjes lijkende, snacks tevoorschijn halen, worden we bijna kwijlend aangekeken. Pa moet t dus doen met een half broodje, de zwerver krijgt een hele... De twijfel slaat toe als er niemand het perron betreedt. Aan de overkant is het veel drukker. Dat blijkt dan ook perron 1 te zijn en wij zitten op perron 0. Perron 1 blijkt een stuk drukker en gezelliger.

We vinden met gemak onze coupe en nemen plaats in de trein. Een zwarte labrador, gevolgd door een militair, doorkruist de trein, op zoek naar drugs. Er zijn nog meer beesten op zoek naar gezelligheid. Een muis, waarschijnlijk een hele familie, rent van links naar rechts door de coupe. Ik schrik harder van pa, die iedere keer opspringt en schreeuwt, dan van dat beest. Ik schrik nog harder als t brutale beest in m'n legging omhoog klimt. Gelukkig slaap ik bovenin.

'S ochtends vroeg komen we aan in Calcutta, daar waar de reis vier weken geleden begonnen is. Hotel Heaven heeft besloten ons ook deze laatste dag een hemelse kamer te gunnen. We slapen eerst even bij, voordat we de stad ingaan om de tijd te doden. We weten inmiddels de weg (goed hè?) en het lijkt of de tijd heeft stilgestaan. De familie kampeert nog steeds onder hetzelfde afdakje, de gehandicapte man ligt nog voor de Jaguar showroom en de moeder met de twee meisjes zit op haar vaste plekje voor t koffietentje. Zou ze ons herkennen?

Voor t eerst deze reis eten we bij de grote gele M. Maar dan zonder varkens- of rundvlees. We lopen nog een rondje, maar worden zo moe van de opdringerige bedelaars en verkopers, dat we besluiten terug te gaan. Het is mooi geweest. We zijn even India-moe.

Vanuit de auto werpen we een laatste blik op deze enorme stad, die compleet uit z'n voegen barst. 'S avonds vliegen we naar Delhi, waar we keurig om 22.00 uur landen. Pa vliegt om 4.15 uur via Dubai terug naar huis, mijn vlucht naar Bangkok gaat pas over 26 uur... Aangezien ik niet van plan ben t vliegveld te verlaten, boek ik op de luchthaven een super luxe kamer, waar ik vanaf 4.30 uur 10 uurtjes gebruik van mag maken. T meisje heeft duidelijk medelijden met mij, want ik krijg er zomaar een uur extra bij. De tijd kruipt voorbij en als ik met pa naar de vertrekhal wil om hem in te checken, word ik keihard geweigerd. Je mag hier alleen naar binnen als je vlucht binnen 6 uur vertrekt. Lang leven India. Op straat is t een grote bende bij t gebrek aan regels, hier hebben ze er teveel. Ik probeer t nog een paar keer, maar nee blijft nee en ik moet pa alleen de vertrekhal insturen. Het afscheid is moeilijker dan ik dacht. Het is een klote situatie en kan wel janken. Vanachter het glas zie ik hem vertrekken. Lekker naar huis. Even ben ik jaloers...