Jungle book

Vliegen bespaart een hoop tijd (in dit geval 18 uur), dus in een zucht staan we in Pangkalan Bun. De toegangspoort tot het national park: Tanjung Putting. Met een boot trekken we drie dagen de jungle in op zoek naar miertjes en piertjes. We delen onze boot met kapitein, gids, kok, assistent en twee Duitsers. Gelukkig is het een grote boot...

Het vertrek verloopt wat rommelig. De gids is kwijt, er moeten nog toegangskaarten worden gekocht en het kantoortje is dicht. Wanneer de motor dan eindelijk gestart wordt, moeten we nog even naar de markt voor boodschappen en verse vis. Maar dan varen we eindelijk de dichtbegroeide jungle in, op zoek naar het kado voor pa z'n verjaardag: de orang-oetang. Er zijn toch maar weinig mensen die een orang-oetang krijgen voor hun 60ste. De rivier kronkelt tussen eeuwenoude bomen ver het regenwoud in. Grote vogels vliegen over, en de bomen zitten vol oerlelijke dutch monkeys, prachtige grijze apen, kleine valse exemplaren en brutale apen. Dan stopt de boot bij een aanlegsteiger, en lopen we tien minuten door de jungle. Vanwege het late vertrek verwachten we niet zoveel meer, maar ineens wijst de gids omhoog: onze eerste orang-oetang! Hij bungelt boven ons in de boom. Een paar meter verderop hangt de baas van het hele spul. Het mannetje is behoorlijk groot en observeert ons van een paar meter afstand. De beesten worden hier dagelijks gevoerd en vandaag staan er bananen op het menu. Overal waar ik kijk, kijken nieuwsgierige kraaloogjes terug. Ze slingeren van de ene boom naar de ander en lijken zich niets van ons aan te trekken. Het is serieus net jungle book. Pa heeft niet één orang-oetang gekregen, maar wel een stuk of 15. 'S avonds op de boot bekijken we, onder een fantastische sterrenhemel, nog eens de foto's. Ongelofelijk dat we zo dicht bij deze fascinerende beesten zijn geweest.

Wakker worden op een boot door de geluiden van de jungle. Wat is het leven toch mooi. Zelfs om 6 uur 's morgens. Het is zonnig met wat wolkjes en hier en daar een lokale overvliegende hornbill (neushoornvogel?) of neusaap. Voor de middag meren we af aan een steiger, waar een gibbon ons welkom heet. De aap hangt met z'n lange armen in de boom voor ons. Ik volg de gids de jungle in. Onderweg vertelt hij over de orang-oetangs. Sommigen zijn behoorlijk slim en ondeugend. Ze breken de sloten van de bananenopslag open en halen soms de tassen van toeristen leeg. Één vrouwtjes aap steelt zelfs de lokale houten roeiboten. Ze weet precies hoe ze ze voort moet peddelen. Nu laten ze de boten zinken, maar ze trekt ze gewoon naar de kant, laat het water eruit lopen en gaat er vandoor. De apen zijn niet altijd in een goede bui en kunnen ook agressief worden. Terwijl ik naar hem luister en over het smalle paadje door de dichtbegroeide jungle loop, sta ik ineens oog in oog met een orang-oetang. Het grote beest staat midden op ons paadje en blokkeert de weg. De gids besluit om te keren en we lopen terug. De aap vindt het echter wel komisch en loopt snel achter ons aan. Gisteren zaten ze nog veilig hoog in de bomen, nu worden we achtervolgd. Vanuit een boom voor ons bekijkt een nieuwsgierige aap het schouwspel op veilige hoogte. Uiteindelijk geeft onze achtervolger het op en kunnen we rustig onze tocht tussen hoge bomen, vleesetende planten en lianen voortzetten. Na een flinke wandeling is het tijd voor lunch. De kokkin heeft aan boord een voortreffelijke maaltijd bereid, met als toetje sinaasappels. Wanneer ik een hap van mijn noedels wil nemen, zit ineens de gibbon midden op tafel en gaat er pijlsnel met een sinaasappel van door. Toen waren er nog maar vier... We besluiten het fruit onder een handdoek te verstoppen, om het beest te slim af te zijn. Hij heeft zijn positie hoog in de boon weer ingenomen en bereidt duidelijk een nieuwe aanval voor. Dit keer neemt hij de achterkant van de boot, springt er op en haalt behendig een sinaasappel onder de handdoek vandaan. Toen waren er nog drie... De gibbon kijkt beteuterd toe, hoe wij deze zelf opeten.
Voor de orang-oetangs is het ook lunchtijd. Terwijl we naar de voederplaats lopen, ligt er één languit over het paadje. Gewoon op haar gemakje, heerlijk te chillen. Verderop klimt de rest naar beneden en voor ik het weet passeren ze aan alle kanten. Ik loop gewoon tussen de mensapen, bizar! Terwijl wij kijken hoe zij melk drinken, kijken zij hoe wij foto's nemen. Ze poseren soms zelfs even of duiken verlegen achter een boom. De baby's met hun grote ogen en piekhaar zijn helemaal schattig. Een moeder met een kleintje kan ik tot op een meter benaderen. Was ik gisteren nog blij dat ze hoog in de boom zaten, ben ik er nu aan gewend dat ze heel dichtbij komen. Ik hou niet van apen, maar deze lijken veel meer op ons. Ik wacht tot bijna alle toeristen verdwenen zijn (al zijn het er in het laagseizoen niet zoveel) en vertrek samen met de rangers, gevolgd door de apen, die onderweg hun eigen kant op gaan. Op de steiger naar de boot wacht ons een nieuwe verrassing: Tom. Tom is de opperaap en een enorme verschijning. Hij blokkeert met z'n 120 kilo de weg en wil ons graag van dichterbij bekijken. We lopen snel terug, en worden wederom achtervolgd. Het mannetje heeft geen kwaad in zich, maar is gewoon in voor een lolletje. We weten hem via een andere weg te passeren, maar Tom weet heel goed waar de boten liggen, dus kiest z'n eigen weg. Zodra wij op de boot zijn geklommen, loopt macho Tom de steiger op. De crew raakt enigszins in paniek (we liggen namelijk aan een steiger met een groot bord: verboden af te meren, ivm de apen) en de boot wordt snel losgegooid. Net voor Tom op de boot kan springen (een gibon op de tafel was genoeg), drijven we van de kant. Tom banjert over de steiger, laat nog even zien wie er de baas is en verdwijnt dan over het hekje terug het woud in. De crew zucht opgelucht en leggen de boot weer vast. Nu is het wederom de gibbon die ons in het vizier heeft, met nog wat andere brutalen apen. Vanaf een veilige afstand inspecteren ze de voedselvoorraad op de afgemeerde boten. Zodra ze iets eetbaars zien, beramen ze een plan en zitten binnen een paar seconden met de buit weer veilig in de boom. Het is een hele klus ze van de boot te houden en weg te jagen. Ze komen zelfs onder de steiger vandaan! Op de boot achter ons moet de ananas eraan geloven. Een kleine aap springt een meter vanaf de steiger op de boot, ritst het fruit van de tafel en springt als een speer van de boot. Eerst een paar meter door de lucht, vervolgens plonst ie in het water en zwemt het laatste stuk met de ananas in z'n bek naar de kant. Als een verzopen kat geniet de aap hoog in de boom van de gestolen buit.

Na drie dagen tussen prachtige natuur en fascinerende beesten, ben ik mijn apenfobie behoorlijk te boven. Maar die kleine, geniepige exemplaren heb ik toch liever hoog in de boom. Het avontuur zit er weer op. Nog een paar daagjes strand en dan huiswaarts...