Hello! look at my shop!

Voor we vertrekken naar de geciviliseerde wereld die Bali heet, hebben we nog wat uurtjes Pangkalan Bun, de laatste stop in Borneo. Het vissersdorp ligt aan de rivier en het leven speelt zich af op de lange steiger parallel hieraan. In dit gehucht is geen toerist te bekennen, dus het hele dorp rukt uit om ons te zien. Van alle kanten worden we toegeroepen: 'Hello Mister!', wat zal ik dit toch gaan missen. In Nederland ben ik weer gewoon een 'mevrouw'. Slenterend langs het water, realiseer ik me dat deze wereld straks heel ver weg zal zijn. Niemand meer die van ver al naar me roept en speciaal z'n huis uit komt voor een praatje, geen nieuwsgierige blikken, niemand die met me op de foto wil, geen vliegerende kinderen op straat, geen warungs, bakso's en saté op de hoek, geen mierzoete zelfgemaakte ijsthee, niemand die midden op straat een potje schaak speelt, geen gedroogde-vis-lucht, geen buitentoilet op het water en geen interviews...

De jeugd heeft van de docent de opdracht gekregen om een toerist te interviewen over deze plek. Zo zitten wij 's ochtends in de hotellobby, met een een stuk of acht pubers. Keurig netjes worden de vragen opgelezen en onze reactie opgenomen op hun telefoon (ze hebben allemaal de modernste versie, met alles erop en eraan). Er worden foto's genomen en we krijgen zelfs een kadootje! De klas is schijnbaar groter, want onderweg worden we nog twee keer aangesproken. De juf is vast trots op het resultaat.
We dineren op straat, op een houten bankje onder een stuk plastic (handig want het regent voor de verandering weer eens een keer), gewoon tussen de rest van het dorp en bestellen een portie kipsaté met icetea. Dat bestellen gaat nog net, de rest van de conversatie gaat met handen en voeten. Niemand begrijpt volledig waar het gesprek over gaat, maar dat maakt het niet minder gezellig. Ik mis deze vriendelijke mensen nu al...

Via Surabaya vliegen we naar Bali. Het laatste gedeelte met een twee propeller vliegtuigje (ik haat ze, hopelijk heeft Aeroflot een normaal vliegtuig...) Het vriendelijke 'Hello Mister!' heeft hier plaatsgemaakt voor het opdringerige 'Hello?! Looking my shop? You want massage? Sunbed? transport? You want manicure? Maybe tomorrow?' Aan het begin van de straat antwoord ik nog vriendelijk, aan het eind negeer ik het zeikerige toontje.
Voor de derde keer deze reis ben ik in Sanur. Gewoon omdat er niets te doen is. Heerlijk. Voor het eerst sinds twee maanden, zie ik een strak blauwe lucht. Ik geniet van het prachtige weer, het strand, het heerlijke eten en de wijn...
Deze relaxmodus doorbreek ik een dag, door op pad te gaan met een VW cabrio-leger-auto. Deze bat-mobiel (zwart met batmanlogo), wordt bestuurd door een chauffeur met lange dreads en door de speakers galmt Bob Marly. Tevens de enige cd in z'n auto. De wind waait door m'n haren, de zon brandt in m'n nek en even vergeet ik dat het er bijna opzit. Ik wil er niet aan denken. Halverwege heb ik verschillende keren naar m'n normale leventje verlangd. De laatste twee maanden zijn echter voorbij gevlogen en heb ik geen minuut aan een boterham met kaas gedacht (oké, af en toe misschien...). Ik geniet nog steeds van ieder klein dingetje. Het zijn niet zozeer de bezienswaardigheden die me boeien, maar gewoon de mensen en alles er omheen. Ik wil niet naar huis.

De bat-mobiel stopt bij de toeristische trekpleister van Bali; de Tanalot tempel. Eigenlijk moet je deze met zonsondergang bekijken, maar dat doet de rest van de wereld ook, dus kiezen wij een iets rustiger moment met maar 3 touringcars... Ondanks de hordes Japanners, die zelf graag op iedere foto staan die ze nemen en druk in de weer zijn met enorme camera's en statieven, is de tempel, gelegen in zee, prachtig. De golven beuken met grote kracht tegen de rotstempel aan, die alleen bij laag water toegankelijk is. Over een paar dagen is het nieuwe maan en de voorbereidingen voor de ceremonie zijn al in volle gang. Bakken vol offers, en bergen decoraties liggen opgestapeld op lange tafels. Deze toeristische trekpleister is nog steeds decor van de dagelijkse spirituele handelingen.

Terwijl Bob Marly zingt; 'don't worry about a thing', pakken dikke wolken zich samen en barst een enorme regenbui los. Hebben we een cabrio, moet het dak dicht. Het uitzichtpunt hoog in de bergen is verdwenen (story of my life). We zien geen hand voor ogen. Gelukkig weet ik inmiddels hoe een rijstveld eruit ziet. Het plenst niet alleen, maar het is ook nog eens koud. Voor het eerst sinds tijden heb ik kippenvel en verlang naar een trui. De tempel aan het meer doen we net tussen de druppels door. Onderweg naar Sanur wordt de lucht weer blauw en kan het dak weer open. Hier is het regenseizoen ten einde. Tijd om naar huis te gaan.