Van tribes naar strand

Wat een geluk. Het openluchttheater wat voor ons hotel is opgesteld, heeft vergunning om de hele nacht door te jengelen. Zelfs met oordoppen lijkt t alsof ze naast mn bed staan. Om 6 uur s ochtends is het afgelopen. Wij zitten dan inmiddels al een uur in de auto...
Sarat, onze gids, heeft ontbijt geregeld. We krijgen cakejes, koekjes, sinaasappels, en appels. In ieder geval wat variatie op de eieren met toast. Ondanks dat we vroeg zijn is het al druk op de weg. Niet met verkeer, maar met duizende buffels en koeien. Allemaal zijn ze op weg naar de veemarkt, die morgen ergens plaatsvindt. Het is nog uren lopen. Soms staan we volledig ingebouwd en kunnen geen kant meer op. Een nieuwsgierige buffel, met enorme horens, werpt een blik door t autoraampje naar binnen en bestudeert ons nauwkeurig.
De omgeving die we de afgelopen dagen hebben doorkruist, is niet geheel ongevaarlijk. Nu we weer veilig en wel uit dit gebied zijn, en niemand zich meer zorgen hoeft te maken, kan ik wel vertellen dat de man in de trein gelijk had. Hier zitten behoorlijk wat terroristen. De bergen, waar de tribes wonen, zitten namelijk vol aluminium. De overheid en buitenlandse investeerders bouwen hier verschillende aluminiumfabrieken en verkleinen hiermee het leefgebied van de tribes. Als oorspronkelijke bewoners, zien de tribes zich als eigenaar van deze grond. En iedere toerist wordt dan ook als tegenstander gezien. Doordat er verschillende conflicten zijn geweest, zijn veel dorpen niet toegankelijk voor toeristen en heb je dus een gids nodig om de geschikte dorpen te vinden. In de regio waar we vandaag zijn, pikken we nog een lokale gids op, die bekend is bij de tribes hier.
Vroeg in de ochtend, klauteren we de Niamgiri berg op, tussen de mais, suikerriet en bossen door. Het is een behoorlijke klim, maar wat omhoog gaat, gaat ook weer naar beneden! Het uitzicht is in ieder geval super. Aangekomen bij het dopr, waar de Dongria Kondho wonen, blijkt dat er net een kind is overleden aan griep, waardoor we het dorpje niet ingaan. Ik hoor de vrouwen huilen. Vanwege gebrek aan gezondheidszorg overlijden kinderen regelmatig aan griep of malaria. Het is het tweede sterfgeval wat we horen. In een ander dorp is een vrouw overleden tijdens haar bevalling. Zij laat 5 kinderen achter, die nu worden opgevoed door haar schoonzus. Het gebrek aan medische zorg bij de tribes is groot. De afgestudeerde dokters en verpleegsters trekken allemaal naar de stad, omdat daar meer geld te verdienen is.
De tribes in de bergen zijn animisten. Ze hebben geen geloof, maar verafgoden de natuur. Zo is er in ieder dorp wel een heilige plek, waar mensen bij elkaar komen tijdens rituelen. Deze plek kenmerkt zich vaak door een houten pilaar of bijvoorbeeld stenen. Net als in Afrika speelt ook hier de zwarte magie een belangrijke rol. Tijdens een festival in maart, worden er op deze heilige plek buffels of zelfs koeien geofferd. Het beest wordt met een touw aan zn kop, aan een paal gehangen en een 'priester' snijdt zn nek door. Vervolgens komt iedereen uit t dorp, van jong tot oud, een stuk vlees van t beest snijden. Het schijnt een behoorlijk luguber bloedbad te zijn, waardoor deze heilige plek ineens een stuk minder idyllisch aandoet.
Zelfs de allerkleinste kinderen hebben in dit dorp al neusringen en oorbellen. Ze zijn behangen met arm- en enkelbandjes en je kan ze hierdoor van verre al horen rinkelen.
Rond een uurtje of half 11 zitten we weer in de auto. De weg wordt er niet beter op. Grote kuilen, bergen stenen, afgebrokkeld asfalt, het is meer een parcours offroad rijden en niet geschikt voor onze, lage, personenauto. Over 10 km doen we meer dan een uur en we merken dat de gids en chauffeur zich zorgen maken. Ze moeten ons natuurlijk wel voor t donker levend in ons hotel hebben afgeleverd. Besloten wordt om om te keren. Het hele parcours dus weer terug, op zoek naar een betere weg. De weg door de bossen blijkt, voor Indiase begrippen, keurig geasfalteerd en we kunnen eiindelijk onze weg vervolgen. Er is zelfs nog tijd om twee dorpjes te bezoeken. De gezichten van de Dongria Kondho zijn volledig getattoeeerd. Met strepen als snorharen, zien de vrouwen er afschrikwekkend uit. Maar waarschijnlijk vinden ze ons net zo afschrikwekkend. Sarat weet met een geintje al snel het ijs te breken en voor we het weten is het een gezellige boel. We hebben shampoo en zeepjes meegenomen uit de hotels en delen die uit aan de vrouwen. Het blijkt maar weer hoezeer zij nog afgesloten zijn van de westerse wereld, want we moeten uitleggen wat het is. De vraag is alleen voor hoe lang, want in andere dorpjes hebben we al schotels en tv gesignaleerd.
Het is alweer donker als we in ons, dit keer iets primitiever, hotel aankomen. In Baliguda is geen 'normaal' restaurant te bekennen, dus nodigen we onze chauffeur en gids uit om met ons te eten in het plaatselijke 'restaurant'. Wat betekent dat we kunnen kiezen uit de pannen op het met hout gestookte fornuis. We moeten met zn vieren 117 rupee afrekenen, dat is wel 2 euro...
Terug in het hotel worden we nog even gewezen op de 'powercut' van 21.00-22.00 uur. De stroom gaat er dan, in de gehele omgeving, gewoon even af, om elektriciteit te besparen.
Aangezien onze accomodatie dermate chique is, hebben we weer ontbijt in de auto en chai langs de weg. De Indiase melkthee is overal verkrijgbaar en we nemen gelijk wat versgebakken bara's voor onderweg. Terwijl de bara's vers voor ons in de olie gaan, lopen wij een rondje. Onverwachts lopen we door een dorpje, waar we uitgenodigd worden om even te zitten. Het gaat als een lopend vuurtje, dat er visite in t dorp is, en iedereeen komt even kijken. Sommigen komen zelfs een hand geven. Ook hier is bij de jonge generatie de traditionele kleding ingewisseld voor een jeans en t-shirt. Alleen de oudere vrouwen zijn hier nog getatoeeerd. Van het ene huis, worden we uitgenodigd in het andere huis. Het is ongelofelijk hoe schoon de huisjes zijn. de vloer is spiegelglad en alles is netjes opgeborgen.

Met een zak bananen en warme bara's gaan we richting Gopalpur. De weg loopt dwars door de bergen en bossen. Onderweg voeren we wat bananen aan de apen en strekken onze benen. De weg die we vervolgen is levensgevaarlijk met alle haarspeldbochten. Onze chauffeur heeft een cursus moeten volgen hoe de toerist veilig van A naar B te brengen, maar de rest van de weggebruikers helaas niet... Verschillende keren ontsnappen we rakelings aan een frontale botsing. Maar toch bereiken we zonder kleerscheuren en voor t donker onze bestemming aan het strand. Ook hier is met strand en zee alles gezegd. Een kilometers lange kust, met wat lokale toeristen en verder niets. Geen palmbomen, geen hangmatje, geen barretje, geen restaurantje, geen ligbedje, gewoon helemaal niets.

Op een plastic stoeltje, onder t genot van een flesje cola, genieten we van het uitzicht en t geruis van de zee. Wat een rust...