Monnikenwerk

Een nieuwe chauffeur met jeep, staat om 8 uur 's morgens al weer klaar om ons naar de kloosters in Labrang en Phonong te brengen. De oorspronkelijk uit Tibet komende man spreekt keurig Engels en, ook wel eens handig, weet de weg. Het is slechts 40 km, waar we weer 2 uur over doen. Met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, is het uitzicht werkelijk subliem. De brede jeep klimt de berg op over de (te) smalle paadjes. Ik hoop dat de chauffeur een goede dag heeft, want met één verkeerde inschatting, liggen we zo in de diepe afgrond. De bruggetjes van de ene naar de andere berg zijn vrolijk versierd met wapperende gebedsvlaggetjes. Er kan slechts 1 auto per keer over de gammele brug met planken.

Bij t Phodong klooster, wonen zo'n 100 monniken. Al vanaf een jaar of zes worden ze tot t klooster toegelaten. Al geldt hiervoor het afgeschafte kastenstelsel nog steeds, want de lage kasten (bijv slagers), zullen nooit monnik worden. Rondom het grote witte gebouw, met de gekleurde gebedsmolens, wapperen overal gebedsvlaggen. De wind blaast de gebeden de lucht in, net als het rustgevende, monotone gezang van de monniken.

Flikkerende boterkaarsen verlichten de kleurrijk beschilderde binnenkant van het klooster. Rood voert de boventoon, daarnaast geel, blauw en groen, net als de gebedsvlaggetjes. De fijn geschilderde, mystieke goden, lijken in t duister op boze geesten. Vanaf de muren kijken ze ons dreigend aan. De monniken zitten in het midden tegenover elkaar op de grond, aan lage tafeltjes en lijken zich niet te storen aan de kwade blikken of aan ons. Voor hun ligt een langwerpig boek, met op bruin, antiek lijkend papier, lange spreuken. Vol concentratie worden de eeuwenoude, op schrift staande mantra's, pagina voor pagina, gezongen. Het monotone geluid heeft een rustgevend effect (zelfs op mij). Dit gevoel wordt nog eens extra versterkt door t belletje en t trommeltje, dat door draaiende beweging met de hand (je kent t wel, zo'n trommeltje op een stokje) het ritme aangeeft. Het vergt, in mijn ogen, een enorme discipline om dit dag in dag uit te moeten (of is het mogen?) doen.

Dezelfde sereniteit heeft t klooster in Labrang. Hier zijn een stuk minder monniken gehuisvest, maar boven in een aparte ruimte vinden we er drie die vol overgave de mantra's prevelen. Dit voor een of andere boeddha die is verlicht door knipperende kerstlichtjes. In de dikke muren van t oude klooster zitten grote scheuren. Dit zijn de gevolgen van een aardbeving in september, die vooral in t noorden van Sikkim duidelijk zichtbaar zijn.

Terug in de stad drinken we heerlijk in het zonnetje op een dakterras een biertje (ik een bananen lassi -soort yoghurtshake- maar dat klinkt zo saai). Zodra de zon achter de bergen verdwijnt wordt het ijskoud. Op weg naar ons hotel komen we de oudere Belgische dame weer tegen en een gepensioneerde 53-jarige zuid-Koreaan. We belanden in een theewinkel, zonder licht, want de stroom is in de hele stad weer uitgevallen. De zuid-Koreaan heeft als hobby een eigen theeplantage en heeft er dus schijnbaar verstand van. Of we kunnen proeven. T keteltje kokend water wordt ergens aan de overkant vandaan getoverd en zo zitten we gezellig met kaarslicht met een Belg en ZuidKoreaan aan een theeproeverij (echt wat voor pa). We proeven de eerste pluk, de tweede pluk en nog een andere pluk, maar zelfs ik als theeliefhebber, proef weinig verschil met onze pickwick...

In t pikkedonker nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden en duiken zonder avondeten in ons koude bedje, waar we weer om 7 uur uit moeten...

Lake Tsomgo ligt op 3780 meter hoogte, vlakbij de Chinese grens. We hebben speciale permits nodig om de checkpost te mogen passeren. Hiervoor hebben we drie ingevulde formulieren en twee pasfoto's pp moeten inleveren. Ook hebben we een gids en chauffeur nodig. We verwachten dus heel veel van deze trip. Onze permits zijn nog niet geregeld en een half uur te laat, komt een gozer op een motor deze afleveren. Het is een hele stapel papier die we bij checkpost 1 weer moeten inleveren. De gids is een vrolijke gozer, die normaal trekkingen doet door de bergen, maar door de aardbeving zijn veel reizen geannuleerd, waardoor hij nu ook dagtripjes doet. Hij heeft de route al 100 keer gereden, dus vertrouwt volledig op de chauffeur en moet lachen als wij doodsangsten uitstaan, bij de gevaarlijk diepe ravijnen. Het is bewolkt en de bergen sneeuw zijn nergens meer te bekennen. We hebben ons eigenlijk nauwelijks verdiept in deze trip. Het is weer geregeld en t enige wat ik moet doen is instappen. Ik weet dus eigenlijk niets, behalve dat we naar een meer op grote hoogte gaan. Het meer is een grote teleurstelling, of beter gezegd een kleine. We hadden ons een enorm meer voorgesteld, maar dit is slecht een plasje. Wat wel een grote verrassing is, is de sneeuw! Met m'n linnen broekje en Allstars, sta ik op een witte berg. Ieder ander zou dit verwachten op deze hoogte, wij niet. Zo lekker naïef. Gelukkig schijnt boven op de berg de zon en is t niet koud. We kunnen een tochtje doen rond t meer op een yak. Maar pa en ik hebben elkaar heilig beloofd nooit meer op een beest te gaan zitten (zijn ooit bijna met ezel en al in t ravijn beland, en pa is in slaap gevallen op een olifant). Wij lopen dus, uit veiligheidsoverwegingen, zelf rond t meer. En mogen onderweg nog verschillende keren op de foto met lokale toeristen. Met natte, koude voeten weer terug in de jeep, het hele takke eind terug. Halverwege ligt de weg vol rotsblokken. We moeten een half uur wachten tot de stenen met een kraan aan de kant gegooid zijn, voordat we weer verder kunnen. De wegwerkers, veelal vrouwen, zitten met dikke sjaals en mutsen zich bij een vuurtje op te warmen. Het is volledig bewolkt en smerig koud.

Onderaan de berg schijnt de zon weer, maken we een onzinnige wandeling en belanden met een whisky en een wijntje in een kroeg, terwijl we de zon achter de bergen zien verdwijnen.