Party place

De grens overgang van Thailand naar Laos verloopt soepel. Even een visum kopen, stempeltje en klaar! We worden in een andere bus gezet, een minder confortabele versie, die ons naar de hoofdstad Vientiane zal brengen. Deze bus, die afgeladen wordt met andere toeristen, gaat ook naar het schijnbaar paradijselijke Vang Vieng, en we laten ons overhalen om de busrit met 4 uurtjes te verlengen.

Na een uurtje rijden staan we stil. We moeten allemaal de bus uit, want hij doet het niet meer... Er wordt wat gehamerd, gerotzooid en na een half uur ligt de hele motor er uit en zijn ze druk bezig met de ventilator. Inmiddels is het al zo laat, dat we wel wat te eten kunnen gebruiken en nemen met twee andere toeristen een noedelsoep een stukje verderop. Na 2 uur tobben, is alles weer terug in de bus geplaatst en wordt de motor met een tuinslang nog even gekoeld. Dit kan nooit lang goed gaan...

Ik dommel in slaap en schrik wakker van de enorme slinger die de bus maakt. We belanden met de wielen naast de weg en de chauffeur heeft moeite de bus weer op de weg te krijgen. We slingeren over de keien en even lijkt het dat we omvallen. M'n hart zit in mn keel en ik kan weer ademen als alle wielen op het asfalt zijn. We moeten stoppen, omdat hij een andere auto heeft geraakt. Het kost ons opnieuw een uur. De rest van de rit is een hel. Niemand heeft meer vertrouwen in de chauffeur, die de verloren tijd lijkt te willen inhalen. Als een gek slingert hij door de bergen. Of de omgeving mooi is? Geen flauw idee.

Iedereen is blij als we uiteindelijk levend Vang Vieng bereiken. Het is een liefelijk, toeristisch dorpje aan een rivier, met de bergen op de achtergrond. Samen met nog een groep medereizigers, vinden we aan de overkant van de rivier paradijselijke bungalows, met hangmat. Voor 4 euro per nacht waan je je in het paradijs.

Met een koppel uit Ierland, een Schot, twee Denen, een Amerikaan, en een Engelsman eten we een hapje en komen uiteindelijk in de plaatselijke discotheek terecht. Mixjes, alles wat je maar wilt, krijg je niet in een glas, maar voor 5 euro heb je een emmer... Iedereen loopt hier met een strandemmertje vol alcohol. Het ziet er niet uit. Bij de'buckets' krijg je een lading rietjes, dus je kan m gezellig delen, al lijkt niemand dat hier te doen, want iedereen heeft z'n eigen emmer. Schijnbaar is dit walhalla voor de (over het algemeen jonge) backpackers en iedereen is ladderzat. Aangezien ik over een gammele houten brug, met losse planken en zonder railing, de rivier over moet steken naar mn bungalow, houd ik me in.

De volgende dag, na het ontbijt, (waar de denen begonnen met een 'bucket', de Ier met whiskey, de rest met een biertje en ik met een kopje thee) vertrekken we met de hele bubs en een tuktuk met 'tubes', stroomopwaarts. Tubing is de trekpleister van dit dorpje. Eigenlijk weet niemand van ons wat we moeten verwachten. Wel dat alles nat wordt en je je geld in een waterdicht tasje mee moet nemen. Gewapend met een opblaasbare autoband komen we aan bij startpunt 1, waar vandaan je je 4 kilometer mee kunt laten drijven op de rivier. Bij bar 1 word je verwelkomd, met een shot wiskey, en dit blijkt bij iedere bar zo te zijn. Er draait een dj, iedereen is in feeststemming en zover ik kan kijken zie ik bars langs de rivier. Je springt in je bandje, drijft met de stroom mee naar de volgende bar, waar je binnen gehengeld wordt met een touwtje en neemt je volgende 'bucket'. Het is werkelijk waar een gekkenhuis. De Engelsman, die wel eens in Ibiza is geweest, zegt dat dit nog beter is. Iedereen staat te feesten, of ligt te dobberen. Als de zon achter de bergen verdwijnt, worden er kampvuren gemaakt om de mensen warm te houden. Wij zijn uiteindelijk niet verder gekomen dan bar 3, ongeveer 500 meter verder dan bar 1... Aangezien het te koud en te donker is om nog terug te 'tubben', nemen Tor en ik een tuktuk. De rest van de groep besluit nog een bar te doen. S avonds komen we een verdwaalde deen tegen, die zover hee is, dat hij z'n bungalow niet meer kan vinden. Het is niet gek dat er jaarlijks tientallen mensen hier dood gaan.

In mn paradijselijke bungalow, zitten afgrijselijke grote kakkerlakken. De ene rent over mn shampoo, de ander zit precies voor t toilet. Welkom in paradijs... Als het licht is zijn ze nergens te bekennen. Na de uitputtingsslag van gisteren, heb ik vandaag een rust dag ingelast. Beetje lezen in mn hangmatje, rondje lopen en eindelijk mn internet weer bijwerken. Bij mijn houten hutje is het heerlijk rustig, hier voor het internetcafe is het een gekkenhuis, waar alle straalbezopen tieners (ik voel me hier echt oud...) met tuktuk en tubes weer afgezet worden.