kronkelwegen

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het is jammer om onze bungalowtjes met hangmat achter ons te laten, maar kunnen hier niet voor eeuwig blijven. Dus na het ontbijt stappen we (Duitse koppel, Engelsman, Schot, Amerikaan en ik) in de bus naar Luang Prabang. Ik heb nog nooit een weg gezien met zoveel bochten. De weg slingert van links naar rechts door de bergen en wij slingeren allemaal mee. De zes uur durende busrit lijkt hierdoor een eeuwigheid te duren. Het is onmogelijk te slapen, omdat het al moeite kost in je stoel te blijven zitten. Gelukkig is er verder weinig ander verkeer op de weg en is deze chauffeur niet levensmoe. Ik hoop dat m'n maag het ontbijt binnen houdt tot de eindbestemming. Ik durf verder niets te eten. Het is al donker als we Luang Prabang bereiken en nemen met z'n zessen een tuktuk naar een hotelletje. Voor 8 euro per nacht hebben we een enorme kamer.

Luang Prabang is een liefelijk stadje, gelegen aan de Mekong rivier, tussen de groene bergen. Met de Franse villa's, de rijstpapieren lantaarntjes, de terrasjes langs t water en de brede straten, lijkt het in de verste verte niet op een Aziatische stad. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik een maand geleden nog in t drukke Calcutta was. Het klinkt gek, maar die chaos mis ik toch wel een beetje. Er zijn hier teveel toeristen en alles gaat te makkelijk. Het is echt vakantie, terwijl een beetje afzien het reizen juist zo interessant maakt.

We huren voor een euro een fiets en volgen de Mekong. Luang Prabang is uitermate geschikt om per fiets te ontdekken. De wegen zijn goed en er is nauwelijks verkeer. We starten met z'n zessen, komen onderweg nog een groep tegen uit Vang Vieng en eindigen uiteindelijk met z'n vieren. Onderweg staat er wel een heel bijzondere lunch op het programma; rat. Tenminste, dat is waar het vlees op de bbq, met de pootjes en de lange staart, het meest op lijkt. Ik ben gek op streetfood, maar ik denk dat ik pas.

Op de terugweg passeren we een groot stadion. Het is een drukte van jewelste, dus natuurlijk moeten we even polshoogte nemen. Niemand kan ons uitleggen wat er gaande is, dus parkeren we de fietsen en gaan richting ingang. Overal staat politie, honden met muilkorven en compleet bewapende CIA achtige figuren, maar zonder problemen mogen we naar binnen. Tas door de metaaldetector en klaar. We nemen plaats op de tribune tussen de rest van Laonezen (of is het Lao's/ Laoinanen/ Laosers?) en wachten af. Na een uur nog geen beweging, maar dan barst het los. Het muziekkorps marcheert in spierwitte uniformen het stadion rond, gevolgd door tientallen vlaggendragers. Het is de openingsceremonie van de lokale olympische spelen. Honderden kinderen in diverse kostuums rennen in patronen over het veld. En zelfs het olympisch vuur gaat het stadion rond. We kijken onze ogen uit. Helaas moeten we voor het donker onze fietsen terugbrengen. In het centrum is de finale van de lokale sport, waarvan ik de naam kwijt ben, gaande. Een team bestaat uit 3 spelers, die met hun voeten een bamboebal over een net spelen. Het is ongelofelijk hoe ze de bal over het net trappen en maken hierbij complete 'backflips'. Het gaat er zeer fanatiek aan toe en de supporters gaan volledig uit hun dak.

De foodmarket is zo mogelijk nog kleurrijker dan de avondmarkt. Een straat vol kraampjes met schalen vol lekkernijen. Voor een euro kun je kiezen wat je wilt en heb je een overvol bord. Ik eet inmiddels alles van de straat, zolang het maar dood is en geen vier pootjes en een lange staart heeft. Ik poets zelfs m'n tanden met kraanwater...