Busje komt zo

Een minibusje staat klaar om ons terug te brengen naar Bangkok. We hebben na lang overwegen besloten om pas vandaag te gaan, zodat we gisteren nog van een lekker stranddagje konden genieten. Het busje zou in 5 uurtjes in Bangkok moeten zijn, maar dat is het bekende sprookje, dus nemen we het eerste busje (zou 13.30 uur aan moeten komen) en tellen er nog twee uur speling bij op (aankomsttijd uiterlijk 15.30 uur). Genoeg tijd om onze paspoorten op te halen voor we morgen in het vliegtuig naar Birma stappen. Ik hoor jullie denken 'Paspoorten ophalen?'. Ja, wij reizen al een week zonder. Hebben voor het aanvragen voor een visum voor Myanmar, onze paspoorten gewoon in een kantoortje achtergelaten en vertrouwen volledig op het lief lachende meisje.

Het busje is op tijd, maar afgeladen vol. Onze tassen kunnen er nog net in en wij mogen voorin bij de chauffeur. Ik hoef nog net niet zelf te rijden. Zou beter zijn, want nu zit ik op de motor en heb stoelverwarming. Na nog geen kwartier te hebben gereden stopt het busje om een onverklaarbare reden. De chauffeur rookt op z'n gemak een peuk. Als we voor de derde keer stilstaan, besluiten we polshoogte te nemen. Ook de andere twee busjes staan langs de weg, net als twee vakantiegangers die keurig een kaartje hebben gekocht voor deze snelle minibus, maar er niet meer inpassen. Overboekt. De chauffeurs spreken allemaal geen woord Engels, of doen alsof, en zijn druk in de weer met hun mobieltje. Ze bekijken een voor een de busjes, waar geen stoel meer vrij is, en wachten geduldig af tot één van de drie busjes groter wordt. Maar de busjes worden echt niet groter, er verdwijnen ook geen mensen en na anderhalf uur vertraging, is ons geduld op. Terwijl de rest apathisch in het busje zit te wachten, proberen Anemoon en ik onze chauffeur ervan te overtuigen dat er toch tenminste 1 busje kan vertrekken? We worden enigszins zenuwachtig van dit oponthoud. We vertellen dat we onze vlucht moeten halen en ze volledig aansprakelijk stellen als we m missen. De chauffeur haalt z'n schouders op, laat duidelijk merken dat hij ons niet wil begrijpen en gaat vrolijk verder met telefoneren. Uiteindelijk vertrekken we dan toch richting de veerboot. De eerste is al vertrokken en we kunnen als laatste busje nog net mee op de tweede. We hebben er weer het volste vertrouwen in.

Zodra we van de boot af zijn en onze weg met minibus vervolgen, gaat onze chauffeur weer lekker telefoneren. Gelukkig wel half handsfree, met een oortje, maar het leidt hem duidelijk af. Door een oerstomme inhaalmanoeuvre voor een stoplicht, kunnen we net een auto ontwijken, maar het betonnen muurtje niet. Met twee wielen ramt hij de betonnen afzetting, maakt een slinger, kan nog net op de weg blijven en brengt het voertuig aan de andere kant tot stilstand. Pas als we uit het busje stappen zien we de schade. Beide banden zijn volledig aan flarden. Niets meer van heel. De andere twee busjes hebben het zien gebeuren en stoppen ook. Alsof er niets bijzonders gebeurd is, worden de reserve banden tevoorschijn gehaald en tot mijn verbazing gaat dit nog redelijk snel ook. Het busje rijdt naar het benzinestation verderop om de platte band op te laten pompen, rijdt achteruit over de 'vluchtstrook' weer terug en we kunnen onze weg vervolgen. Het vertrouwen in de chauffeur is volledig verdwenen. Hij zet onverstoord zijn telefoongesprek voort. Rond 16 uur komen we aan in Bangkok. Het is spitsuur en alles staat vast. We beginnen ons nu echt zorgen te maken, wellicht gaat het kantoortje waar onze paspoorten liggen om 17 uur dicht... De chauffeur geeft geen antwoord op de vraag hoe laat we aankomen, hij is druk met bellen. Om ons extra dwars te zitten, lijkt hij ook nog eens de toeristische route te rijden. Dwars door het drukke centrum. Net als we denken dat we vast ergens op een onbekende plek afgegooid gaan worden, stopt het busje vlak voor het kantoortje met onze paspoorten. Het meisje staat ons al op te wachten: 'I was waiting for you!'.