No have
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
03 Januari 2013 | Thailand, Bangkok
Na het fantastische vuurwerk, komt de mensenmassa in beweging. Ik begeef me tussen de knipperende duivelhoorntjes, oren, strikken en flikkerende angrybirds door naar de hoofdweg, waar we een taxi terug nemen naar Khao San. Daar is het zo mogelijk nog een grotere chaos dan normaal. Koninginnedag in tienvoud. lopen is onmogelijk. Ik laat me in de toeristenstroom meevoeren. We feesten tot laat (of is het vroeg?) en brengen nieuwjaarsdag door aan het zwembad.
Helaas kunnen we 2 januari niet vliegen naar Myanmar. De ambassade is dicht en het is onmogelijk een visum te regelen. Ondanks dat ze ons heilig beloofd hadden dat ie 1 januari open zou zijn, was dit natuurlijk niet t geval. De vlucht verzetten we dus. Nu moet er gebeld worden naar het guesthouse in Myanmar om de reservering te verplaatsen. We struinen wat belkantoortjes af. De een verwijst ons naar de ander, de ander heeft geen verbinding en nummer drie heeft wel verbinding, maar het antwoord op de vraag of we naar Myanmar kunnen bellen is: "no have". 'No have' is zo'n beetje het standaard antwoord hier en de helft van de menukaart bestaat er uit, wat het bestellen een stuk makkelijker maakt. De kaart zou een stuk overzichtelijker zijn als ze erop zouden zetten wat ze wel hebben. Na Myanmar 'no have', vinden we toch een telefoon die wel naar dit buurland kan bellen.
Eindelijk kunnen we onze visa ophalen. Gisteren hebben we op goed geluk onze paspoorten achtergelaten in een groezelig kantoortje, waar vier medewerkers vooral bezig zijn met msnen. De medewerkster die ons helpt, frummelt aan een roze knuffel op haar schoot, lacht tussen onze vragen door om haar binnenkomende msn berichten en past ondertussen even onze ingevulde formulieren aan. Of we alleen even onze handtekeningen willen zetten, dan vult zij de papieren wel opnieuw in. Voor we het weten zijn we allebei weer student. Want tja, studenten mogen altijd het land in. Zonder enig benul wat voor papieren er naar de ambassade zijn gegaan, staan we vandaag weer voor haar neus. Ze herkent ons, schuift de roze knuffel aan de kant en graait in een stapel paspoorten. Ze tovert zonder twijfel de juiste twee tevoorschijn. Blij dat we nu eindelijk kunnen vliegen, bekijk ik mijn visum. Een keurige sticker, met al mijn gegevens, stempel, datum en... de foto van Anemoon. Mijn hele paspoort zit vol stempels, stickers en foto's, maar deze is wel heel bijzonder. Mijn foto zit in het paspoort van m'n nichtje. De vrouw met roze knuffel lacht schaapachtig en zegt dat niemand het ziet. Volgens Anemoon vinden wij ook alle Chinezen op elkaar lijken, dus voor hun zijn wij precies hetzelfde. We zullen de gok moeten wagen, want een nieuw visum: Sorry, no have!
Helaas kunnen we 2 januari niet vliegen naar Myanmar. De ambassade is dicht en het is onmogelijk een visum te regelen. Ondanks dat ze ons heilig beloofd hadden dat ie 1 januari open zou zijn, was dit natuurlijk niet t geval. De vlucht verzetten we dus. Nu moet er gebeld worden naar het guesthouse in Myanmar om de reservering te verplaatsen. We struinen wat belkantoortjes af. De een verwijst ons naar de ander, de ander heeft geen verbinding en nummer drie heeft wel verbinding, maar het antwoord op de vraag of we naar Myanmar kunnen bellen is: "no have". 'No have' is zo'n beetje het standaard antwoord hier en de helft van de menukaart bestaat er uit, wat het bestellen een stuk makkelijker maakt. De kaart zou een stuk overzichtelijker zijn als ze erop zouden zetten wat ze wel hebben. Na Myanmar 'no have', vinden we toch een telefoon die wel naar dit buurland kan bellen.
Eindelijk kunnen we onze visa ophalen. Gisteren hebben we op goed geluk onze paspoorten achtergelaten in een groezelig kantoortje, waar vier medewerkers vooral bezig zijn met msnen. De medewerkster die ons helpt, frummelt aan een roze knuffel op haar schoot, lacht tussen onze vragen door om haar binnenkomende msn berichten en past ondertussen even onze ingevulde formulieren aan. Of we alleen even onze handtekeningen willen zetten, dan vult zij de papieren wel opnieuw in. Voor we het weten zijn we allebei weer student. Want tja, studenten mogen altijd het land in. Zonder enig benul wat voor papieren er naar de ambassade zijn gegaan, staan we vandaag weer voor haar neus. Ze herkent ons, schuift de roze knuffel aan de kant en graait in een stapel paspoorten. Ze tovert zonder twijfel de juiste twee tevoorschijn. Blij dat we nu eindelijk kunnen vliegen, bekijk ik mijn visum. Een keurige sticker, met al mijn gegevens, stempel, datum en... de foto van Anemoon. Mijn hele paspoort zit vol stempels, stickers en foto's, maar deze is wel heel bijzonder. Mijn foto zit in het paspoort van m'n nichtje. De vrouw met roze knuffel lacht schaapachtig en zegt dat niemand het ziet. Volgens Anemoon vinden wij ook alle Chinezen op elkaar lijken, dus voor hun zijn wij precies hetzelfde. We zullen de gok moeten wagen, want een nieuw visum: Sorry, no have!
-
12 Januari 2013 - 15:29
Lies:
Wat een prachtige verhalen weer! We moesten er ff op wachten maar dat lukt daar niet anders. -
12 Januari 2013 - 20:35
Paul Van Dijk:
Lieve meisjes
Een mooi verhaal. De verwisseling van de foto's wisten we al maar zelfs dan is het leuk om te lezen. Geniet in het Birma van jullie dromen.
paul -
14 Januari 2013 - 07:31
Mirjam:
Grappig, al die knipperende oortjes, horentjes en strikjes! Die traditie moet je hier invoeren! Want ja in Nederland: no have! -
14 Januari 2013 - 20:29
Silver:
Mooie wisseltruc dames. Haha. En erg leuk verhaal! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
