Van rooftop naar groundfloor

De kerst is voorbij. Ik verruil de winterse gezelligheid, voor een dosis zonnig avontuur. Met maar 13 kilo bagage (dit is inclusief 5 kilo fotopapier en m'n pumps) sta ik weer op Schiphol. Alsof ik niet weg ben geweest, land ik na een vermoeiende vlucht, met huilende baby, turbulentie en de airco standje koelkast, op Bangkok airport. Vorig jaar wachtte ik Anemoon hier op, nu wacht ze ergens op mij. Ik speur de luchthaven af, maar geen familie te bekennen. Wanneer ik de roltrap naar beneden neem, zie ik aan de andere kant de roltrap omhoog een bekend gezicht. Het lijkt All you need wel. Net als op tv springen we hysterisch in elkaars armen. De nichies zijn weer samen. Dit moet gevierd worden.

Drie dagen lang storten we ons in de gekte die Kao San Road heet. De straat waar heel de wereld samenkomt om ongegeneerd te feesten, waar je op straat valse id kaarten laat maken, een sateetje koopt, of voor de liefhebbers een gefrituurde schorpioen eet. 24 uur per dag, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar is het hier chaos. De muziek snerpt door de speakers, terwijl de tuktukdriver voor de 100ste keer vraagt of ik een pingpongshow wil zien. (Er zijn waarschijnlijk lezers die denken dat het een sportief evenement is, maar laat ik het erop houden dat de pingpongballen uit plaatsen komen, waar ze niet thuis horen. Uit dezelfde trukendoos toveren ze goudvissen en scheermesjes tevoorschijn.)

Anemoon en ik zijn op pad met Peter uit Oosterijk en Dragan uit Duitsland. Peter en de draak zijn een leuk gezelschap waarmee we heel Bangkok doorkruisen met een stuiterbal, die Anemoon ergens uit een kauwgomballen apparaat heeft getoverd. Met deze bouncingball gaan we op zoek naar een leuk nieuwjaarsfeestje. We pakken de lokale boot over de rivier, een prima alternatief voor bus of taxi, omdat het verkeer altijd vast staat. Voor een paar cent spring je op de longtailboot, die in volle vaart tegen de kant aan kletst en waarmee je vrijwel overal terecht komt. Met de skytrain doorkruisen we een ander gedeelte van deze enorme stad en de stuiterbal vliegt door de coupe. We trekken veel bekijks met dit stuiterende gezelschap. Bouncing Bangkok. Onderweg informeren we naar feestjes. Er schijnt op ieder hotel we een feestje te zijn, maar niemand weet precies waar. Het barst van de rooftops, maar wij kunnen ze niet vinden. Op oudejaarsavond trekken we ons goeie goed aan, kopen lichtgevende artikelen en kroontjes, gooien onze pumps in de tas en springen op de bonnefooi om 22.00 uur in een taxi. File. De hele stad staat vast. Om 23.00 uur bereiken we een luxe hotel met rooftop. En ja hoor: daar is een feestje! Slippers uit, hakken aan, in de lift. Die stopt op de 20ste etage, waar de kaartjes worden verkocht: €50,- per stuk, incl. 3 drankjes. Slik. Het feestje is bovendien al om 20.30 uur begonnen en stopt om 1 uur. De klok tikt door. We twijfelen en mogen niet even naar de 87ste verdieping om te kijken. We nemen teleurgesteld de lift weer naar beneden, waar we na enige overwegingen toch besluiten weer naar boven te gaan om op chique en grote hoogte het nieuwe jaar in te luiden. Boven aangekomen vertelt de mevrouw dat alle kaartjes uitverkocht zijn. Er zijn geen stoelen meer vrij. Stoelen? het is toch een feestje? We druipen af. In de lift naar beneden vertellen wat feestgangers (die wel de veel te dure kaarten hebben) dat 'The party sucks'. Wij zijn zo blij dat de party sucks, gooien die stomme hakken weer in de tas en gaan snel op teenslippers naar een plein waar heel Bangkok zich heeft verzameld. Op straat kopen we een biertje, slingeren onze lichtgevende oren aan en begeven ons in een zee van andere knipperende, lichtgevende artikelen. Een kwartier voor t nieuwe jaar staan we in een bomvolle straat met locals en lichtjes, tussen de enorme hotels en shoppingmalls. Een Thai doet een verwoede poging gitaar te spelen en te zingen. Zijn publiek is enthousiast. We zingen en dansen vrolijk mee, totdat de klok 12 uur slaat, het vuurwerk boven ons hoofd losbarst en iedereen elkaar in de armen vliegt. Happy Newyear!