Welkom in t paradijs

Dag India...
Achter de douane, waar een norse man een kwartier lang mijn paspoort bestudeert, totdat ik er zenuwachtig van word, gaat er een compleet andere wereld schuil. Hieper moderne winkels, restaurants, hoogpolig tapijt en een enorme rust. Logisch want t gros van de mensen bivakkeert nog buiten de vertrekhal. Het is half 12 's avonds, wanneer ik vanuit het vliegtuig India langzaam zie verdwijnen.

Hallo Thailand...
Na slechts vier uurtjes vliegen, land ik in Bangkok. Ik verwacht een chaos, opdringerige taxichauffeurs, en een overkill aan mensen, maar niets van dit alles. M'n tas heb ik direct, bij een taxistandplaats ben ik gelijk aan de beurt en de meter gaat keurig aan. De wegen zijn geasfalteerd, zonder gaten, niemand toetert en de stoplichten werken gewoon. Via een tip van Anemoon vraag ik een kamer in hotal Rambuttri village en gelukkig is er nog een beschikbaar, waar ik wel 2,5 uur op moet wachten. Een mooie gelegenheid voor een rondje. Verse fruitsapjes, brood met kaas, yoghurt, roze taxi's, leuke winkeltjes, gezellige terrasjes. Welkom in Paradijs.

Na een paar uurtjes slaap (ik had het nodig) begeef ik me weer naar buiten. Verwonderd over al het aanbod slenter ik door de druk bezochte straten van Khaosan road. Er is zoveel dat ik niet weet waar ik moet kijken. Net als in India is er op iedere hoek van de straat wel iets te eten en barst het van de lekkernijen. Dat is dan ook gelijk de enige overeenkomst. Straten vol met gezellige tafeltjes, kaarsjes aan, live muziek, cocktails, wijn en serveersters in te korte, strakke jurkjes. Grappig zijn de lange rijen vol ligstoelen met toeristen die zich tegoed doen aan een voetmassage. Dit kun je ook laten doen in een bad vol visjes, die dan lekker aan je tenen gaan knagen.. Ik waag me liever in het zwembad op het dak van m'n hotel.

Na twee dagen weelde en niet doen begint het toch weer te knagen. Anemoon komt 16 december, dus dan moet ik weer terug zijn in Bangkok om haar op te pikken. Na kerst vertrekken we richting Myanmar (Birma). Ons projectje verloopt buitengewoon goed. Het schijnt een hype te zijn op facebook en zelfs de krant heeft interesse. Vrijwel alle 400 foto's zijn verkocht en Anemoon heeft besloten er 500 van te maken. Meer kan zij echt niet meeslepen. Iedereen die nog mee wil doen, kan dus nog een bijdrage leveren. Gezien de grote belangstelling, is een bijdrage van slechts 5 euro genoeg om onze target te halen.

Ik ontbijt op een plastic krukje, aan een plastic tafeltje, waar de keuken ondere een stuk zeil is gehuisvest. Voor 70 bath (2 euro) heb ik een kop thee, een enorm glas watermeloensap, een schaal vol yoghurt, vers fruit en muesli. Ik raak aan de praat met een Amerikaan, Tor, die net als ik heel goed is in keuzes maken. Niet dus. Hij weet niet waar hij heen zal gaan en is al drie keer van plan gewijzigd. Aangezien ik niet echt een plan heb, besluiten we kop of munt te doen en wordt het Laos. Wat is het leven toch makkelijk. De nachtbus vertrekt morgenavond, dus we hebben nog een dag.

Tor is een echte Amerikaan,snowboard leraar (Jammer, heb ik hier weinig aan) en een gezellige gozer, die alle Amerikaanse vettigheid verafschuwt, het liefst hier van de straat eet en dol is op verse fruitsapjes. Verder wil hij om de dag z'n workout doen, om in vorm te blijven. succes... Zo beland ik 's avonds in het park, waar verschillende fitnesstoestellen zijn opgesteld en hij heerlijk een uur kan sporten. Ik bedank vriendelijk en check de rest van het park, waar genoeg te beleven is. Van Yoga, tot aerobics, en zelfs ballroom lessen. Ik neem plaats op het bankje en zie hoe een groepje Thai de quickstep probeert onder de knie te krijgen. Na z'n workout komen we na een omweg op de nachtmarkt terecht. Waarschijnlijk een voorbode op de verjaardag van de koning, die op 5 december een feestje viert. Het is een enorme markt, met oneindig veel kraampjes, die oneindig veel rotzooi verkopen en natuurlijk etenswaren, maar ook jonge hondjes, konijntjes in jurkjes, hamsters, schildpadden en geverfde egeltjes in diverse kleuren. Tor heeft nog nooit een egel gezien (hebben ze die niet in Amerika?) en kijkt z'n ogen uit. Ik vertel hem er wel bij dat ze normaal niet roze, blauw of groen zijn...

We maken nog even een dansje op een valszingende Elvis, eten een niet voorverpakt waterijsje (hiermee overtreed ik ieder veiligheidsvoorschrift wat eten betreft, maar mn maag kan inmiddels heel wat hebben) en struinen de markt af naar onzinnige, goedkope dingen. Het levert uiteindelijk 3 flesjes heerlijke wijn op, de beste koop tot nu toe!

De laatste dag in Bangkok, bestel ik op de inmiddels tot fruit-corner omgedoopte hoek een shake. Je kiest uit de kunstig opgestapelde bergen fruit je ingredienten, die in een van de vijf blenders gaan, ijsblokjes erbij en klaar is je shake! Jummie!

Om de rest van de dag te doden, besluiten Tor en ik een tuktuk te nemen voor wat sightseeing. De lage prijs is belachelijk, dus dat de eerste grote gouden boeddha, de lelijkste ooit is, nemen we op de koop toe. De achterkant hebben ze voor het gemak maar even overgeslagen en een soort muur van gemaakt. Z'n voeten worden door een witte tent gescheiden van z'n romp. Het ziet er niet uit. De tweede stop is bij een tempel met een lucky boeddha. Altijd handig. in tegensteling tot India, zijn de tempels hier heel fijn bewerkt, met veel goud en tierelantijen. We parkeren onze schoenen voor de ingang van de tempel en gaan naar binnen, waar iemand ons erop wijst dat we achterin moeten gaan zitten en vooral stil moeten zijn. We zitten nog geen twee seconden en het geluid van zn mobiel galmt door de tempel. De tuktuk staat weer keurig op ons te wachten en dropt ons nu bij een naaiatelier, waar je pakken op maat kan laten maken. We verzekeren onze tuktukmeneer dat we echt geen pak nodig hebben, maar volgens hem moeten we toch echt even naar binnen, anders krijgt hij geen geld. Ohhh hier komt dus de aap uit de mouw! Daarom is het ritje zo goedkoop! Voor de goede orde gaan we keurig naar binnen, nemen zelfs plaats en gaan in gesprek met de gelikte verkoper. Op de vraag waar we vandaan komen antwoorden we Antartica, maar hij heeft geen flauw idee waar dat ligt. Wanneer wij vertellen over ijsberen, sneeuw en dat we echt een heel dik pak nodig zullen hebben, haakt hij af en kikt ons zn winkel uit...

De laatste stop is een uitzicht punt. Het is inmiddels al laat, en we moeten opschieten om onze bus te halen, dus we rennen de trappen op omhoog. Vanaf de top hebben we prachtig uitzicht over de stad, die vanaf hier veel groter lijkt dan wanneer je door de straten slentert. Beneden aangekomen is onze tuktuk nergens meer te bekennen. Gewoon verdwenen. Z'n collega komt naar ons toe: "Zeker niets gekocht in de winkel?" Nee dus, en we zijn niet langer dan 2 minuten binnen geweest. Hij wil het ritje terug wel voor 3 x zoveel doen. Oplichters. Hier ook al. Ik had nog zo'n hoge pet op van de Thai.

Tor zegt dat we best terug kunnen lopen, dus dat doen we dan maar. Als snowboard leraar weet hij waarschijnlijk goed te navigeren, want in nowtime staan we weer in de bekende wereld. Hebben we nog net 10 minuten om mijn tas te halen, en op straat nog even wat noedels weg te werken...

De nachtbus naar Laos is nog niet eens half vol. Dus ik heb twee stoelen om op te slapen. De volgende ochtend om een uurtje of 8 komen we aan bij de grens in Laos.