Familiereunie en Houseboy

Ik heb een ticket voor de 16-urige busrit van Laos naar Bangkok. Alleen, want Tor haakt af. Aangezien alle bussen in Laos motorpech hebben gehad, tel ik er maar even 6 uur bij op. In ieder geval genoeg speling om Anemoon van t vliegveld te halen.

De reis begint goed. De tuktuk die me naar het busstation moet brengen is een uur te laat. Ik ben enigszins bezorgd over de weg terug, aangezien we op de heenweg bijna verongelukt zijn. Deze buschauffeur is gelukkig niet levensmoe en de rit verloopt dan ook voorspoedig. In Vientiane stap ik over op bus nr 2, die me naar de grens brengt. Bij t loket krijg ik een stempel dat ik Laos heb verlaten, betaal 80 cent departure tax (wat een vreemd bedrag) en stap aan de andere kant in bus nr 3. Deze brengt ons naar de Thaise grens, aan de andere kant van de 2,5 km lange friendship bridge. Hier moet alle bagage er weer uit, en wordt alles (in tegenstelling tot de heenweg) grondig gecheckt. Blijkbaar zijn ze toch bang voor die mushrooms. Ik zie mijn tas 3 keer langs de scan gaan (misschien zijn t de injectienaalden, die ik voor India altijd bij me heb?) maar mag dan toch verder.

Helaas heb ik een passagier naast me in de VIPbus (waarom het een VIPbus is blijft een raadsel) maar zit gelukkig bij t raampje, waardoor ik nog een beetje kan hangen. De film Rainman loopt na 1,5 uur vast, waardoor ik m'n ogen maar dicht doe en probeer te slapen. Uiteindelijk lukt dat en schrik ik wakker: "Bangkok, Bangkok!" Ik lig net lekker, kijk op m'n horloge en zie dat t pas 5 uur 's ochtends is. We zijn een uur te vroeg op onze eindbestemming. Je leest het goed; te vroeg, het is ongelofelijk.

Bangkok slaapt nooit, dus op straat is nog genoeg te beleven. De laatste partygangers nemen nog een afzakkertje, de vrouwen proberen nog een vent aan de haak te slaan (ik walg echt van die oude vieze mannen, met die mooie, jonge, thaise meisjes), en de tuktukchauffeur biedt zelfs op dit tijdstip een 'pingpongshow' aan. Ik dump m'n tas in m'n hotel, waar ze natuurlijk op dit belachelijke tijdsstip nog geen kamer voor me hebben, en raak aan de praat met een Amerikaan die ook in de lobby op een kamer wacht. Khanh komt oorspronkelijk uit Vietnam, is al verschillende keren in Birma geweest en heeft prachtige foto's, waar hij als fotograaf regelmatig mee exposeert.

Hij besluit mee te gaan naar t vliegveld om Anemoon op te pikken en doet net of hij de 'Thaise houseeboy' is die ik gratis bij onze kamer heb gekregen en de tassen draagt. We hebben zelfs een A4tje met het vluchtnummer en Anemoon van Dijk gemaakt.

Natuurlijk heeft het busje dat ons naar de luchthaven moet brengen een uur vertraging, waardoor we te laat zijn en niet weten waar we precies moeten zijn. Het wordt een zoektocht, maar gelukkig bestaan er telefoons. Khanh loopt met t A4tje richting Anemoon, die kijkt met een blik van 'wie ben jij en wat is dit nou weer?'. Ze kijkt een stuk blijer wanneer ze mij ziet en dat is wederzijds. Onze houseeboy zit volledig in z'n rol en staat erop dat hij haar tas draagt. Zo lopen de nichtjes dus over de luchthaven, gevolgd door een kleine Vietnamees, die de tas vol fotopapier, lamineer apparaat en cartridges draagt. Pas in de taxi valt hij uit z'n rol.

Natuurlijk wordt dag 1 samen goed gevierd. Maar beiden zijn we versleten na de lange reis, dus duiken we vroeg ons bedje in. De volgende dag regelen we ons visum voor Birma, drinken we verse fruitsapjes, eten alles wat maar op straat verkrijgbaar is en natuurlijk wordt er geshopt. De bikiniverkoopster, blijkt, net als haar buurman, hartstikke doof. Onderhandelen gaat via een rekenmachine. Wanneer we haar later op de dag weer passeren, showt Anemoon vol trots haar nieuwe aankoop; gewoon midden op de markt, shirt omhoog. Zo lekker, die Hollandse nuchterheid. Deze nuchterheid en onze directe opmerkingen, leiden tot grote hilariteit bij onze medereizigers, die we gedurende de dag tegen het lijf lopen. Wat ik denk, zegt zij en andersom.

'S avonds eten we, met uitzicht op Khaosan road, sushi in een zeer relaxt restaurant. Een oase van rust tussen alle neon, herrie en straatverkopers.
Een verdieping hoger horen we live muziek, dus we besluiten 'even' een kijkje te gaan nemen. De overvolle kroeg bestaat voornamelijk uit Europeanen, die naar hartelust meeblèren met de nummers van Oasis en Last Christmas van Wham. De Nederlanders zijn goed vertegenwoordigd en de hele KLM crew gaat uit z'n dak. Ik hoop niet dat ze morgen terugvliegen... Het is 2 uur 's nachts als we naar buiten rollen en op straat nog even een lekker bord pathai (noedels) wegwerken.

Omdat het zondag is (?) slapen we uit en plannen een rustdag in. Tot meer zijn we ook niet in staat. Wel regelen we een busticket voor morgen, omdat we hier anders volgende week nog steeds rondhangen. Alle plannen om een bezoek te brengen aan de enorme weekendmarkt, Chinatown of het grand Palace, worden van tafel geveegd en het wordt t zwembad op t dak van het hotel, waar we de rest van de dag crashen. Anemoon komt 's nachts om 1 uur na een drankje met een of andere Canadees, die Birma niet weet te liggen (=afgeschreven), weer boven water, en heeft op de valreep nog even een bikini voor me gescoord. Na de passessie, slapen we nog een paar uurtjes, voordat we de bus in moeten.