another day in paradise

Na het ontbijtje, besluiten we een kilo of 10 achter te laten in het hotel in Bangkok. Alles voor ons Birma project pikken we later op, wat een hoop gesjouw scheelt.

Alle 500 foto's zijn overigens verkocht. Echt super bedankt allemaal! Voor iedereen die nog een bijdrage had willen leveren, heel lief, maar we kunnen echt niet meer doen dan 500 foto's. En dan nog is het spannend of we alles over de grens krijgen, of het daar heel aankomt en of het überhaupt werkt.

Om 8 uur vertrekken we met de bus richting Laemngop, de pier waarvandaan we de boot moeten nemen naar Koh Mak. De bus doet er natuurlijk weer veel langer over dan beloofd en uit verveling start de Canadees naast me met origami. De Privé wordt aan flarden gescheurd en Lieke van Lexmond verandert in een schattig konijntje. Ik doe ook nog een verwoede poging om deze Canadees te overtreffen met mijn origamitalent (dat het de trend voor 2012 zou worden, wisten wij trouwenz al...), maar moet stoppen voordat ik de hele bus onder kots.

Om 15 uur zijn we bij de pier. De rest van de bus gaat op de boot naar Koh Chang, wij gaan met Khanh een eilandje verder. De speedboot delen we met een klein groepje andere toeristen. We stuiteren over het water en de golven worden steeds hoger. Ik begrijp nu ook waarom ze zwemvesten uitdeelden (die ik onzinnig vond en heb geweigerd). Ook de boottocht duurt langer dan het beloofde half uurtje. Na een uur varen komt er een paradijselijk wit strand inzicht. Welkom op Koh Mak.

Geen benul van de grootte van dit eiland en met een kaartje ter grote van een flyer, denken wij best te kunnen lopen naar de accommodatie die we voor ogen hebben. De taxi's, op dit eiland pickups, wijzen we dan ook af (zelfs nadat ze het twee keer vragen, en of we het echt zeker weten). Na de lange busrit kunnen we wel wat beweging gebruiken. We moeten alleen 'even' het eiland doorkruisen, van de ene naar de andere kant. Na een half uur lopen, besluiten we toch even te checken of het de goede richting is. De Engelsman die 6 maanden per jaar op dit eiland overwintert, moet hard lachen om onze wandelpoging. We zijn nog kilometers verwijderd van de plek waar we heen willen en hij vraagt of we wel geboekt hebben, het is tenslotte bijna kerst en alles zit vol... Hij pleegt even een telefoontje voor ons, we worden keurig opgepikt en weer teruggebracht naar de pier, waar stiekem iedereen zit te gniffelen over onze actie. De vrouw daar is zeer behulpzaam, belt wat accommodaties en vindt er een die we met z'n drieën kunnen delen. Het is al laat als we aankomen bij Ao Khao, maar de tuin met schommelbankjes, prachtige bloemen, lampjes en onze houten bungalow met terras en uitzicht op zee, maken zelfs in het donker een verpletterende indruk.

De bungalow heeft een riant terras, met ligstoelen, een luxe badkamer met warm water, drie bedden, een tv met dvd speler en films (wat je daar mee moet in een paradijs als dit, geen flauw idee) en, als klap op de vuurpijl, een walkincloset! De droom van iedere vrouw. Anemoon en ik presteren het om zelfs van de georganiseerde walkincloset, een enorme chaos te maken. De vloer ligt bezaaid met de inhoud van onze rugzakken en alles is kwijt. We blijven tenslotte familie...

Dit luxe bungalow resort is blijkbaar populair bij gezinnetjes. Na gekrijs van drie baby's, besluiten we ergens anders te gaan eten. Een open pickup brengt ons over een onverhard, donker weggetje naar de monkeybar. We bestellen tijgergarnalen en vis van de bbq en hebben een rekening, waar ik normaal een week van eet, maar het is tenslotte bijna kerst.

De enige bar op het hele eiland heeft dagelijks live muziek. De enige 'band' op het hele eiland bestaat uit een zanger/gitarist met michael jackson-look (incl. hoedje), van een jaar of 19, die de 'r' niet kan zeggen, een drummer (de kopie van die Surinamer uit de lassi toverrijst reclame), overdag tevens taxichauffeur - die we twee keer hebben weggestuurd, omdat we zo nodig moesten lopen- en tenslotte nog een sambabal-percussie-minigitaartje-zanger-meneertje, die zo stoned is dat hij nauwelijks uit z'n ogen kan kijken.
Het gebrekkige Engels van de zanger is zo komisch, dat bij 'Hit the load Jack' de tranen over onze wangen biggelen. Wanneer voor de derde keer een Thais liedje wordt ingezet, besluiten we dat het genoeg is geweest. We vragen aan de bar om een taxi, maar moeten wachten, want de drummer kan natuurlijk nu nog niet weg. Gelukkig is er toch nog een tweede taxichauffeur op dit eiland, die ons terugbrengt naar onze luxe accommodatie.

De nacht is minder luxe dan gedacht. De muizen of gekko's hebben groot feest op ons dak, we horen vanalles heen en weer rennen en Khanh snurkt zo hard, dat we halverwege de nacht onze oordoppen opzoeken. Het uitzicht de volgende ochtend maakt veel goed: blauw water, witte strandjes en wuivende palmbomen.

We gaan op verkenning en komen tot de conclusie dat nog geen 5 minuten verderop er schattige kleine hutjes op het strand staan, pal aan het water. En er zijn er nog vrij! Van de kerstdrukte is op het hele eiland niets te merken. We besluiten onze luxe familiebungalow van 65 euro per nacht in te ruilen voor dit houten hutje met privé strandje, voor 12 euro per nacht...

Ik geloof niet dat ik eerder zo'n paradijselijke accommodatie gehad heb. 'S middags doet Anemoon een dutje en stap ik bij Khanh achterop de scooter om het eiland te verkennen en een hangmatje aan te schaffen (dat was namelijk het enige wat nog ontbrak in het paradijs). 'S avonds eten we overheerlijke vis en gaan we vervolgens over het strand naar de monkeybar. Omdat het eb is, en met zaklamp is dit goed te doen. 'Hit the load Jack' wordt weer ingezet, gevolgd door het repertoire van Jack Johnson. 'It's laining all day...'