Gegrilde kip

Grote reclames van banken en pinapparaten sieren de luchthaven van Yangon. De tijd dat je gladgestreken dollars mee moest nemen is voorbij. Pinnen is nu geen probleem in de toeristische plaatsen. De hypermoderne luchthaven is een groot contrast met de 'domestic' airport, die er gewoon naast ligt. Van de airco hal met prachtige vloerbedekking, lopen we naar de oorspronkelijke luchthaven, met een rijtje gammele balies en grote antieke weegschalen, waar je bagage op gewogen wordt. Ik heb m'n zinnen gezet op een ticket naar Heho, maar het vliegtuig dat ik wil blijkt vol geboekt. Mijn zoektocht naar een ticket zet ik voort op de eerste verdieping van het oude gebouw, wat vroeger, met de houten balustrades, ooit prachtig geweest moet zijn. Vergane glorie. De kantoortjes van de airlines, zijn verscholen achter grote houten deuren. Achter iedere deur verschijnt dezelfde chaos. Een hok vol personeel, die ,verscholen tussen stapels papieren, druk bezig zijn met spelletjes op hun gloedje nieuwe Samsung. Ze kijken verschrikt op als ik de deur open doe en vraag naar een ticket. Bij deur 3 is het raak en worden er, tussen de stapels papieren, twee tickets uitgeplukt en geschreven, waarmee we direct door kunnen vliegen naar Heho. Met de handgeschreven tickets, en foute naam, stappen we in het propellervliegtuig van Yangon airlines, waar met grote letters 'you're safe with us' op prijkt. Kan niet mis gaan dus.

Heho Airport is een schuur met een voordeur en een achterdeur en ligt op een uur rijden van Nuang Shwe, een toeristen plaatsje aan het meer. In twee jaar tijd zijn de hotels en nieuwe restaurants als paddestoelen uit de grond geschoten. Ook het oude, vertrouwde guesthouse is een bouwplaats. De kamer is gelukkig onveranderd en doet me nog steeds denken aan oma, met de dikke bloemetjes dekens en mottenballen geur. Helaas heeft t matras ook nog dezelfde deuk, maar ik heb dan weer wel wifi in m'n bed.

Na de gesprekken met de Birmezen voor m'n hotel in Bangkok, ben ik heel nieuwsgierig geworden naar het festival met ballonnen zo groot als huizen, in allerlei vormen, vuurwerk en kaarsjes: levensgevaarlijk, dus echt iets voor mij. Vol verwachting stap ik dan ook in de taxi, die ons halverwege de middag afzet in Taunghi. Het festival terrein ligt tussen de bergen, waardoor het hier een stuk kouder is. Voor de begrippen hier, is het heel koud, en moet je dus minimaal je winterjas aan en een muts op, het liefst een berenmuts met oren. Ben je van de Pao stam, is de traditionele handdoek op je hoofd voldoende.
Tussen de duizenden mensen, val je als toerist behoorlijk op. Er wordt gegiecheld, gekeken en gewezen, en de smartphones maken stiekum foto's. Eigenlijk is het een soort jaarmarkt: het uitje voor de gehele familie. Kraampjes vol eten, kleding en knuffelberen, maar ook rijen met promotiestands: OMO, Knorr, Head and shoulders en zelfs Dutch Mill (een grote blauwe molen siert de kraam vol melkproducten). Overal krijgen we een proefexemplaar en aan het einde van de straat heb ik een tas vol wasmiddel, shampoo voor zwart haar, vitaminepillen (tenminste dat denk ik, want ik kan de bijsluiter niet lezen), soep en gezichtscrème met whitening, want stel je voor dat je bruin wordt... De rest van de voorraad wordt aangevuld op de kermis, waar we met blikgooien, balwerpen en ballonnen darten, kauwgom en bier winnen. De muziek knalt uit de speakers en de neonverlichting van de kermisattracties doet zeer aan m'n ogen. Niet alleen de draaimolen, maar ook het reuzenrad wordt met de hand aangeslingerd. Het tempo ligt behoorlijk hoog en als je t mij vraagt is het wachten tot het eerste bakje eruit vliegt. Sommigen hebben geen bakje nodig, maar klimmen gewoon in het rad naar boven. Het lijken wel hamsters. Jack Sparrow kijkt naar beneden op zijn lichtgevende schommelschip, terwijl beneden aapjes aan een touwtje kunstjes doen in een tent vol andere beesten. De Birmese jeugd waagt een dansje op de snerpende muziek, en een groep Pao uit de bergen doet gewoon lekker mee. En als er gefeest wordt kan mijn vader natuurlijk niet ontbreken, dus die stort zich in het feestgedruis tot grote hilariteit van de omstanders.

Het ballon festival is al een aantal dagen bezig. Wij zien drie kleine ballon-kippen door de lucht vliegen, niet veel later gevolgd door twee grote rode kippen. De ballonnen worden met de hand gemaakt en er is een wedstrijd aan gekoppeld. De ene kip krijgt niet eens de kans om te vliegen en vliegt op de grond al in de fik en de tweede stijgt inderdaad netjes op, maar vat bij de eerste windvlaag vlam. De kip gaat in vlammen op en stort in brandende stukken naar beneden. Het hoogtepunt van de middag: 2 gegrilde kippen.

We duiken een klein tentje in om te schuilen voor de regen. Ik zit nu op een houten kinderkrukje, midden in de keuken van het 5-sterren restaurant en de smeulende kolen verwarmen m'n rug. Naarmate de druppels toenemen, stroomt ook de tent vol. Niet alleen met mensen overigens, maar het zeil begint op verschillende plaatsen te lekken. Als haringen in een ton, zitten we gezellig, hutje mutje, met z'n allen te hopen dat de regen stopt. Ondertussen oefen ik m'n Birmees. Inmiddels ken ik wel wat woordjes en dat vinden ze maar al te grappig. Gerard probeert te communiceren met de man die ons al een uur lang vol verbazing zit aan te staren. Aan z'n gerimpelde gezicht te zien is hij al wat ouder, heeft een dikke jas aan en een gele doek om zijn hoofd geknoopt. Hij komt uit de bergen, twee uur fietsen, of rijden of op de brommer, of hij heeft twee kinderen, maar we gokken op het eerste. Dan kom je dus helemaal uit je dorp in de bergen voor twee gegrilde kippen en moet je wachten in de plenzende regen op de rest. Maar waarschijnlijk is dit dus echt het hoogtepunt van het jaar, want het hele veld zit vol mensen met zeiltjes en paraplu's, die geduldig afwachten wat komen gaat. Daar kunnen wij dus nog wat van leren. Iedere minuut word ik ongeduldiger en wil weten hoe laat die ballonnen komen. Deze vraag is compleet onzinnig hier, want het begint gewoon als het begint. En als t niet droog wordt begint t niet en wanneer het droog wordt is dan weer een compleet onzinnige vraag. Geduld is het antwoord. En daar ben ik inderdaad zo goed in. Zodra het ook maar enigszins droog lijkt te zijn schiet ik omhoog om te kijken of er al wat gebeurt. Niets... Het is inmiddels 11 uur s avonds als er beweging in lijkt te komen. Er wordt iets uitgeladen uit de vrachtwagen die al vanaf 7 uur midden op het veld staat. Ja hoor! Actie! De Birmezen blijven allemaal geduldig zitten, omdat zij weten dat de hele voorbereiding ook nog wel een uur duurt. Het wachten wordt rijkelijk beloond. Een enorme ballon met de afbeelding van Boeddha komt langzaam steeds verder de lucht in. De buitenkant hangt vol brandende kaarsjes. Wanneer er uit de bovenkant van de ballon steeds meer rook komt, ben ik even bang voor gegrilde Boeddha... Maar dan torent de ballon ineens boven de mensenmassa uit, met als enorme verrassing onderaan een hele bamboe constructie, vol kaarsjes die de kaart van Myanmar weergeven. De ballon en alle lichtjes verdwijnen in de mist. Maar het was het wachten meer dan waard.

De taxi wacht ook. Maar waar? Het leek zo simpel bij daglicht, gewoon ongeveer bij dat ene gebouw. Gelukkig is ie wit, net als alle andere auto's die zich inmiddels hier verzameld hebben. Gelukkig vallen wij hier wel op en vindt de chauffeur ons, maar vertrekken kunnen we niet. Aan alle kanten zijn we compleet ingebouwd. Sommige mensen bivakkeren in hun auto, andere bestuurders worden nu opgespoord. Het lijkt een onzinnige missie, maar de puzzel is compleet op 1 na. Aangezien we in Myanmar zijn, is de auto, die onze uitgang nog verspert, gewoon open, maar duwen heeft geen zin, want het blijkt een automaat. Uiteindelijk wordt de schuifpuzzel via de andere kant toch nog opgelost en kunnen we de chaos verlaten.