Jumping train
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
01 Januari 1970 | Myanmar, Daingwunkwin
Gelukkig hebben we in het dorp meer geluk. De kinderen zijn weer allemaal verdwenen of op school, maar oma is zeer behulpzaam met de verspreiding van de stapel. Nieuwsgierig komen de buren kijken en word ik van het ene huis naar het andere gestuurd. Steegje door, langs de varkens, de kippen en de schuur vol maïskolven, en ja hoor, daar staat inderdaad de moeder met baby. Af en toe is het net een memoryspelletje. Ook de andere foto's vinden hun weg. Hele blije kinderen rennen snel met de foto naar huis. Een vader neemt trots de afbeelding van zijn zoon in ontvangst. Kan niet missen, dezelfde ogen.
Het is weekmarkt vandaag in het plaatsje vlakbij het fotodorp. Helaas is deze al bijna ten einde wanneer wij arriveren. De groenten worden opgeruimd, de ossenkarren geladen en de dorpelingen uit de wijde omgeving vertrekken met hun boot terug naar huis. Sommige stammen wonen in de bergen en moeten twee uur lopen naar hun dorp. De boodschappen dragen zij in grote rieten manden op hun rug, bevestigd met een band om hun hoofd. Ik hoop dat het de wekelijkse boodschappen zijn en ze de suiker niet vergeten.
Om niet dezelfde route terug te hoeven fietsen (wel jammer dat we hierdoor t truckerscafé missen), pakken we de boot en steken het meer over. De fietsen worden voorin gelegd, en we varen dwars tussen huisjes en dichtbegroeide watertjes door. Ik ben blij dat hij de weg weet, want ik heb het idee dat we een weiland tegemoet gaan. Af en toe lijkt er een drempel in het water te zitten. Of het is hier mega ondiep of er zit een waterplant in de weg. Dan ineens, vanuit al dat groen, schieten we het meer op. Het is als een spiegel vandaag zo glad. De wolken reflecteren in het water. De fietsen worden uitgeladen en we vervolgen onze weg terug, via de wijngaard. Op de laatste dag Inle lake moet nog even worden geproost. Terwijl ik aan een Sauvignon Blanc zit, staat onderaan de berg een stuk of 30 mensen, waaronder kinderen, de weg te asfalteren. We hebben net nog een praatje met ze gemaakt en vol bewondering gekeken hoe ze de vaten pek verwarmen, het bloedhete spul naar het stuk weg sjouwen en over de steentjes gieten, die daar met bakken op hun hoofd naar toe zijn gebracht. Maar toch smaakt die wijn prima.
Het guesthouse heeft voor ons speciaal een laatste avondmaal voorbereid en ik krijg thanaka, het goedje dat alle vrouwen en kinderen hier op hun wangen dragen. Wanneer we in de tuktuk stappen naar het busstation, staat de hele crew ons uit te zwaaien.
De VIPbus is stip op tijd en doet z'n naam eer aan: brede ligstoelen, met nekkussentje en Mickey mouse deken, flesje water, tandenborstel en tandpasta, cola en zelfs een maaltijd in een doosje. De airco en de karaoke dvd gaan op volle kracht aan en we vertrekken. De Videoclips van de Birmese karaoke laten je heel Myanmar zien. Verliefde koppeltjes zingen bij zo'n beetje alle bezienswaardigheden de meest zoetsappige liedjes. Niet alleen de dvd ben ik na een kwartier al zat, maar de airco is nog erger. Ik was al enigszins op voorbereid door eerdere ervaringen en nu blijken m'n dikke Minnie Mouse sokken ook nog enorm leuk te matchen met de deken. Dat alleen sokken niet genoeg zijn, weten de Birmezen in de bus al langer. Zij zitten met gebreide wollen mutsen onder de Micky Mouse deken. Na de eet/plas stop in een wegrestaurant waar alleen kinderen werken, stopt gelukkig de dvd, de airco helaas niet. Ik krijg het pas heet als ik door alle bochten in de weg kotsmisselijk word en met een plasticzak in de aanslag op zoek ga naar een reistabletje. Hoe langer ik in m'n tas zoek, hoe beroerder ik word en het zweet breekt me uit. Ik weet dat de weg straks beter wordt en het zakje blijft gelukkig ongebruikt.
Om 6 uur s morgens stopt de bus. We zijn in Bago, voor ons slechts een tussenstop. De rugzakken komen uit t ruim, maar m'n lokale ingekochte Myanmar-shopping-bags ontbreken nog. Er komt vanalles uit de bus, maar niet wat ik wil. Uiteindelijk besluit ik om een foto te laten zien. Ohhhhh, die! Tja, lokale boodschappentassen voor een toerist is gewoon een raar verhaal. Zou net zoiets zijn als iemand in Nederland op zoek was naar een stapel AH-tassen.
Met alle zooi stappen we achterop een brommer naar het station. Daar vindt iedereen het vreemd dat wij 3 uur lang op een trein willen wachten, terwijl de bus over een half uurtje vertrekt en er sneller is. Ik heb het wel even gehad met de bus en wil mijn vader bovendien de 'jumping train' niet ontnemen. Dus nemen wij geduldig plaats op het perron, tussen de rest van de lokale boodschappentassen en een lading monniken. Op de één of andere manier is iedereen met ons bezig en laat ons weten dat het loket nog niet open is, maar geen zorgen. Als ze denken dat we echt zenuwachtig worden mogen we zelfs in het kantoor plaatsnemen. De schoonmaakster roept af en toe door de microfoon welke trein er binnenkomt. Ondertussen komt de stationmeneer een praatje maken, die kijkt vol verwondering naar mijn houten armband en hoe die dan om
mijn pols past. Natuurlijk wil hij even proberen. Zijn baas, het stationshoofd, komt ook kennis maken. Hij laat ons trots een foto zien op zijn smartphone, van een ongeluk dat vanmorgen is gebeurd. Ik staar naar een man, die in tweeën is gedeeld door het wiel van een vrachtwagen. Ook goedemorgen. Als dan eindelijk de opper-kaartjes-verkoper er is, mag het laatje open, waar een ticket uit komt, dat met de hand moet worden ingevuld. Paspoorten dus. Ze beginnen met Van Dijk, Gerard. Maar begrijpen er vervolgens geen snars van dat in het volgende paspoort ook Van Dijk staat. Er ontstaat discussie en vervolgens bedenken ze dat de beste manier is om meneer Van Dijk en mevr. Yvonne op te schrijven. Voor en achternamen kennen ze hier blijkbaar niet. Het treinkaartje, voor 8 uur treinen, kost wel € 3,60 pp. Even ter vergelijking: die ijskoude VIPbus € 20,- pp.
De 'jumping' train, die in ieder geval alles behalve koud is, is een behoorlijk spektakel. Gedurende 7 uur begeef je je in een kermisattractie. De trein stuitert door een prachtig groen landschap. Op sommige stukken, kun je onmogelijk blijven zitten en kom je volledig los van je stoel, om vervolgens met een harde klap terug te vallen op de versleten kussens zonder vering. Ik zit precies aan de zon kant, en de temperatuur is niet te harden. Ik plak aan alle kanten en ik ruik mezelf. We hebben gezellig medereizigers en komen gedurende de treinrit niets tekort. We krijgen fruit en cake van de overbuurvrouw. Ik verbaas me ook weer over de status van de monniken hier. Die krijgen dus van de birmezen hele maaltijden aangeboden en zitten uitgebreid in de trein te lunchen. De rest kijkt eerbiedig toe. Wanneer de trein stopt, wordt er op het perron ook nog even snel een plastic zakje met koffie gekocht. Iemand tovert een mok uit z'n tas tevoorschijn en de monnik laat het zich goed smaken.
De jonge monniken die halverwege instappen, nemen ook plaats in onze coupe. Overigens de enige 'upperclass' coupé, in de gehele trein. De rest bestaat uit houten bankjes, maar waarschijnlijk is staan dan een betere optie. De jongetjes toveren allemaal een mobiel uit hun donkerrode pij. De kleinste heeft de ringtones ontdekt, die hij graag allemaal even uitprobeert. De trein stopt ineens in de middle of nowhere en ik hoor een alarm afgaan. Nog voor ik me zorgen kan maken, neemt t jongetje zijn telefoon op. De rest moet er ook hard om lachen.
In de verte zie ik al de gouden torentjes van Moulmein. Nog even de enorme brug oversteken en we zijn er. Ik kijk uit het raampje en zie op het perron een bekend gezicht. Sammie! ( natuurlijk heet hij in t Birmees anders, maar dat zal ik jullie en mezelf besparen). Facebook is tegenwoordig ook in Myanmar volop in gebruik, dus heb ik het afgelopen jaar veel contact kunnen onderhouden met Johny (die ook anders heet) en die dus wist dat ik kwam. Zodoende heeft hij keurig een auto voor ons geregeld naar het guesthouse. We worden hartelijk ontvangen en genieten nog even snel van de prachtige zonsondergang.
-
15 November 2014 - 08:15
Astrid:
Hoi Yvonne en Gerard,
Heerlijk om jullie belevenissen weer te volgen! Geniet ervan. Erg mooi om te zien wat je allemaal doet Yvonne! Knuffels van ons allemaal xxx -
15 November 2014 - 14:45
Lies:
Wat een prachtig beeldend verhaal weer. En die jumping train kwam op de ap voorbij..
Zag gerard idd bijna door het dak jumpen.... -
16 November 2014 - 22:00
Paul Van Dijk:
weer een beeldend verhaal hoewel ik me van dat jumpen van Gerard wel meer had voorgesteld. Veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley