Verbazing, verwarring en verwondering

Ik schrik wakker en de halve trein blijkt al leeg. Ik heb onrustig geslapen. Met mn hoofd op m'n tas (de overbuurman heeft er een grote ketting aan liggen), ligt ik niet zo comfortabel. Na 20 min zijn we weer terug in Calcutta, waar hotel Heaven ineens ook andere kamers blijkt te hebben dan hokken in de kelder. We krijgen zonder al te veel moeite een luxe kamer met 2 bedden. Totaal gebroken, besluiten we eerst even bij te slapen. 'S middags gaan we op pad, eerst maar eens ontbijten. We gaan naar ons bekende koffietentje en pa wil voor t raam zitten, kan ie lekker naar buiten kijken. Terwijl ik aan een sandwich zit met friet, zit voor t raam op straat een moeder met 2 kleine meisjes, van een jaar of 2 en 4. Ze hebben enkel een groezelig shirtje aan vol gaten en spelen met een stuk plastic. Twee weken geleden zaten ze hier ook, op exact dezelfde plek. Alleen waren ze me toen niet echt opgevallen. Ik kon t negeren. Nu niet, ik ben moe en t beeld van deze moeder, die leeg voor haar uit staart, maakt me verdrietig. Wat is de wereld toch oneerlijk verdeeld. Op de vraag waarom deze vrouw hier op straat terecht is gekomen, zal ik nooit een antwoord krijgen. Net als op de vraag waarom de mensen iedere avond weer voor de Jaguar showroom gaan liggen.

Het liefst blijf ik veilig met een theetje in het tl-verlichte- airco, koffiecafe zitten. Maar toch gaan we naar buiten. Overal zie ik bedelaars en ik word er moedeloos van. We proberen een taxi te regelen, maar niet één chauffeur begrijpt me, waardoor we verder moeten lopen. Uiteindelijk belanden we in een witte auto, terwijl alle legale taxi's geel zijn, maar de chauffeur begrijpt waar ik heen wil en we hoeven niet meer te lopen, dus nemen op de koop toe dat de auto bijna uit elkaar valt. Voor t stoplicht slaat de motor ook nog af en even lijkt t of we moeten duwen. Toch komen we terecht op de bloemenmarkt, waar stapels gekleurde bloemetjes op gewicht worden verkocht. De gele en oranje afrikaantjes zijn tot lange kettingen geregen. De markt is behoorlijk druk, maar schijnt 's ochtends nog veel hectischer te zijn. Iedere dag bezoeken duizenden mensen deze markt om aan hun god verse bloemen te kunnen offeren. De sfeer is grimmig en agressief, waardoor we niet lang op de markt blijven.

'S avonds doen we een verwoede poging een Italiaans restaurant te zoeken. Na alle rijst, nan's, prutjes, en straathapjes, hebben we enorme zin in pizza. De lonelyplanet geeft er 3 aan, maar wederom is er geen taxi die ons begrijpt en na een uur lopen blijken we in exact dezelfde straat uit te komen waar we zijn gestart. Het wordt wederom Chinees.

De dag erna hebben we meer succes. Ons navigatiesysteem werkt vandaag prima, al hebben we de lange route ingesteld. Aan de straat lijkt geen einde te komen. Pa sloopt zn slipper, maar gelukkig zit er op iedere hoek van de straat een schoenmaker. Op een kleedje, met naald en draad, wat schoensmeer en zooltjes, weet de man voor een paar cent alle schoenen weer op te kalefateren. Het leven speelt zich hier af op straat. De kapper heeft een krukje met een klein handspiegeltje, een schaar, mes en een bus scheerschuim. Voor t postkantoor kun je door iemand met een typemachine een brief laten typen, bij de sleutelboer kies je uit bossen sleutels een passende. En ook douchen gebeurt op straat. Gewoon bij een van de waterpunten in de goot. Het ruikt hier een keer niet naar zeik, maar zowaar naar zeep. Na 2 uur lopen komen we aan bij de rivier. Het bruin gekleurde water nodigt niet bepaald uit tot een duik, maar daar denken de mensen hier anders over. Er zal wel weer een festival gaande zijn, want door de straten rijden vrachtwagentjes vol vrouwen met complete orkesten erbij. Allemaal stoppen ze aan de rivier om een bad te nemen in t heilige water. In mijn ogen is het een gore, stinkende, verontreinigde bende, maar de mensen nemen volle jerrycans van deze heilige smurrie mee naar huis. Met sari en al gaan ze te water en wassen de rode schmink van hun gezicht. De knalrode voetzolen moeten slijten. Aan de rivier worden mannen kaalgeschoren en de oever ligt bezaaid met plukken haar.

Terug lukt t ons een taxi te bemachtigen en nog voor t donker hebben we zelfs de Italiaan gevonden, met heerlijke pizza's. Ons week budget is er gelijk doorheen, maar de krokante bodem en de salami zijn t meer dan waard.

'S avonds worden we naar t station gebracht. Voor t station is t een drukte van belang. Overal lopen politieagenten met geweren, stokken en schermen. Er is schijnbaar een opstootje aan de gang, omdat er een hindoetempel gesloopt is voor wat ruimte. Het agressieve sfeertje zet zich voort richting station. Er wordt op onze ramen geklopt, aan de deuren getrokken en gekeken wat er achterin ligt. We moeten in de auto blijven tot de trein er is en worden keurig tot in de trein afgeleverd, met de boodschap; pas goed op je spullen, geef je treinkaartje nooit af en neem geen snoepjes en drankjes aan van vreemde mensen.
De man naast me zit onophoudelijk te rochelen. Het is een onsmakelijk geluid en ik ben bang dat hij m straks zo naast mijn slipper uitkwaaiert. Gelukkig houdt hij zich in. Het baart me ook zorgen dat er twee vol bewapende militairen door de trein heen banjeren.

'S nachts moet ik m'n oordoppen zoeken. Het gesnurk in de coupe is zo hard, dat het boven t gestommel van de trein uitkomt. Ik verdenk mn pa ervan, die ligt onder mij, maar 's ochtends blijkt, dat hij ook geen oog dicht heeft gedaan door t geronk van de buurman.

Om 8 uur is de trein in Siliguri. Bepakt en bezakt staan we op t volle perron, waar tussen de mensenmassa vandaan keurig een man met een bordje 'Yvonne van Dijk' tevoorschijn komt. Aangezien we deze route al vooraf gepland hebben, is ook hier alles weer geregeld. Het was ons echter niet duidelijk dat we na de trein nog eens 3 uur in de auto moesten naar Kalimpong. In de trein probeer ik de gore hangtoiletten angstvallig te vermijden. Het valt namelijk niet mee om je evenwicht te bewaren in een wiebelende trein. Nu had ik me er niet op voorbereid nog drie uur in een auto te moeten zitten, voordat ik een normaal toilet tegen zou komen, maar wonderbaarlijk past m'n blaas zich gewoon aan. Het landschap onderweg is prachtig. De weg kronkelt zich, met scherpe haarspeldbochten, door de bergen omhoog. De rivier kolkt ver onder ons. Langs de weg zitten apen geduldig te wachten tot een voorbijganger iets lekkers uit t raam gooit. De gaten in de weg worden handmatig opgevuld met stenen, die eerst klein worden gehakt en met pek (wat warm wordt gemaakt op een vuurtje in een vat), weer aan elkaar worden geplakt. De omgeving en de mensen doen me denken aan Nepal. Dezelfde vriendelijke uitstraling en het tegenovergestelde van t chaotische Calcutta.

Pas na de middag arriveren we in onze accommodatie. We hebben een houten lodge, gelegen in een prachtige tuin, wel 100 treden de berg op. Met helder weer heb je super uitzicht op de bergen. Natuurlijk is t nu bewolkt (voor de mensen die onze vorige reizen niet hebben gevolgd; dit is standaard bij ons t geval. Of t gaat regenen op plaatsen en tijden waar normaal geen druppel valt), dus het uitzicht blijft beperkt. De temperatuur is wel ineens een stuk koeler en we beseffen ons dat we geen jas hebben meegenomen, alleen een vestje. De chauffeur moet ons vanmiddag de omgeving laten zien, maar wij hebben er weer een die hier de weg niet weet en iedere keer verkeerd rijdt, zodat hij op de smalle weggetjes achteruit weer terug moet. Na een hele middag rondjes rijden, hebben we uiteindelijk een klooster gezien en een foei lelijke tempel. Het klooster ligt op een heuvel, met normaal gesproken prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Wij zien vooral zendmasten, een stuk minder spectaculair. De monniken zien er in hun korte broek en t shirt ook al niet uit zoals ik me had voorgesteld. Ze zijn druk bezig met t sjouwen van zandzakken voor een verbouwing. Een jonge monnik laat ons de binnenkant van de tempel zien. Deze is in tegenstelling tot de buitenkant, zeer gedetailleerd, met alle muren beschilderd. Met Shakira uit de speakers, rijden we terug naar t hotel. De zon is inmiddels onder en t is steenkoud in onze kamer. Een warme douche lijkt weer onmogelijk. Het is überhaupt een hele opgave om warm water uit de kraan te krijgen. Meestal moet de warme kraan helemaal dicht en de koude open. Of soms ook niet. Nu komt er bloedheet water uit de kraan, maar koud uit de douchekop. Het wordt uiteindelijk douchen met een emmer vol heet water en een bakje, op iedere kamer gelukkig aanwezig. We kruipen snel in onze mummieslaapzak onder de wollen dekens.