Aan de voeten van Boeddha

Ondanks dat de bus ons midden in de nacht, ergens langs de weg, een uur te vroeg afgooit, worden we keurig opgewacht door de man van het hotel. Zou hij hier de hele nacht al staan?
De Indiër met tulband en baard laat ons de kamer zien. Op dit tijdstip maakt niets meer uit, als er maar een bed staat. Na een goede nachtrust in een koude, vochtige kamer, met niet werkend toilet en een dramatisch slecht ontbijt, besluiten we de onaardige meneer Sikh gedag te zeggen en vertrekken naar de vriendelijke buurman.
Kalaw is een rustig bergdorpje, waar je heerlijk rond kunt slenteren. Op de markt kopen we een Boeddha en we lunchen in een theehuis op de kleine blauwe kinderkrukjes. Op de veranda van ons hotel stallen we al het materiaal voor ons fotoproject nog eens uit. Myaphoto; the making of... De printer, het lamineerapparaat , de 10 cartridges, 500 vellen fotopapier en nog eens 500 lamineervellen. Het lijkt wel een kantoor.

Tegen het einde van de middag lopen we een smal straatje in, net buiten het dorp. Enthousiast komen er een aantal kinderen op ons afgerend met een bloemetje. Ook de rest van de berm wordt kaal geplukt en we komen handen tekort om alle bloemetjes te kunnen dragen. Ze vinden het maar al te mooi dat we foto's van ze nemen en verdringen elkaar om op het schermpje het resultaat te kunnen zien. De ultieme gelegenheid om ons projectje uit te testen. We gaan dus terug naar onze kamer, pluggen de printer in het stopcontact en even is het spannend of alles wel zal werken. Er rollen haarscherpe foto's uit, het lamineerapparaat werkt super en een half uurtje later gaan we in de schemering op zoek naar onze modelletjes, die nu in het donker natuurlijk nergens meer te bekennen zijn. Ergens gaat een deurtje open en een nieuwsgierige buurvrouw komt polshoogte nemen, wat deze toeristen op dit tijdstip voor haar deur doen. Ze herkent de kinderen op de foto direct en neemt ons mee naar hun huis. Van veraf wordt al geroepen dat we er aan komen. Verschrikt kijken de kinderen naar ons, vervolgens naar de foto die ze krijgen. Minuten lang staren ze naar zichzelf. De jongste stopt de foto in haar mond (lang leve het lamineren) en de rest weigert de foto nog uit handen te geven. Pilot geslaagd! Nog 495 exemplaren te gaan.

Voor ons hotel komen we Onno tegen, die we eerder al in Bangkok hadden ontmoet. Morgen starten we met een drie daagse trekking naar Inle Lake en hij kan ons nu (samen met Hagai) gezellig vergezellen. De gids vertelt ons dat er echter nog twee mensen mee willen. Dit echtpaar heb ik eerder op de dag ontmoet en de 70jarige Engelsman is best prima, maar zijn Poolse vrouw, met haar accent, was ik binnen 5 minuten al zat. Na lang wikken en wegen, kop of munt en voors- en tegens, besluiten we ze voor ons karma toch maar mee te nemen. Na een verwoede internetpoging (het duurt al een uur voordat je ingelogd bent op hotmail en vervolgens word je er direct weer uitgegooid), gaan we alle winkels af op zoek naar champagne. Morgen is het oud en nieuw! We moeten het echter doen met 4 kleine flesjes bubbelwijn, wat nog enigszins in de buurt komt van champagne.

De eigenaar van het Golden Kalaw Inn, heeft onze kinderfoto's van gisteren gezien en vroeg zich verbaast af; 'you made this just here? Upstairs?'. Alsof we kunnen toveren. Hij vindt het fantastisch en vraagt of we foto's van zijn 5 verschillende ontbijtjes willen maken. Is makkelijk om aan de toeristen te laten zien. Zo staan wij dus 's ochtends een gebakken ei met toast te fotograferen, noedelsoep, curry met rijst, Myanmarbreakfast en iets uit de frituur. Vijf kostbare foto's, die eigenlijk bestemd waren voor lieve kindjes, maar nu een andere bestemming hebben gekregen, omdat we de vriendelijke man van het hotel dit niet konden weigeren. Na de ontbijtsessie doen we ook nog even het zoontje van de schoonmaakster tussendoor. Hij kan zijn geluk niet op.

Met een half uur vertraging, beginnen we aan de driedaagse trekking. De grote rugzakken worden naar het eindpunt gebracht, en er gaat dus alleen de nodige bagage mee voor de aankomende dagen. In ons geval is dat uit veiligheidsoverwegingen de printer (we zijn bang dat deze met transport kapot gaat en het hele project in de soep loopt), slippers, een paar sokken, onderboek, een gezamenlijke handdoek, een tandenborstel, een stuk of 20 kleurboekjes voor de kids en vier flesjes bubbels voor vanavond. Op het laatste moment besluiten we ook nog de pas aangeschafte voetbal mee te nemen.

Ons gezelschap bestaat uit een nukkige gids (KT); een drager (naam onbekend) die de gehele weg een gitaar meesjouwt en wat boodschappen; een 70jarige Engelsman die hier in 1963 al was (Doug); zijn Poolse vrouw "Doug, Iz there ztill zome woter?"(Anja); een rustige Israëliër (Hagai); het 22 jarige broekie van de groep uit Twente (Onno) en twee compleet ontspoorde meiden met een printer in hun rugzak. De een met voor 3 euro nieuw aangeschafte, legerprint hikingshoes (Anemoon), de ander op afgetrapte Allstars (ik). Het tempo zit er goed in en zelfs de oudjes kunnen ons redelijk bijhouden. Het glooiende landschap bestaat uit kleine vierkantjes met verschillende gewassen in allerlei kleuren. Het is net een patchwork deken. We doorkruisen rijstvelden, genieten van het uitzicht, drinken een colaatje op het station, (waar een keer per dag een trein langskomt), vervolgen onze weg over het spoor en stoppen in een dorpje voor de lunch. Iedereen stort neer op de rieten vloer, compleet verrot van de eerste kilometers. Het is pittiger dan gedacht en we moeten vandaag nog een uurtje of twee...
Na de noedels krabbelt iedereen weer overeind, klaar voor de laatste uurtjes. In tegenstelling tot de hikingshoes van Anemoon, zitten m'n Allstars een stuk minder lekker. Nog geen dag onderweg en ik heb al blaren. Naarmate de zon in kracht afneemt, kleuren de suikerrietpluimen goudgeel. Voordat we bij onze eindbestemming zijn, slaan we in het dorp nog wat bier in voor vanavond. KT koopt 2 flessen whisky. Na 22 km en 5 blaren zijn we eindelijk bij het klooster. Het oude, houten klooster staat er vervallen bij en het nieuwe klooster is in aanbouw. De betonnen constructie laat goed zien hoe groot dit complex moet worden, maar waarschijnlijk is het een tienjarenplan. De aangeschafte drankvoorraad koelen we in de waterput (is dat niet vreemd bij een klooster?).

De jonge monniken zijn druk aan het voetballen met een lekke bal. Onze nieuwe bal kan dan ook geen betere bestemming krijgen. De kaalgeschoren monniken knopen hun donker rode pij nog eens extra hoog op en zijn even weer gewone, kleine, ondeugende jongetjes. De een met groene voetbalsokken tot aan z'n knieën, de ander op schoenen, een slipper of blote voeten. Tot de schemering spelen ze door, dan gaan ze weer over tot de orde van de dag. Onze matrasjes en dekens worden het oude klooster binnen gesjouwd en voor de voeten van Boeddha worden zes bedjes opgemaakt. De dunne, bamboe vloer kraakt onder onze voeten. Ons avondeten wordt geserveerd voor het altaar, wat verlicht wordt door het enige peertje in het klooster. De kaarsjes doen de rest. Na het eten wordt buiten een kampvuur gemaakt. Een monnik komt vertellen dat de oudere monnik hartstikke doof is, dus dat we vanavond gewoon ons gang kunnen gaan. De gitaar komt tevoorschijn, onze gids blijkt verborgen talenten te hebben (of is het de tweede fles rum waar hij aan is begonnen?) en zingt de ene Birmese hit na de ander. Het bier gaat sneller dan gedacht, dus Anemoon vertrekt met Onno en gids naar de winkel een stukje terug. Ze komen terug met een andere gids, die ze bij zijn vrouw uit bed hebben geplukt (het is tenslotte oud en nieuw), en ook gitaar blijkt te spelen. De rum vloeit rijkelijk en onze nukkige gids wordt steeds vrolijker, maar zijn stem steeds valser. Hij waagt zelfs een dansje met Anja ('thiz iz reeeeealy fantaztieq!') en beland daarmee bijna met haar in het kampvuur. Om 11 uur hebben we genoeg Birmese songs gehoord en wordt de rechtshandige gitaar omgebouwd tot een linkshandige, waar de 70jarige Doug zijn klassiekers op kan spelen. Het verwisselen van de snaren neemt meer tijd in beslag dan gedacht en even denken we het nieuwjaar in stilte te moeten starten, maar Doug kan het oude jaar nog afsluiten met wat nummers uit de oude doos en Anja is in haar nopjes; "Doug, can you pleaze play anothzer zong, becauze I reeealy wantz tzo danze!". Voor twaalven komt een monnik ons vergezellen. Hij neemt plaats bij het kampvuur, klapt vrolijk met de muziek mee en steekt een sigaar op. Onno bereid zich voor op zijn vuurwerkshow (hij heeft in het dorp wat pijltjes kunnen regelen) en om een halve minuut voor twaalf kan het aftellen beginnen. De monnik telt hard mee en om twaalf uur schiet Onno een pijl de lucht in. Hoogtepunt van de avond. Een piiiiiiieeeeew, pang en flitsje. De rest verdwijnt in het gras. De monnik kijkt met grote ogen enthousiast onze kant op; "Verrrry good!". We wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar, waarbij Anemoon nog even twijfelt of ze de monnik ook moet zoenen en proosten met de flesjes nepbubbels. Er volgen nog een aantal klassiekers op gitaar, en wanneer Doug er genoeg van heeft, kruipen ook wij in ons bedje voor het altaar.

Ieder uur van het nieuwe jaar wordt aangegeven door de klok in het klooster, die ieder uur een verschrikkelijk muziekje speelt. Om 7 uur word ik wakker aan de voeten van Boeddha. Nieuwjaarsdag in een klooster. Dat is nog eens iets anders dan appelflappen en schansspringen op tv. Ik kleed me om en realiseer me dat ik in m'n bloemetjes onderbroek voor het altaar sta, waar normaal gesproken iedere ochtend de monniken zitten te bidden.

Het ontbijt met noedels valt iedereen zwaar. We proberen voor het fatsoen een paar happen, maar ik kan echt niet meer wegkrijgen. Met een kater starten we dag 2. De blaren op m'n kleine teen, stop ik onder een pleister. Na tien minuten doorbijten, voel ik niets meer. De mist trekt langzaam op en het wordt direct warmer. KT vertelt, dat het de trekking hiervoor 3 dagen regende. Op wat glibberige, blubberstukken na (ook niet handig op Allstars) is hier gelukkig niets meer van te merken. Wat ben ik blij dat het nu droog is. Nieuwjaarsdag, een uurtje of 7 wandelen, in de pieke zon. Heerlijk. Er wordt onderweg weinig gesproken. Af en toe klinkt er een keer Happy Newyear! We passeren velden vol peperplanten. Tussendoor liggen de knalrode pepers te drogen in de zon. Onderweg delen we wat kleurboekjes en zonnebrilletjes uit aan de kids. Met hun wangen vol Thanakha zien ze er allemaal even schattig uit. Wanneer we eindelijk de lunchplek bereiken, gewoon bij iemand thuis, stort iedereen in. Het hele gezelschap ligt languit over de vloer. Alleen de cola en thee worden opgedronken, de noedels gaan onaangetast terug naar de keuken. Ik heb er nog wat blaren bij gekregen en krijg met moeite mijn schoenen weer aan. De laatste loodjes wegen het zwaarst. In tegenstelling tot gisteren heb ik helemaal geen energie, toch echt te weinig geslapen, en ik moet me echt vooruit slepen. De zon is ook snikheet, maar wordt gelukkig aan het eind van de middag wat dragelijker. Het laatste stuk voeren we het tempo nog wat op, want iedereen is het zat. Doug en Anja ergens ver in de achterhoede met de gitaardrager. Ik kan mijn geluk niet op als we bij het klooster zijn. Schoenen uit! Anemoon en ik gaan met ons handdoekje naar de douche. Deze bestaat uit een grote betonnen bak met koud water en een plastic bakje, drie muurtjes, waar ik zelfs overheen kan kijken en geen deur. Om niet het hele dorp te choqueren, fabriceren we met een sjaal een douchegordijn. Na een dag als deze, is de koude douche een traktatie en met m'n hoofd vol shampoo geniet ik van het uitzicht op het klooster. Na de verfrissende douche nemen we een kijkje in ons onderkomen voor vannacht. Dit klooster is iets groter en meer gewend aan toeristen, dus er zijn een soort kamertjes gecreëerd, naast het altaar. Ook hier zijn nauwelijks volwassen monniken te bekennen, maar alleen kinderen. Op de vraag hoe dat kan, wordt geantwoord dat het heel moeilijk is om een leven als monnik te leiden. Velen worden als klein jongetje naar het klooster gebracht, omdat de familie geen geld heeft om voor ze te zorgen. Zodra ze ouder zijn, willen ze toch een normaal leven en keren terug naar hun dorp. Het lijkt erop dat ook de monnik aan het uitsterven is. Een stukje verderop is een winkeltje, waar we wat gaan snacken. De hele winkelinhoud hangt aan touwtjes aan het rieten dak; zakjes shampoo, zakjes suiker, zakjes nootjes, zakjes zoutjes, zakjes koekjes.
Op het stoepje verorberen we de verschillende zakjes en gaan terug naar het klooster waar de groene thee voor ons klaar staat. KT tovert met de gitaardrager een maaltijd op op tafel, we genieten buiten nog even van de vele sterren, met het mystieke klooster op de voorgrond en liggen om 7 uur allemaal in ons bedje. Nouja, bedje, een dekentje op de grond. Onno, Anemoon en ik liggen gezellig met z'n drieën naast elkaar en hebben de grootste lol. Het is net een schoolkamp. Als het licht uit gaat, houden we wijselijk onze mond en vallen in slaap.

Om 5.30 uur worden we gewekt door het gezang van de jonge monniken. Geknield voor de voeten van boeddha, prevelen ze vol overgave hun mantra's. Het lijkt wel of er een zo hard mogelijk zijn best doet om de toeristen wakker te zingen. Je hoort hem overal bovenuit. Ik trek m'n kleren aan, pak m'n zaklamp en neem een kijkje. Dit is zoveel beter dan een wekker.
Het ontbijt bestaat uit rijst en zoete aardappelen. We doen nog een kleine donatie aan het klooster, die Anemoon mag overhandigen aan de 'opper' monnik. De oude man is al sinds lange tijd ziek. Hij neemt het geld aan, zegent Anemoon en belooft haar in het leven hierna een plekje in het nirvana.

Mijn schoenen moeten weer aan... Dat valt niet mee met 6 blaren, en ik kom dan ook moeilijk op gang. Iedere stap die ik zet, bijt ik op m'n tanden. Het gekke is, dat na een kwartiertje het gevoel langzaam verdwijnt en ik op de automatische piloot verder loop. Het is nog vroeg en er hangt een dikke laag mist in de bergen. Het is een fantastisch gezicht, zeker als de eerste zonnestralen er doorheen prikken. Na een paar uurtjes wandelen, kijkt iedereen uit naar het einde. De fut is er volledig uit. Ik wil ook echt geen pauze, omdat ik dan herinnerd word aan mijn enorm zere voeten. Doorlopen is de enige optie om de pijn te vergeten. Met nog zo'n twee uurtjes te gaan, en een ingelaste pauze, kan ik echt geen stap meer zetten. Ik verruil m'n schoenen voor m'n teenslippers. Orgastisch gewoon, wat een verademing! De laatste twee uur loop ik op veren. Als het meer in zicht komt, krijgt iedereen vleugels en voor we het weten bereiken we de waterkant. Na de lunch nemen we een gammel houten bootje. We zitten allemaal achter elkaar en genieten van de boottocht over het meer. Inle lake is enorm groot en alles gebeurt hier op, bij of aan het water. Ik vergeet m'n voeten en geniet van de uitgestrekte vlakte, met overal om me heen water. Dorpen, op palen gebouwd, verrijzen boven het water. Het enige zinvolle vervoersmiddel hier, is een bootje. Ieder huis heeft zijn eigen, houten exemplaar. De bootjes worden op een zeer speciale manier voortbewogen. Je staat achterop, slingert je onderbeen om de houten peddel, maakt roeiende bewegingen en balanceert op je andere been. Met één been peddelen ze het hele meer over en halen onderweg de visnetten binnen. Gelukkig hebben wij de gemotoriseerde versie, een soort omgebouwde automotor, met als enige nadeel het lawaai wat t ding produceert. Waterbuffels nemen ondertussen een lekker modderbadje en moeders doet even een wasje in de rivier.

Na een uurtje varen komen we aan in Nyaung Shwe. Dit is onze uitvalbasis voor de aankomende dagen. Het eerste guesthouse waar we een kijkje nemen, blijkt hetzelfde guesthouse te zijn waar Anemoon vijf jaar geleden verbleef. Sterker nog, we krijgen exact dezelfde kamer, die er volgens Anemoon ook nog exact hetzelfde eruit ziet, met de groene gebloemde dekens. Deze kamer wordt ons kantoor voor de aankomende week. Een probleempje, er is nu geen stroom... Ons volledige project is hiervan afhankelijk, maar we vertrouwen er op dat het goed komt. We eten gezellig met de jongens bij Mr Cook, die ober, kok en vader tegelijkertijd is. Hij neemt de bestellingen op, zorgt dat z'n zoontje niet het hele restaurant op stelten zet, en verdwijnt vervolgens in de keuken.
De menukaart met pizza en lasagne is veelbelovend, maar hij kan maar 1 gerecht tegelijk bereiden, tussen de bediening door. Zo komt mijn lasagne, na alle pizza's, zo'n drie uur na bestelling. Was m al bijna vergeten.