De vliegende rugzak

Een minibusje brengt ons in een paar uur en teveel misselijkmakende bochten, naar Luang Nam Tha. Een doorgaande, brede straat, met een handje vol hotels, restaurants en een pinautomaat. De omgeving leent zich prima voor een meerdaagse trekking richting Chinese grens, maar ik voel meer bij een wijntje op het balkon van het pas geopende, super schone guesthouse. Helaas moeten we deze slaapplaats onverwachts de volgende ochtend alweer verlaten, omdat ze schijnbaar boekingen hebben. Sorry! Dus m'n rugzak wordt voor de duizendste keer ingepakt en versleept naar een nieuw onderkomen. Op een mountainbike verkennen we de omgeving. Na de asfaltweg te hebben verlaten, is het een onverharde, stoffige weg vol stenen, dwars door het groene landschap. We passeren dorpjes waar mensen nog in traditionele zwartblauwe, kleding lopen. Van bamboepulp maken ze papier. Het soort papier-maché achtige goedje wordt over een stuk katoen gegoten en vervolgens in de zon gedroogd.
De fietstocht vervolgt zich langs een waterval, over bamboe bruggetjes en dwars door rijstvelden. Ik stop om een kijkje te nemen hoe de gifgroene sprietjes vakkundig, snel en gelijkmatig in het ondergelopen land gepoot worden.

Na m'n beenspieren getraind te hebben op de fiets, zijn vandaag m'n armspieren aan de beurt; we gaan kajakken. Met vijf anderen zit ik in een tuktuk, capuchon tot ver over m'n oren en een sjaal om. Het is 's ochtends behoorlijk fris (terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat het in Nederland 15 graden onder nul is, met wellicht een elfstedentocht op komst, dus heb geloof ik weinig te klagen). De zon warmt snel op en als de kajaks opgeblazen zijn, kunnen alle vesten weer uit. Na nog geen tien minuten peddelen, blijkt onze kajak zo lek als een mandje. Het stuk tape op de linkerkant heeft blijkbaar weinig effect, dus moet er iedere tien minuten gestopt worden om het ding met de (ook al lekke) voetpomp, op te pompen en drijvende te houden. Ik begeef me weer op een zinkend schip. De gids, die ons door de stroomversnellingen moet loodsen, heeft niets om het gat te repareren, het traditionele dorp onderweg gelukkig wel. Ergens tussen de kippen, honden en varkens komt een plaksetje tevoorschijn en wordt het gat, onder het rode stuk tape, vakkundig geplakt. Na een korte droogtijd, kunnen we weer verder. Het ssssssss geluid is verdwenen, het gat waarschijnlijk gehalveerd, waardoor we nu nog maar om de 20 minuten moeten pompen. Het water klotst toch wel de boot binnen en ik ben al lang blij als we achterwaarts een stroomversnelling doorkomen, zonder om te slaan. Het vergt behoorlijk wat gepeddel, tussen alle stenen door, maar geeft in ieder geval wat variatie op de dodelijk saaie stukken. Het schijnt een natuurpark te zijn, maar er is, op één verdwaalde kingfisher (die vogel van dat bier) na, geen levend wezen te bekennen. Nog geen eend. Doe mij dan toch maar de Linge (ik hoor nu mijn moeder zeggen; "zie je nou wel, dat je helemaal niet zover weg hoeft?"). Het tochtje is eerder ten einde dan gedacht, zonder onderweg ook maar een dorp (behalve dan het plaksetjesdorp) te hebben gezien.

De volgende ochtend zit ik alweer vroeg in de koude, winderige tuktuk, op weg naar het busstation. Een minibusje staat klaar om ons in een paar uurtjes naar Nong Khiaw te brengen. Het busje wordt helemaal volgepropt, de bagage op het dak. Op iedere hoek van de straat probeert de chauffeur er nog net even wat meer in te krijgen, wat lukt, en wij de rest van de rit genoodzaakt zijn stil te zitten, omdat we niet meer kunnen bewegen. De weg bestaat uit haarspeldbochten, waar de chauffeur weer haarspeldbochten overheen maakt om de gaten te ontwijken. Dit met 80 km per uur, in een enorme stofwolk, gecreëerd door de bus voor ons. De gibbonexperience was minder eng. Terwijl ik hoop dat ik het weer overleef, en uit t raampje kijk, zie ik ineens een backpack voorbij vliegen: mijn backpack... Het 17 kilo zware ding, stuitert nog een paar keer over de weg en komt dan middenop tot stilstand. Gelukkig geen achterliggers en voor het ravijn. De chauffeur remt en loopt op z'n dooie gemak het hele stuk terug om mijn (nu wel heel stoffige) tas van de weg te halen. Plankgas gaat hij verder, en zet ons uiteindelijk toch nog ongedeerd op het busstation van Nong Khiaw af. De tuktukrit van een uur is een verademing en het plaatsje tussen de bergen, aan de rivier, paradijs. Een bungalowtje, met hangmat op het balkon en prachtig uitzicht; stoffige, onverharde straten met leuke restaurantjes, fruitsapjes, yoghurt met muesli en verder niets. Ohja, een boot richting Mgoi Ngong Neua, een nog rustiger en meer afgelegen dorp. De tocht hierheen is iets meer dan een uurtje, op de grond van een smalle, houten boot, die natuurlijk ook weer wordt afgeladen met locals en spullen. De rivier is breed en het bootje doorstaat (onverwachts) de flinke stroomversnellingen die we moeten passeren.

In dit afgelegen oord zitten nog verbazingwekkend veel toeristen. Iemand heeft ooit het briljante idee gehad om hier een een bungalowtje met hangmat te bouwen en velen volgden het voorbeeld. Schijnbaar houden reizigers van dergelijke plekjes, want alles zit vol. Uiteindelijk vinden we ergens achteraf, in een achtertuin vol eenden, kippen en hanen, een kamer, met hangmat en uitzicht op de rivier en de bergen. De dagen die volgen doe ik niets. Dat is voor mij vrij bijzonder, aangezien ik daar slecht toe in staat ben, maar op deze plek kun je niet anders dan genieten. Gewoon hangen in m'n hangmatje, lezen, een plan maken voor het vervolg van m'n reis, dit plan weer wijzigen, eten, drinken en slapen. Bootjes komen en gaan, er wordt gevist, gezwommen en gebadderd, en de rest van de wereld lijkt hier even niet te bestaan.

Toch kriebelt er iets in mij, en kan ik moeilijk wennen aan deze relaxmodus. Ik wil actie. Mn laatste boek, Joe Speedboot (overigens een briljant boek) is uit, ik ben bij met m'n verslag, ik heb een vaag reisplan en tien minuten stilzitten zonder iets te doen is een record voor mij. Aangezien ik ook niet de intentie heb om nog een grot te bezoeken - hiervoor moet je eerst omhoog klauteren, ze zijn allemaal donker, van steen en vol stalactieten en mieten -, wordt het een boottochtje naar Luang Prabang. Is weer eens iets anders dan over de weg, en wellicht een stuk veiliger.

Met z'n negenen regelen we een boot die ons in 6 uur over de Mekong naar Luang zal brengen. Het is een lange zit op de houten planken, maar het uitzicht maakt alles goed. Een heldere rivier, dwars door een berglandschap, in alle schakeringen groen die je je kan voorstellen. Bomen met knalrode bloemen, roze waterbuffels die een bad nemen en geïrriteerd omkijken wie hun rust verstoort, zwaaiende kinderen met te grote duikbrillen op zoek naar visjes, en waterkrachtcentrales van bamboe, een fietswiel en een draadje naar t dorp.

De kapitein leest de rivier. Pagina voor pagina bladert hij door het boek, wat hij ongetwijfeld al 100 keer heeft gelezen. Voorin de boot houdt hij iedere schittering en ieder golfje nauwlettend in de gaten. Hij manoeuvreert de gammele houten constructie kundig tussen de stenen door. Het water kolkt gretig. Golven spatten naar binnen, de motor draait vol gas om de stroomversnelling te trotseren, om vervolgens in rustig vaarwater onze weg te vervolgen.

Terwijl een paradijselijke omgeving aan me voorbijtrekt, vraag ik me af waarom er, op wat waterbuffels na, geen levend wezen te bekennen is. Eten ze hier zoveel? Waarom verkiezen de eenden een vies modderplasje in de achtertuin van een guesthouse, boven een heldere paradijselijke swimmingpool? Het is slecht gesteld in Laos met de miertjes en de piertjes.

Terwijl de zon de hemel oranje kleurt, bereiken wij eind van de middag Luang Prabang.