Hemel en hel

Het is nog donker als de wekker gaat. Handig, want er is ook geen stroom. Ik ga op zoek naar m'n zaklamp, en vervolgens naar m'n tandenborstel. De natuur wordt langzaam wakker. Het getjilp van de vogeltjes is zoveel beter dan die schorre haan van vannacht. Dat stomme beest begon al om 2 uur. Ik hoopte stiekem dat hij zou stikken in z'n gekukeleku (oh sorry, slecht voor m'n karma).

De meisjes die een ontbijtje zouden verzorgen op dit vroege tijdstip, zijn nergens te bekennen. Als de manager komt om ons met z'n tuktuk naar de hoofdweg te brengen, hebben we nog steeds niets gegeten. Geen probleem! Hij maakt ze wakker en stuurt iemand op een brommer naar de weg om de bus tegen te houden. Wanneer wij aankomen, staat de bus keurig langs de weg op ons te wachten. Deze bus gaat direct naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Nou ja, direct... Bij ieder huis en op iedere kruising stopt de bus om nieuwe passagiers in te laden. Het is verbazingwekkend wat mensen allemaal meeslepen. Het hele bagageruim zit vol met enorme tassen. Wanneer het ruim vol zit, gaat de rest in het gangpad. De weg slingert door de bergen. Het is dezelfde weg die we heen met tuktuks hebben gedaan, maar achterin een bus een stuk minder prettig. De vrouw naast me zit al klaar met een plasticzakje. Voor me heeft iemand iets op de grond laten vallen. Het stinkt enorm. De kotsende vrouw, het stinkende goedje en de lucht van verschroeide remmen en koppelingsplaten, hebben een slechte uitwerking op mijn maag. Ik ben blij als we eindelijk stoppen, de helft van de bus uitstapt, we kunnen gaan verzitten en de bergen verruilen voor een rechte, saaie weg.

Vientiane heeft niets weg van een hoofdstad. Je kan er een kanon afschieten. Net als de rest van Laos; relaxed en uitgestorven. De Franse invloed is duidelijk merkbaar; de koloniale huizen, de straatnamen en goed nieuws; croissantjes!

Om tijd te besparen vliegen we naar het noorden. De luchthaven is kleiner dan het gemiddelde busstation en het vliegtuig niet groter dan de gemiddelde bus. Zolang de twee propellers maar gewoon blijven draaien is er niets aan de hand. Bovendien is het nog altijd veiliger dan de bus... Bij de landing twijfel ik toch even aan deze gedachte. De landingsbaan komt wel heel snel gevaarlijk dichtbij. Met een klap bereiken we de grond. We stuiteren nog een keer en hebben het weer overleefd.

Huay Xai, één straat met guesthouses en het kantoor van de gibon experience, waar het hele dorp op draait. Om de een of andere reden heb ik het lang geleden al in m'n hoofd gehaald, dat ik dit wilde doen. Als een gibbon-aap, aan een zipline, dwars door de boomtoppen. Geen flauw idee waarom. Ik ben een schijtert wat hoogte betreft, ben geen snelheidsduivel en alleen al de gedachte aan de combinatie hiervan maakt me misselijk. Maar door de populariteit moet je dit lang van te voren boeken, dus ik kan niet meer terug. Natuurlijk heb ik niet gekozen voor de simpele, eendaagse tocht, maar drie dagen, twee nachten...

Ik meld me bij het kantoortje, teken mijn doodvonnis en bekijk de volgende ochtend met angstzweet de introductievideo. Drie uur lang hobbelen we in een pickup, drie uur lang vraag ik me af in welke vlaag van verstandsverbijstering ik dit heb verzonnen. De groep bestaat uit acht van deze gekken en een gids; een manneke van twintig. De klim omhoog is pittig. Dwars door het dicht begroeide woud, tussen dikke stammen bamboe en eeuwen oude bomen, loop ik met de zweetdruppels op m'n voorhoofd (natuurlijk op die vervloekte Allstars), achter de gids aan, die dit vreselijke parcours bijna huppelend en op z'n teenslippers aflegt. Ik sleep mezelf hijgend de berg op (ik heb hier zo'n hekel aan) om vervolgens me bovenaan de berg weer aan een kabeltje naar beneden te storten. Ik ben gek. Om op adem te komen, hebben we een kleine tussenstop. M'n hart slaat gelijk weer op hol als ik de 'tuigjes' zie. Het oncomfortabele ding zal de aankomende drie dagen nauwelijks meer uitgaan, dus ik moet er maar aan wennen. Ik trek de banden extra stevig aan, om er zeker van te zijn dat ik hierin blijf hangen. De tocht verder omhoog wordt er hierdoor niet makkelijker op... Daar is ie dan, de eerste kabel (en er zullen er nog velen volgen). De gids stapt op het houten platform, doet één keer voor hoe je jezelf vastklikt en springt vervolgens in het diepe. Acht toeristen kijken hoe hij ergens in de verte tussen de boomtoppen verdwijnt. Who's Next? Als je veiligheidskabel maar vast zit, is er niets aan de hand... Als ik nu niet ga, ga ik helemaal niet meer, dus sta als eerste op het houten plankje, met onder me een diepe afgrond en verder overal bomen. Ik laat Remco nog drie keer checken of ik goed vast zit, tel tot drie en stort mezelf in het diepe. Ik vlieg. De wind suist langs mijn oren, ik houd m'n adem in en kijk strak voor me uit. Na enkele seconden zie ik in volle snelheid een boom gevaarlijk dichtbij komen en een gids die druk staat te gebaren. Ohja, ik moet remmen. Met mijn voeten voorkom ik dat ik helemaal tegen de boom crash en realiseer me dat ik veilig aan de overkant terecht ben gekomen. Ik tril zo erg, dat ik de haken niet eens van de zibline afkrijg. Zodra ik los ben, klinkt er een luid: 'okay!' en zie ik in de verte Remco verschijnen. Na 7 anderen hebben m'n benen gelukkig even de tijd gehad om te stoppen met trillen en even ben ik blij dat we weer omhoog mogen lopen.
Maar wat omhoog gaat, gaat ook weer naar beneden. Ik kan maar niet wennen aan het gevoel. Met een knoop in m'n maag spring ik en kan pas genieten als ik aan de andere kant weer met beide voeten veilig op de grond sta. Ik kan mijn geluk niet op wanneer ik aan de andere kant van de zibline een boomhut zie; onze accommodatie voor vanavond, met aan alle kanten een spectaculair uitzicht over de boomtoppen. De euforie duurt maar even. Ik trek wit weg wanneer ik de enige uitgang zie. Geen plateau, geen afstapje, gewoon een heel groot diep gat, achter een hekje. Terwijl de rest 's middags nog een rondje zibt, neem ik een douche in de mooiste badkamer ooit. Overal waar ik kijk, de groene, metershoge bomen en in de kruin van één van deze eeuwenoude reuzen, sta ik het angstzweet van mezelf af te spoelen.

Aan het einde van de middag, slingert de kok, met een grote tas, via de zibline, onze boomhut binnen. Vanwege brandgevaar, mag er niet gekookt worden in de boom dus alles wordt bereid in een externe keuken. Ook het keteltje kokend water voor koffie en thee wordt per luchtkoerier bezorgd.

De avond valt snel en een jungleconcert wordt ingezet. Overal hoor ik beestjes. De matrasjes worden op de vloer gelegd, klamboe er omheen en daar lig ik dan. Metershoog boven de grond, ironisch genoeg voor t hekje waar ik morgenochtend moet springen. Ik doe geen oog dicht, droom over diepe afgronden en tot overmaat van ramp gaat t ook nog te regenen. Het palmbladeren dak kan de dikke druppels niet aan en natuurlijk is de lekkage precies boven mijn bed. In t donker versleep ik m'n matras. Meters hoog boven de grond, een diepe afgrond onder me, de enige uitweg is springen, een bijennest in t hangtoilet en het plenst van de regen; dit is de hel. Ik heb enorme medelijden met mezelf.

Ik raap mezelf bij elkaar, iedereen vindt dit tenslotte geweldig, en sta direct na het ontbijt als eerste klaar om te springen. Erger dan dit wordt t niet, dus kan ik er maar beter vanaf zijn. Tuigje aan, haken vast, hekje open, ogen dicht, tot drie tellen en springen. Zodra ik hang is het ergste achter de rug en zoef ik naar beneden. De rest van de dag, gaat m'n verstand op nul, en vlieg ik als Jane door de jungle. Met diepe valleien, rivieren en bomen onder me, raas ik met hoge snelheid van boom tot boom. Zelfs wanneer we in onze nieuwe boomhut arriveren, ga ik nog een rondje extra en sluit te dag af met een hemelse douche. De hel ben ik alweer vergeten.

Op dag drie eindigt, na nog drie ziblines en een flinke wandeltocht, deze gibbonexperience, zonder een aap gezien te hebben, met een drie uur durende hobbel pickup terug naar de bewoonde wereld. Weer met beide benen veilig op de grond.