Goden, gekko's en vleermuizen

Buum en buuf in Azië: Cambodja, Maleisië en Indonesië in een dag. Dat is zo'n beetje het programma van vandaag. Door ons verblijf van een paar uur op Kuala Lumpur, hebben we een keurig stempeltje in ons paspoort. Ook weer afgetikt. Met de ondergaande zon vliegen we in een paar uurtjes door naar Bali. De lucht verandert van blauw naar roodoranje, tot de zon volledig is verdwenen en er niets anders overblijft dan een oneindig zwarte massa, met ver onder mij een sterrenhemel van lichtjes. Na een dagje luchthavens en vliegen, zetten we dan eindelijk voet op Indonesische bodem. De laatste twee maanden zal ik hier mijn tijd doorbrengen. Eigenlijk zegt me deze bestemming het minst. Ik weet dat je er prachtig kunt snorkelen, er ongerepte natuur is en je kunt feesten op Bali. Eerder heb ik overwogen heel Indonesië van m'n lijstje te schrappen. Heb m'n reisboek zelfs weggegooid, omdat er naar mijn idee niets interessants in stond. Ik ben die negatieve bui inmiddels te boven, heb een nieuwe reisbijbel aangeschaft en ben klaar voor het avontuur. Het land is tenslotte groot zat. Ik begin op toeristisch Bali, in het kustplaatsje Sanur. De homestay, zoals het hier genoemd wordt, doet met een enorme kamer, schoon bedlinnen, dikke handdoeken, een schuifpui en een terrasje, meer aan als een luxe hotel. Natuurlijk moet er, zelfs op dit late tijdstip, nog even lekker gegeten worden. Ik merk dat ik weinig over eten schrijf, terwijl ik er de hele dag aan denk en over praat. Mijn reisgenoten verbazen zich over mijn eetlust. Ik lees meer menukaarten dan boeken en kan me na een heerlijke maaltijd alweer verheugen op de volgende. Mijn blog heet dus niet voor niets van curry tot saté!

Met een rol pleisters en leukoplast om m'n (nog steeds gapende) teen, lig ik op m'n ligbedje aan t strand. De traditionele, kleurrijke bootjes dobberen in de branding. In tegenstelling tot partyplace Kuta, is Sanur meer een relax oord voor bejaarden. Ik haal de gemiddelde leeftijd hier flink naar beneden. De verrimpelde, bruin gebakken lijven liggen te draaien als sateetjes op de gril. Een pikzwarte lucht voorkomt dat ze aanbakken. De wereld wordt steeds kleiner en de helft van Bali verdwijnt in een dikke plensbui, die onze kant op komt. We redden het tot halverwege en schuilen onder een boom, terwijl de straten veranderen in riviertjes. Tussen de druppels door rennen we naar ons privé terras, uitermate geschikt voor een middagje yahtzee.

De bus naar Ubud (het decor van de film eat, pray, love), is zelfs met alle ramen open bloedverziekend heet. Gelukkig is het maar twee uurtjes rijden. We vinden een leuk bungalowtje, bij een familie in de achtertuin. Monkeyforest street, heet zoals het eruit ziet. Bomen met lange luchtwortels doen de straat veranderen in een jungle, apen hangen in de stroomkabels en bekijken het voorbijkomende verkeer. De galerieën, winkeltjes en restaurantjes maken het een knus plaatsje. Net op de markt aangekomen, barst er een enorme bui los. De plastic afdakjes houden weinig tegen en de smalle paadjes lopen vol water. Een onophoudelijke hoeveelheid water klettert naar beneden. We kunnen niet anders dan wachten. Ik bekijk hoe de ratten de regen proberen te ontvluchten, door beschutting te zoeken achter de dure leren handtassen. Na twee uur de winkelinhoud volledig te hebben bestudeerd, plenst het nog steeds. We weten één poncho op de kop te tikken en gaan achter elkaar (als zo'n Chinese draak; buum de kop, buuf de kont) op onze blote voeten, door de ondergelopen straatjes, opzoek naar een tweede regenjas. De buum in t zalm en ik in een zuurstokroze exemplaar, door het artistieke Ubud.
Voor vanavond hebben we kaarten voor een traditionele dansvoorstelling. Door ons oponthoud op de markt hebben we geen tijd om terug te gaan om ons om te kleden, dus zitten we als twee nat geregende honden eerste rang cultureel te doen. De voorstelling is in de tuin van het Royal palace en gelukkig is de boel voor aanvang weer opgedroogd. Anderhalf uur luisteren en kijken we naar een verhaal over prinsessen, demonen, goeie- en slechteriken. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ondanks de vele toeristen in Bali, behoudt het z'n eigen cultuur. Zelfs voor de modernste winkels, wordt er iedere ochtend een klein bakje van palmblad geofferd, met wat bloemetjes, fruit en een wierrookstokje. De stoep is bezaaid met deze kleurrijke bakjes en je moet dus uitkijken waar je loopt. Als er eten is gekookt, gaat er een beetje naar de goden om hen te bedanken voor de maaltijd. De taxichauffeur begint zijn dag met een offerritueel in de auto, om de goden te vragen hem veilig door de dag heen te loodsen. Iedere familie heeft z'n eigen tempel, vaak prachtig gedecoreerd, en als centraal punt in hun 'woongemeenschap'. Straten staan vol met deze tempels en met kleine huisaltaartjes, gesierd met grote bamboebogen, die over de straat hangen.

Een klein stukje het centrum uit, begeef je je midden tussen de rijstvelden. Een ingenieus systeem, zorgt dat alle velden onder water staan en de plantjes kunnen groeien. Natuurlijk verdwalen we zelfs hier en zijn na 15 km lopen pas weer terug in Ubud. Na ontelbaar veel rijstvelden en borden vol nasi, is een kookworkshop een logisch vervolg. We starten op de lokale markt, waar de ingrediënten uitgebreid besproken worden. We ruiken, voelen en proeven, en verwonderen ons over het uitgebreide aanbod van verse producten. Terug in de buitenkeuken, wordt stap voor stap verteld hoe we een heerlijke maaltijd op tafel kunnen zetten. Al een klein lepeltje vers gemaakte Balinese saus, doet me watertanden. Na een paar uur staat er een uitgebreide, zelfgemaakte lunch klaar (van curry tot saté) en net na het toetje barst de regen los. Het regent en waait weer zo abnormaal hard, dat we zelfs onder het afdakje nat worden. Het is spookweer. Op nog geen 50 meter afstand slaat de bliksem in. Ik schrik me kapot. Pas na een uur neemt het onweer en de wind af en lopen we door de regen en ondergelopen straten terug naar onze bungalow, waar de was nog steeds hangt te drogen en onze huisdieren gezellig op ons wachten. Frits vleermuis woont in onze badkamer en zodra het donker wordt neemt hij z'n plekje in boven de douche en schijt vervolgens de hele vloer onder. Zodra het lichtknopje aan gaat, vliegt Frits over m'n hoofd naar buiten. Gerry Gekko is een ander verhaal. Die is er wel, maar zie je niet. Hij komt pas in actie als je net het idee hebt om te gaan slapen. Gerry huist boven t plafond en kijkt door een kiertje naar beneden. Zodra mijn ogen dichtvallen, haalt ie diep adem en roept uit volle borst; gggggghekkooo! Dit herhaalt zich een paar keer op een nacht, tot je er helemaal gekko van wordt en geneigd bent t plafond open te slopen om het ding eigenhandig af te maken. Het geluid is zo hard, dat ik me afvraag of er gekko's van drie meter bestaan.

Gebroken worden we wakker en gaan aapjes kijken in Monkeyforest. Ze zitten al voor de ingang, gewoon op straat, maar in het park (eigenlijk meer een soort jungle) krioelt het er van. Gelukkig worden ze overal gevoerd door toeristen die ze wel leuk vinden, dus laten ze mij redelijk met rust, totdat ik een filmpje probeer te maken en er een met opgetrokken tandvlees en grote tanden op me af komt rennen. Ik haat apen. Ik zal ze dan ook zeker niet vrijwillig op me laten klimmen en passeer ze met een grote boog. Het bezoek aan het park is dus van korte duur. Om wat van de omgeving te zien, laten we ons rondrijden. Gezien het weer leek ons dat een betere optie dan een scooter huren. Het is ongelofelijk hoe groen het eiland is (eigenlijk logisch met al die regen) en de tempels die we bezoeken lijken rechtstreeks uit een Indiane Jones film te komen. Uitgehouwen in rotsen en overwoekerd door de natuur. Naarmate we verder het binnenland in gaan, wordt het weer er niet beter op. De eerste druppels kletteren op de voorruit en het uitzicht verdwijnt compleet. Een dikke grijze wolk hangt precies boven het hoogte punt van de dag; het uitzicht op vulkaan en meer. De hele vulkaan is verdwenen. Geen spoortje meer van te bekennen. De weg terug klaart het iets op. Het uitzicht komt rechtstreeks uit een boekje. De frisgroene rijstterrassen sieren de berghellingen, afgewisseld met palmbomen. Het groen steekt mooi af bij de onheilspellend zwarte lucht.

Terug in de kamer, neem ik een douche bij Frits vleermuis. Even alle bagger uit m'n open teen spoelen. Het afvoerputje werkt door de vele regen niet meer en dus staat de badkamer blank. Ik denk nog bij mezelf, doe voorzichtig, het is glad, maar vergeet het even bij een toiletbezoek, glij uit en smak in volle vaart met m'n hoofd tegen de hoek van de deurpost aan. Versuft zit ik op de grond en check of er bloed langs m'n slaap naar beneden sijpelt, wat gelukkig niet het geval is. Wel zit er een bult ter grootte van een ei en zie ik compleet sterretjes. Heb ik weer. Een zak ijs moet de zwelling minderen en met een aspirine duik ik m'n bed in. Gerry gekko checkt ieder uur of ik nog leef...

Met een bult op m'n hoofd en het gevoel van een enorme kater, sta ik de volgende ochtend vroeg in de plensregen op een busje te wachten, wat ons naar de haven brengt. Daar ligt een boot klaar die ons met een enorme snelheid naar de Gili eilanden vaart. Het ding klapt over de golven en in 1,5 uur staan we op Gili Trawangan, vlakbij Lombok. Een paradijselijke bestemming voor de aankomende dagen, maar zonder paradijselijk zonnetje...