Zeeslag

De Gili's, drie eilandjes met uitzicht op de bergen en vulkaan van Lombok, met witte stranden, in een tropische setting en omringd door een onbeschrijfelijke azuur blauwe zee. Hier geen auto's, scooters of tuktuks, maar alles per boot, fiets of paard en wagen. De aankomende dagen heeft het eiland met het meeste vertier, Gili Trawangan, er twee eilandbewoners bij: buum en buuf. Zodra we voet aan wal zetten, verdwijnt t paradijselijke zonnetje achter een dikke grijze wolk, maar er wordt ons verzekerd; it never rains at the Gili's. Nog geen uur staan we tot onze enkels in het water. Oké, het is regenseizoen, dus een buitje kun je verwachten, maar het houdt gewoon niet op. De afwatering is niet gemaakt op dergelijke hoeveelheden water, net als onze bungalow, waar een grote teil het water uit t plafond op moet vangen. De zandweggetjes veranderen in modderpoelen, en het waterpeil stijgt met de minuut. De enige optie is er op blote voeten doorheen. Met het water tot m'n knieën, vraag ik me af wat hier allemaal op uitkomt. Een kakkerlak schiet weg achter een grote steen. De buien zie je aankomen, maar het weer slaat dan zo snel om, dat je met geen mogelijkheid droog kan blijven. Eerst gaat het waaien, de palmbomen zwiepen gevaarlijk heen en weer en dan vanuit t niets wordt er een luik opengetrokken en is het zicht compleet verdwenen. Ik maak maar gebruik van deze gelegenheid om mijn haar eens goed uit te spoelen. Het koude water uit de douche komt rechtstreeks uit de zee, dus een regendouche is een welkome afwisseling. We doden de tijd met potjes yahtzee op het balkon. Tussen de buien door rennen we naar het strand, waar af en toe het zonnetje zich laat zien. Gelukkig is het in de onderwaterwereld altijd nat en maakt een regenbui niet zoveel uit. Een blik onder water en je begeeft je in een compleet andere wereld, vissen in alle kleuren van de regenboog, alsof ik in een aquarium ben beland. Op het moment dat ik ook nog een enorme schildpad zie, vergeet ik iedere regendruppel. Het rif zit vol met deze fascinerende beesten. Ze nemen uitgebreid de tijd om wat gras te eten of op een stuk koraal te kauwen, omringd door allerlei visjes. Vlak voor me zwemmen ze naar boven om een hap lucht te nemen om vervolgens in de diepte te verdwijnen.

Onze huidige accommodatie heeft geen huisdieren. Wel een moskee in de achtertuin, waar om vijf uur 's ochtends het gebed naar Allah door de speakers klinkt. Alsof de imam naast m'n bed staat. Nog erger zijn de schelle kinderstemmetjes, die zo vals mogelijk een liedje blèren door de luidsprekers. Doe mij maar een gekko. Terwijl in de moskeeën er een paar keer op een dag wordt gebeden, wordt er aan het strand gefeest. Het schelle gebed wordt verbloemd met hippe muziek, er zijn mushroomshakes in overvloed en met happy hour zit iedereen aan een borrel. De fullmoonparty moet t doen zonder maan. Daar zit namelijk een dikke regenwolk voor. De feestjes verplaatsen zich over het eiland en de jonge bewoners feesten lekker mee. Compleet van de kaart staan ze uit hun dak te gaan. Met oneindig veel energie springen ze over de dansvloer, het lijken wel duracel konijnen. We komen twee Nederlandse meiden tegen en hebben de grootste lol. Nog voor de zon opkomt en er een enorme storm losbarst, liggen we in ons bedje.

Aangezien het weer er niet beter op wordt, besluiten we een dagje te gaan sightseeen in Lombok. De lokale boot, die ons in een uurtje overvaart, wordt vol gepropt met bouwmateriaal, eieren, ananassen, een hobbelpaard en 50 personen. Een moeder plukt onderweg nog even de luizen uit t haar van haar dochters. Op Lombok staat een auto met chauffeur en gids klaar om ons rond te rijden en wederom regent het. Foto's maken we uit t raampje en tussen de druppels door bezoeken we nog wat tempels en de markt. Of het het weer is, m'n humeur of beiden, het boeit me totaal niet. Staat er in Bali op iedere hoek van de straat een tempel, hier staat overal waar je kijkt een moskee. Wat moet het hier een herrie zijn om vijf uur 's ochtends. Onze gids lijkt bij te beunen. We moeten nog even langs het huis van de chauffeur om z'n rijbewijs op te halen en rond gebedtijd worden we een half uur lang in de auto achter gelaten, omdat ze 'even' moeten bidden. Het is tenslotte vrijdag. Wanneer ze in de haven ons ook nog willen oplichten, zijn we helemaal klaar met Lombok en z'n onvriendelijke bewoners.

Vroeg in de ochtend sta ik bij de haven. Het weer is onstuimig, de golven hoog. Met hetzelfde lokale bootje als gisteren vertrek ik richting Lombok. De buum zwaait me uit. Voor hem zit het er weer bijna op. De witte koppen op de golven zijn een slecht voorteken. Het bootje klotst van links naar rechts, lijkt bijna water te scheppen en duikt in de golven. Ondertussen doe ik een korte veiligheidscheck. Ik zit met m'n voeten op een enorme gasfles, met een slang wordt er nog even benzine in de draaiende motor gegooid, er zijn meer passagiers dan er kunnen zitten en er zijn geen reddingsvesten aan boord. En hiermee moet ik de zee even oversteken. Het gaat zo tekeer dat ik zelfs de lokale bevolking wit weg zie trekken. Ik bid tot Allah, Boeddha, God, Ganesha, Shiva, Brahma en alles wat ik nog meer kan bedenken en slaak een zucht als eindelijk de haven in zicht komt. Maar dan begint de ellende pas echt... De golven in de branding zijn enorm. De kapitein gooit zijn boot om, maar komt dwars op de golven te liggen en klapt tegen de punten van de andere boten aan. Iedereen is in paniek, er wordt gescholden, druk gebaard, ankers worden binnen gehaald en wij zitten met de motor tussen de ankerlijnen van de afgemeerde boten. De golven hebben vrij spel en wij zijn de speelbal. Uiteindelijk lukt het de motor los te krijgen en varen we terug de wilde zee op, om vervolgens een stuk verderop een nieuwe poging te wagen. Na een paar keer draaien, anker uitgooien, en wat flinke golven, klappen we op het strand, de boot wordt zijwaarts op het strand gebeukt. Inmiddels is het ook nog gaan storten. Er ontstaat paniek en iedereen wil zo snel mogelijk van boord. Ik zie mijn backpack van boord verdwijnen en ga er zelf zo snel mogelijk achteraan. Heelhuids zet ik voet aan wal en kom als een verzopen kat aan bij het busstation. Alsof ik heb gezwommen. Dit betekent niet heel veel goeds voor mijn vierdaagse boottochtje...

Het busje doorkruist heel Lombok, waar aan de oostkust onze boot klaarligt, die ons (ik en 9 anderen) in 4 dagen naar het eiland Flores zal brengen. Onderweg worden de inkopen gedaan voor de aankomende dagen. Verse groenten, ananassen en levende kippen. Tja, verser kun je het niet hebben. Pas eind van de middag komen we aan bij de haven, waar ik heel blij word van de prachtige boot die er ligt te wachten. Die is het dus niet. Het kleine roestige ding ernaast zal mij veilig de zee over moeten brengen. Ik ben zo blij dat onze groep maar uit tien ipv de gebruikelijke twintig personen bestaat, want ik zou niet weten hoe hier twintig passagiers op zouden moeten kunnen passen. De boot is vooral boot, zonder enige vorm van comfort. Je zit op het dek, je eet op het dek en je slaapt op het dek. Geen kussentje, geen tafeltje, geen bed. Eén toilet, maar wel met het mooiste uitzicht ooit (of was dat toch t toilet in de boomhut in Laos?). De kippen reizen eerste klas en hebben achterop t schip een privé hut. Wanneer we vertrekken is het gelukkig droog. We laten het schitterende uitzicht op Lombok achter ons en de boot baant zich een weg tussen ontelbare eilanden en hoge golven. Voor me schiet een school vliegende vissen voorbij. Ik dacht ze al vaker gezien te hebben, maar dat waren gewoon springende vissen. Dezen fladderen echt een paar meter over water! Zeer bijzonder. In het donker wordt gewoon doorgevaren. Met een zaklamp houden ze de boel in de gaten. Het plankton dat tegen de boot aan klapt, geeft prachtig licht en zorgt voor een zee vol sterretjes. Zelfs een toiletbezoek in het donker is een bijzondere attractie. Het doorspoelwater in de emmer zit vol plankton en wanneer je erin schept en het in de pot gooit heb je een complete lichtshow. De nacht verloopt onrustig. De golven worden hoger, een enorme plensbui barst los en om 3 uur 's nachts wordt de motor gestart en zetten we koers richting nog hogere golven. Langleve de reistabletjes.

De dag begint droog. En de kippen leven nog. Ik bevind me ergens midden op zee, met aan de rechterkant land in zicht. De eilanden zijn grote bergen, die bedekt lijken te zijn onder een groene laag fluweel, met op de bergkam wat boompjes. Bij een verlaten eiland gooien we het anker uit en zwemmen we naar de kant. Beloofd is dat onze camera's en andere spullen die droog moeten blijven, met het gammele reddingsbootje naar de kant worden gebracht. Het reddingsbootje is serieus waar een giller. Een uitgeholde boomstam, maar: we hebben wel zwemvesten aan boord. Ik heb er dus weinig vertrouwen in en kies voor de zekerheid m'n waterproof camera. Ik kijk hoe twee man het ding naar de kant peddelen en in de branding een grote golf naar binnen slaat. Alles nat. Het eiland ligt bezaaid met stukken koraal en ghostwood. Rond een klein zoetwater meer fladderen tientallen vlinders. Midden op het eiland bevindt zich een prachtige waterval, waar we een douche nemen en het zoute water van ons afspoelen. Het frisse gevoel is maar van korte duur, aangezien we weer terug naar de boot moeten zwemmen. De branding is zo wild, dat snorkelen hier geen zin heeft. Alles is troebel. Maar bij de tweede stop kijken we vanaf de boot al maar de bodem. Kraakhelder water en een ongelofelijke hoeveelheid koraal. Het lijkt een prachtig aangelegde tuin, met ontelbaar veel bewoners. Alle kleuren vissen van de regenboog, heel veel nemo's (m'n favoriet) en knalblauwe zeesterren. Het zonnetje komt door en iedereen is vrolijk. Dit is maar van korte duur. Van het ene op het andere moment slaat het weer om en is er geen droog plekje meer op de boot te vinden. We varen uren lang met overal om ons heen water. Zelfs van boven. En ik kan je vertellen; wat is de zee dan saai. Niets anders dan hoge golven, overal waar je kijkt. Heel af en toe vaart er een vogel voorbij op een stuk hout, maar dat is dan ook gelijk t hoogtepunt van de dag. Tijdens het eten wordt het langzaamaan droog. We dweilen het dek en kunnen in het midden met z'n allen net droog zitten. Na het eten duik ik met een reistabletje m'n bed in, waar ik door de hoge golven van links naar rechts wordt geslingerd. Met geen mogelijkheid kan ik stil blijven liggen. Op m'n rug is de meest stabiele positie. Pas rond middernacht begeven we ons in rustiger vaarwater en kan ik me op m'n zij draaien.

Wat kan het leven toch simpel zijn. Wakker worden, kopje thee, tandenpoetsen, klaar. Geen douche, geen spiegel, geen wasbak. Alles is klam en vies, of door zweet of door zout water. Gelukkig ruiken we allemaal hetzelfde. Ik snak naar een warme, zoetwater douche en een fles shampoo. Vandaag zit het weer in ieder geval mee, de zon komt soms zelfs tevoorschijn en: de kippen leven nog. De boot wordt een aantal keer voor anker gegooid en het is een verademing om even vaste grond onder m'n voeten te hebben. Op een van de eilandjes klimmen we omhoog en hebben schitterend uitzicht over de hele baai. Het water gaat van azuurblauw naar donkerblauw en is zo helder dat je het rif kan zien. In de verte ligt onze boot. Het is maar een heel klein stipje in deze immense blauwe watermassa. Terug op de boot zien we dolfijnen, roofvogels en tegen schemering enorme vleermuizen. Voor het eerst sinds dagen zie ik weer een dorpje. We stoppen om wat inkopen te doen en, wat later blijkt, een onderdeel van de motor te laten repareren. We meren af aan de lange steiger en nemen een kijkje bij de houten huisjes, waar de mensen buiten op hun stoepje zitten, tussen een berg vuil. Overal ligt plastic en zooi. De mensen leven van de visserij en de verkoop van houten komodovaranen. Ze hebben verder weinig, maar wel allemaal een enorme schotel en tv. De kinderen rennen achter ons aan en willen allemaal op de foto. Het hele dorp loopt uit om te kijken wat die vreemde toeristen hier doen. Terug op de boot, komt zelfs het dorpshoofd een kijkje nemen en gaat gezellig met de rest op de steiger zitten kijken hoe onze boot vertrekt. Het is de laatste avond en één kip is in de soep beland. We vieren onze laatste avond op de boot met een yoga lesje van André, de grote, brede Duitser. Net op het moment dat ik moet ontspannen en naar het geruis van de zee moet luisteren, start de kapitein de motor. Ik heb het niet meer, ben hier vast ongeschikt voor. Door de harde wind is het anker losgeslagen. Met zaklampen wordt bekeken hoever we van de kant zijn en het anker opnieuw uitgegooid. Onze boot is alleen voorzien van een kompas. Geen radar, geen navigatie, soms zelfs geen licht. Een spookschip, midden op zee.

Iedereen die mij kent weet dat ik erg hoge verwachtingspatronen kan hebben en dat als de werkelijkheid hier niet aan voldoet, ik zwaar teleurgesteld kan zijn. Van de boot verwachtte ik gelukkig niet zoveel. Maar van Komodoeiland, verwacht ik toch minstens komodo's van drie meter, die elkaar te lijf gaan, kippen verslinden en met bebloede kop gevaarlijk dicht bij komen. Dat zie ik ook altijd op National Geographic, en ik heb vier dagen op een boot gezeten om hier op dit speciale eiland te komen, dus lijkt me het niet teveel gevraagd. De boot meert af, en met een ranger voor en achter ons betreden we het eiland. De komododragon is zeer gevaarlijk, kan gemakkelijk drie meter lang worden, eet buffels, herten en verder alles wat voorbij komt. Als er een aanvalt, moeten we met z'n allen in een boom klimmen (weer ben ik blij dat we niet met z'n twintigen zijn), dus dat klinkt veelbelovend. Al bij de start worden we verrast; zes komodo's liggen onder de keuken lekker uit te buiken. Ze zijn gemiddeld van formaat, hebben een mooi velletje (lees; leuke handtas), maar verder zit er totaal geen beweging in. Alsof ze er voor ons neergelegd zijn. Ik had nog gehoopt dat ze onze kip zouden opofferen om er wat beweging in te krijgen, maar helaas. Ik zet dus mijn hoop op de twee uur durende wandeling, door meters hoog gras, over hoge bergen en langs modderige stroompjes, maar op een aap na (en daar hou ik dus niet van) is er geen wild te bekennen. We eindigen deze boeiende tocht weer bij de keuken, waar de zes gedrapeerde draken ook verdwenen zijn. Wat het hoogte punt van deze vierdaagse boottocht moest zijn, is een groot fiasco. "Tja, het is het seizoen ook niet hè? Dan moet je in augustus komen, struikel je er over". Dat vertellen ze er natuurlijk niet bij als je boekt. Op de vraag waar ze dan nu zijn, krijg ik het antwoord dat ze niet van regen houden en het droger opzoeken. Best knap op een eiland, omringd door water.

Terug op de boot moet de kip er toch aan geloven. Het arme beestje heeft weer en wind doorstaan, en komt op de laatste dag van z'n cruise toch aan z'n eindje. Ik doe nog een bod om z'n leven te redden, biedt 10 euro om m vrij te laten (om vervolgens een komodo te voeren...), maar t mag niet baten. Halverwege de middag komt Flores in zicht. Nog wat laatste hoge golven en veilig zet ik voet aan wal.