Vier koeienpoten in een zakje

De dag begint traag. Op het gemakje werk in een uitgebreid ontbijt naar binnen en koop voor onderweg bij de baguettevendor op de hoek verse baguettes met laopathé. Je moet er duidelijk niet naar kijken en je niet afvragen wat erin zit, maar het smaakt prima. Op het busstation kopen we een kaartje naar Tha Khaek. De bus, met roze gordijntjes, staat al klaar. Keurig op tijd start de chauffeur de motor en de karaoke dvd. Met de volumeknop voluit, zetten we koers richting t noorden. Om de paar meter stopt de bus, gewoon omdat er iemand langs de weg z'n hand op steekt. Wanneer de bus vol zit, komen de plastic krukjes tevoorschijn en wordt het gangpad volgebouwd. Het gejengel van de karaoke dvd houdt na 1,5 uur abrupt op. Er komt een lading rook vooruit de bus en het scherm wordt zwart. Opgeblazen. Heerlijk rustig rijden we verder. Na drie uur zweten op de nep-leren stoelen, zijn we op het busstation van Tha Khaek.

Het plaatsje is een kopie van Savannakhet, maar dan zo mogelijk nog rustiger. Niets te beleven en niets anders te doen dan met een fruitshake genieten van de zonsondergang aan de rivier.

Wanneer we de volgende dag op zoek gaan naar een scooter, blijkt dat alle 22 exemplaren in het hele dorp verhuurd zijn. Geen scooter meer te vinden, dus nemen we een tuktuk naar de buddha cave. Volgens de lonelyplanet zeker de moeite waard en pas een paar jaar geleden ontdekt. Ik kruip door de smalle ingang en verwacht een overdaad aan antieke Boeddha's. Het is een aanfluiting. Bij mijn moeder op de schoorsteen staan er meer. Gelukkig maakt het boottochtje van 50 cent de dag weer goed. Met een zaklamp varen we de smalle grot in. Het bootje past er op sommige plaatsen zowel in de breedte als in de hoogte precies doorheen. We moeten bukken om de punten te ontwijken. In het licht van m'n zaklamp, zie ik de vleermuizen wegvliegen.

Na deze enerverende excursie dropt het tuktukmeneertje ons ergens aan de rivier, waar we een duik nemen in het heldere, koude water. De plek tussen de puntige bergen is idyllisch, totdat er een horde andere toeristen aan komt zetten. Nadat we enigszins zijn opgedroogd, gaan we lekker terug.

Vandaag gaan we richting de Konglo caves. De lokale bus dropt ons na 2 uur hobbelen ergens langs de weg, waarna we op goed geluk een tuktuk pakken, die ons schijnbaar in de goede richting zal brengen. Er zijn nog twee toeristen, die dezelfde kant op willen. De tuktuk (dit keer zo'n grote) wordt volgepropt met mensen. De bagage gaat op het dak. Na drie rondjes, zijn we nog geen meter opgeschoten, maar de chauffeur vindt dat er best nog wel wat mensen bijpassen, dus rijdt nog een extra rondje op zoek naar passagiers. Niet alleen de bankjes aan de zijkant gaan vol, maar ook iedere cm in het midden wordt volledig benut. Een mannetje of 20, is geen probleem. De oude, verrimpelde vrouw tegenover me heeft een grote gebreide bivakmuts op. Het oversized overhemd zit tot bovenaan dichtgeknoopt. Na een kilometertje of 40 moeten we eruit. We wachten op de laatste tuktuk naar Konglor. Natuurlijk wordt ook deze volgeladen. Een gehandicapte wordt voorin getild, zijn rolstoel gaat op het dak. Mevrouw bivakmuts en vriendin met berenhanddoek om haar hoofd delen onderweg een maïskolf en m'n overbuurvrouw heeft een plasticzak met vier afgehakte koeienpoten. Het bloederige vleesgedeelte steekt boven de zak uit en slingert van links naar rechts over de vloer van de tuktuk. Ze laat even zien dat het echt een koe was, en haalt een behaarde poot uit de zak. De hoef bungelt er nog aan. Na nog eens veertig kilometer hobbelen met dit gezelschap, worden we ergens aan de weg eruit gezet. Een bordje laat zien dat het nog 2 km is naar het guesthouse. Dat wordt dus lopen. Een zanderig paadje slingert door de velden. Op een paar huisjes na is hier niets. Het is dan ook bijna onvoorstelbaar dat hier ergens een hotel/guesthouse zit. Aan de rivier staan zes houten bungalowtjes, met veranda en prachtig uitzicht. Aan de overkant de hoge puntbergen, de zon die langzaam verdwijnt en kinderen die in een houten bootje de rivier afzakken en een bad nemen. Samen met de twee andere backpackers waarmee we de tuktuk deelden, zijn wij de enige gasten in deze paradijselijke plek. Met de kikkers en krekels op de achtergrond, dineren we met z'n vieren bij kaarslicht aan de chique gedekte tafel. Alsof we in de verkeerde film terecht zijn gekomen.

Na een relaxte start van de dag, lopen we met z'n vieren (een brandweerman uit Canada en een productieassistent uit Slovenië) richting de Konglor cave. Het zou een 2 kilometer lang wandelingetje moeten zijn. Dwars door de opgedroogde rijstvelden, groente tuinen en gewassen, is het echter compleet onduidelijk welke kant we op moeten. De vriendelijke mensen wijzen ons van de ene naar de andere kant, dwars door dorpjes. Na een uur rond te hebben gewandeld komen we gewoon op de weg uit, die rechtstreeks naar de grot loopt. Bij de grot huren we een bootje. Wederom een wiebelende, lekke boomstam, waar ik inmiddels aan gewend ben. Met z'n drieën, een kapitein achter en matroos voorin varen we de donkere grot binnen. Zeven kilometer lang varen we door een soort mysterieus maanlandschap. De enige verlichting komt van onze zaklampen. Op de ondiepe plekken, moeten we de boot uit. We trekken de boot door het water, over de stenen naar het diepere gedeelte, zodat we weer verder kunnen. Na een uurtje varen, komt er licht aan het eind van de tunnel. We verruilen de donkere koude grot voor een blauwe lucht met heerlijk zonnetje. Na een korte pauze, gaan we dezelfde weg terug. Stroomafwaarts gaat het een stuk sneller. De rest van de middag brengen we door op het strandje bij de ingang van de grot en nemen een duik in het heldere frisse water. De zandvliegjes verstoren echter bruut mijn rust. De minuscuul kleine beestjes steken en laten een vreemd rood plekje achter. Wanneer er op m'n benen en rug ontelbare rode vlekken zitten, gaan we terug naar onze paradijselijke bungalows. We liften mee met een tractor, die toevallig passeert.

De rode zandvliegvlekjes, zijn inmiddels bulten geworden. Alles bij elkaar, op m'n benen, rug, en armen, zijn het er zo'n 100. Ik word gek van de jeuk en lig de hele nacht als een bezetene te krabben. Overdag heb ik ook weinig anders te doen, dan denken aan de jeuk en naar de rivier staren. Mijn humeur daalt tot ver onder het nulpunt. Terwijl menigeen jaloers zou zijn op deze prachtige locatie, duik ik 's middags mijn bed in. Ik ben het zat en kan nergens meer van genieten. Een travelburnout. Echt waar, het bestaat! Ik heb er over gelezen. Alle indrukken kunnen soms teveel worden, je hersenen hebben de tijd nodig om alles te verwerken. Dus ook tijdens het reizen, heb je af en toe een weekend nodig, of vakantie, om vervolgens weer volop te kunnen genieten. Ik gooi het gewoon op een baaldag. Gewoon het verkeerde humeur, op de verkeerde plek. M'n lichaam doet lekker mee. Ik voel me slap en belabberd, heb zelfs geen honger.