Van de regen in de drup

Flores voldoet op geen enkele manier aan mijn verwachtingen (daar heb je ze weer). Na vier dagen afzien op zee en zo'n 15000 kilometer van huis, verwacht ik een uitzonderlijk tropische bestemming, met witte stranden en wuivende palmbomen, maar Labuanbajo is alles behalve dat. Het water ziet hier bijna zwart, en de gehele kust ligt vol afval. Het is een vuilnisbelt. Op mijn vraag waar het strand is, wordt gelachen en verteld dat je dan toch echt een bootje moet nemen naar de eilanden voor de kust. Ja, daar kom ik dus net vandaan. Vuilniszakken worden gewoon boven het water geleegd, kinderen nemen een duik in het smerige water en het strand krioelt van de ratten. Welkom aan de andere kant van de wereld!

Mijn accommodatie (met hurktoilet, ik haat t zo) is inclusief huisdieren. Gerry gekko, Karel kakkerlak, Malaria mug en Allah Akbar (de moskee in de achtertuin), bezorgen me slapeloze nachten. Overdag ben ik bezig met plannen maken, om deze op het laatste moment weer te wijzigen. Ik boek vluchten annuleer ze weer, regel lokale bussen en zit uiteindelijk na twee dagen nog steeds op dezelfde plek, met dezelfde huisdieren. Niet omdat het zo leuk is, maar omdat iedereen in dit oord gedoemd is om te blijven. Ferry's varen niet, vliegtuigen worden door het slechte weer geannuleerd en ik kan gewoon niet plannen. Uiteindelijk regel ik een busticket naar Bajawa, weg uit deze troosteloze bedoeling. De bus wordt op het laatste moment een privé auto met chauffeur, die ik deel met twee meiden (een Spaanse en Sloveense). Lekker luxe en ook nog eens gezellig. Al eerder heb ik wegen gehad waarvan ik dacht dat er niet meer bochten in passen, maar dat kan dus makkelijk, blijkt hier. Gisterennacht heeft het noodweer een rampgebied gecreëerd. Bomen liggen over de weg, elektriciteitsmasten zijn omgewaaid en daken compleet verwoest. Met man en macht wordt geprobeerd de weg begaanbaar te maken. We zigzaggen tussen takken, stronken en bamboebossen door. Het uitzicht verdwijnt in een langdurige, hevige stortbui. Gewapend met poncho bezoeken we onderweg een uitgestorven dorp (met dit weer zou ik me ook niet buiten vertonen) en een rijstveld dat van bovenaf een spinnenweb structuur heeft. Best mooi allemaal, maar met dit takke weer prefereer ik de auto. De chauffeur zucht bij iedere omgewaaide boom, en maakt andere zorgwekkende geluiden. Later begrijp ik dat er complete aardverschuivingen zijn geweest, stukken zijn weggespoeld en er zelfs over een orkaan werd gesproken. Duidelijk dus geen dagelijkse kost en een behoorlijke kluif voor de chauffeur, die zich naast alle bochten in de weg, ook nog moet richten op obstakels die her en der over de weg verspreid liggen. Onze reis eindigt gelukkig met een happy end in hotel Happy Happy. De gele smiley lacht ons al van verre tegemoet. Harry, de Nederlandse eigenaar, verwelkomt ons met een kopje thee. Het is onmogelijk om met dit weer de straat op te gaan, dus dineren we met een boterham met pindakaas. De biertjes komen op tafel en het feest barst los. Spaanse muziek gecombineerd met het Hollandse levenslied. Er wordt gezongen, gedanst en heel hard gelachen. Pas na middernacht lig ik in het lekkerste bedje ooit.

De volgende ochtend word ik gewekt door Jan Smit. "Sta op, sta op, kom op en dans met mij", klinkt door de speakers. Ik lig te schudden in m'n bed, terwijl de twee meiden me met een groot vraagteken aankijken. Na een zeer uitgebreid ontbijt met vers gebakken, bruin brood en een warme douche, gaan we in een bemo (een minibusje) de omgeving verkennen. Het is voor de verandering een keer droog en dat maakt de dag gelijk een stuk leuker. Drie blonde meiden op de wekelijkse lokale markt is schijnbaar een behoorlijke bezienswaardigheid. Ik koop wat vreemd uitziende, vrolijk gekleurde snacks, ga hele gesprekken aan met de marktvrouw en niemand weet waar het over gaat. Van alle kanten worden we toegelachen. Er wordt gekauwd op een dikke prop beetlenut, wat hun tanden (of wat daar van over is) donker rood kleurt. Na het goedje te hebben uitgekauwd beland het met een grote flats op straat, tussen de rest van de rode fluimen. Alsof er een moord begaan is. Het geluid op de achtergrond zou ook niet misstaan in een horror. Het afgrijselijke gekrijs komt van de varkens verderop. De arme beesten worden met alle poten aan elkaar geknoopt en ondersteboven naar de nieuwe eigenaar gebracht. Het geluid gaat door merg en been.

Flores begint steeds leuker te worden. Na de markt met super vriendelijke mensen, bezoeken we twee traditionele dorpen. Op Flores is 85% van de bevolking katholiek (even ter vergelijking; op Bali is 95% Hindu en op Lombok 90% Moslim). Hier dus nauwelijks tempels en moskeeën, maar kerken. Van oorsprong zijn het allemaal animisten, die de natuur aanbidden. Zo worden de traditionele huizen hier gesierd met de schedels van geofferde buffels en een afbeelding van Jezus. Ceremonies vinden regelmatig plaats, bij geboorte, overlijden of bijvoorbeeld een nieuw huis. Het bloed vloeit rijkelijk door de vele dieren die geofferd worden, op de speciaal daarvoor bestemde stenen plateaus. Een oude vrouw laat ons haar eenvoudige huis zien. Het houtsnijwerk is simpel, maar beeldt schijnbaar van alles uit. Ze wijst, zingt en rolt met haar grote ogen gevaarlijk heen en weer. Het zou me niets verbazen als dit de heks uit t dorp is en zo haar voedoe gaat toepassen. Deze vermoeiende dag sluiten we af in de hotspring. Waar we het hele bad voor onszelf hebben, met publiek op de kant...

Ik verlaat de meiden en neem vroeg in de ochtend de lokale bus naar Moni. Het is zondag, de busmaatschappij heet Halleluja en hangt vol met kruizen en afbeeldingen van Jezus. Dit moet dus goed gaan. De chauffeur houdt duidelijk van countrymuziek. Na vier keer 'Mi-i-ssissippiii, I remember you-ou' verlang ik naar wat lokaal gejengel. Natuurlijk wordt er op iedere hoek van de straat gestopt, worden kippen ingeladen, boodschappen gedaan op de lokale markt en zit ik binnen een half uur tussen de tomaten, eieren en dozen. Ik heb nog mazzel dat ik een stoel heb, de rest vlijt zich zonder klagen tussen en op de boodschappen. Niet alleen kippen, maar ook zangvogels behoren tot de passagiers. De hele weg fluiten de beestjes er vrolijk op los. De eigenaar fluit terug om te checken of ze het nog doen. De bus rijdt langs rijstterrassen, langs diepe afgronden en langs de grillige kustlijn. De golven smakken met grote kracht op de rotsen. Rond het middaguur is de bus in Moni. Ik worstel mezelf en m'n rugzak tussen de mensen, de boodschappen en de kippen door naar buiten. Moni is één straat. Lekker overzichtelijk. Zeker voor iemand die altijd verdwaalt. Na de plensbuien onderweg, breekt het zonnetje een beetje door. De ultieme kans om de drie kleuren meren te bekijken op de vulkaan Kelimutu. Ik drop m'n tas en spring direct achterop de scooter van de eigenaar, die me in enorme vaart in een half uur naar boven rijdt. De bewolking neemt toe, maar ik ben net op tijd om de meren goed te kunnen zien. De meren van Kelimutu zijn al sinds mensen heugenis drie verschillende kleuren. Één is altijd turquoise, de andere twee variëren door mineralen van zwart, tot bruin, oranje, rood en geel. Het zal niemand verbazen dat ze nog geen week geleden allemaal turquoise zijn geworden. De '3-colour lakes', zijn de '1-colour lakes' geworden. Gebeurt nooit. Heb ik weer. Maar ik heb goed zicht, het is even helder en de kleur blauw is prachtig. De wolken ontnemen in sneltreinvaart het zicht en met dikke druppels loop ik terug naar m'n chauffeur.

De lokale bus naar Maumere is een attractie op zich. De muziek staat vol aan en posters van Britney Spears sieren het plafond. De voorruit is kunstig beplakt met allerlei kleuren plakplastic en drie gaten moeten de chauffeur voldoende zicht op de weg geven. Maumere ligt aan de kust, in het oosten van Flores. De afgelopen dagen heb ik vanuit het westen het hele eiland doorkruist. In tegenstelling tot de westkust, is de oostkust schoon, maar het regent hier net zo hard. Wanneer ik de volgende dag op weg ben naar de luchthaven voor mijn vlucht terug naar Bali, schijnt de zon. Ik verlaat Flores met een strak blauwe lucht.