Das Baal-i
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
27 Maart 2012 | Indonesië, Sanur
Na het zonnige vertrek op Flores, word ik op Bali ontvangen met noodweer. De piloot heeft moeite met landen, omdat heel Bali is verdwenen. Das Baal-i. Één voor één worden de passagiers met een paraplu, door het noodweer, naar de twee meter verderop geparkeerde bus gebracht, die vervolgens ons drie meter verderop onder een afdakje afzet. De taxi naar Sanur moet door zoveel water, dat ik me afvraag of ik op de boot naar Lombok zit. De volgende ochtend slaap ik voor het eerst sinds tijden uit. Na het ontbijt begeef ik me voorzichtig op het strand. Het is net Scheveningen met die grauwe lucht en alle Nederlanders. Zelfs de bitterbal is hier verkrijgbaar. Zodra ik een druppel voel, snel ik een winkeltje binnen en koop een paraplu. De beste investering ooit, want de rest van de middag schijnt de zon en breng ik door op het strand.
Er is volop bedrijvigheid in de straten. Vanwege het jaarlijkse Ogho Ogho festival vinden overal ceremonies plaats. Mensen gaan in traditionele kleding naar het strand om een offer te brengen en gaan vervolgens door naar de tempel. Het is een mooi contrast; de toeristen die in zwemkleding toekijken hoe de indrukwekkende stoet onder begeleiding van muziek passeert. Tevens wordt de laatste hand gelegd aan de Ogho Ogho beelden; meters hoge, afschrikwekkende goden. Zodra het donker is, worden de beelden op bamboestellages door de stad gedragen. Samen met honderden anderen, wacht ik geduldig op het afgesloten kruispunt wat er gaat gebeuren. Het krioelt van de mensen, op de normaal zo drukke doorgaande weg naar de hoofdstad. Dan hoor ik muziek en zie een enorm groot beeld boven de mensenmassa verschijnen. De mannen die de bamboeconstructie met het metershoge gevaarte boven hun hoofd tillen, bewegen de god ritmisch door de menigte. Er is geen route, het angstaanjagende ding gaat gewoon overal tussendoor. Uren gaat het door, het ene gevaarte nog groter en mooier dan de ander. Allemaal om de boze geesten weg te jagen. De dag erna, Nyepi, is voor heel Bali een rustdag. Iedereen, ook de toerist, wordt geacht binnen te blijven. Straten zijn verlaten en zelfs de luchthaven is gesloten. Diegene die toch een poging op straat waagt, wordt linea recta terug gestuurd naar binnen. Echt wat voor mij, 24 uur in een hotelkamer. Gelukkig heb ik iets meer geïnvesteerd, dus een lekker ruim balkon en geen kakkerlakken. 24 uur lang kan ik doen waar ik de afgelopen vijf maanden nog geen tijd voor heb gehad. Ik slaap, ik lees, ik schrijf, ik staar wezenloos voor me uit, ik doe een wasje en ik eet (dit laatste is trouwens niet zo bijzonder, dat doe ik volop) Met koekjes, pindakaas, brood en chocola kom ik de dag wel door.
Met nog maar een maand te gaan, komt het einde nu wel heel snel in zicht. De laatste weken zijn voorbij gevlogen. Aan de ene kant verlang ik weer naar ons (nu zonnige?) koude kikkerlandje, een boterham met oude kaas, m'n pumps ipv teenslippers, een warme douche, een volle kledingkast (die rugzak ben ik zooooooo zat!), biefstuk, GTST, zelf koken, een lekker dekbedje, chailatte bij Hugo, een frikandel speciaal, trouwenz (leuk weer fröbelen!), en natuurlijk alle lieve mensen die ik weer ga zien! Aan de andere kant heb ik helemaal geen zin in een gestructureerd leven, in de dagelijkse sleur, iedere dag dezelfde route naar m'n werk (oh nee, klein detail: ik heb geen werk), te moeten kiezen uit welke kleur pumps, een half uur voor de spiegel te staan voor m'n haar en make-up (mascara? Wat is dat?), aardappelen, de dure euro, en dikke jassen...
Om alvast een beetje aan thuis te wennen komt pa mij ophalen en reizen we de laatste maand samen door Indonesië. Op weg in het vliegtuig naar Singapore heb ik kriebels in m'n buik. Het is een vreemd idee, dat hij al op Singapore airport op mij zit te wachten. Ik weet dan ook niet hoe snel ik m'n tas van de lopende band moet halen, slinger m op m'n rug en haal m'n telefoon tevoorschijn. Geen internet, geen bericht. Ik struin de luchthaven af, maar geen spoor. Ik besluit te bellen en ben blij wanneer hij gelijk opneemt. Er blijken 3 aankomsthallen en hij zit in een andere. Ik neem de skytrain en hij staat al op me te wachten! Het lijkt alsof ik hem gisteren nog heb uitgezwaaid op Delhi airport (wat overigens een stuk minder leuk was).
De rest van de dag hebben we om bij te praten en Singapore te ontdekken. Als verrassing heb ik een vijfsterrenhotel geboekt. Om nog een beetje chique voor de dag te komen, heb ik de enige, nog schone, niet verwassen, zonder gaten, kleding uit gekozen. Ik geloof niet dat ze hier gewend zijn aan ranzige backpackers. De prijs voor een overnachting is normaal mijn maandbudget... Maar oh wat ben ik blij met het schone, zachte dekbed, het fluffie kussen, het wollige tapijt, de föhn, dikke handdoeken, flesjes badschuim, smeersels, en een ligbad!!! En dan heb ik het fantastische uitzicht, vanaf onze kamer op de 14e verdieping, over de stad nog niet eens genoemd.
Singapore is een geweldige stad. Ik ben compleet in shock door de enorme prijzen (ik vind alles boven 5 euro al duur, dus laat staan als een biertje 10 euro kost...), maar de hele setting maakt alles goed. We lopen tussen wolkenkrabbers, genieten van terrasjes aan het water, verwonderen ons over de enorme vissen en reuze krabben in de aquaria voor de restaurants, vergapen ons aan de bizarre gebouwen en struinen door de diverse shoppingmalls. Ik voel me een sloeber in deze moderne, hippe stad. Tegen zonsondergang nemen we de lift naar de 71ste verdieping van het swissotel. Binnen enkele seconden brengt de lift ons naar de op de bovenste verdieping gelegen bar en hebben we spectaculair uitzicht over Singapore. De zon gaat onder en de stad verandert in een zee van lichtjes. Met een fles wijn (we zijn er nu toch) vieren we de eerste dag van de laatste maand. Op naar Sulawesi!
Er is volop bedrijvigheid in de straten. Vanwege het jaarlijkse Ogho Ogho festival vinden overal ceremonies plaats. Mensen gaan in traditionele kleding naar het strand om een offer te brengen en gaan vervolgens door naar de tempel. Het is een mooi contrast; de toeristen die in zwemkleding toekijken hoe de indrukwekkende stoet onder begeleiding van muziek passeert. Tevens wordt de laatste hand gelegd aan de Ogho Ogho beelden; meters hoge, afschrikwekkende goden. Zodra het donker is, worden de beelden op bamboestellages door de stad gedragen. Samen met honderden anderen, wacht ik geduldig op het afgesloten kruispunt wat er gaat gebeuren. Het krioelt van de mensen, op de normaal zo drukke doorgaande weg naar de hoofdstad. Dan hoor ik muziek en zie een enorm groot beeld boven de mensenmassa verschijnen. De mannen die de bamboeconstructie met het metershoge gevaarte boven hun hoofd tillen, bewegen de god ritmisch door de menigte. Er is geen route, het angstaanjagende ding gaat gewoon overal tussendoor. Uren gaat het door, het ene gevaarte nog groter en mooier dan de ander. Allemaal om de boze geesten weg te jagen. De dag erna, Nyepi, is voor heel Bali een rustdag. Iedereen, ook de toerist, wordt geacht binnen te blijven. Straten zijn verlaten en zelfs de luchthaven is gesloten. Diegene die toch een poging op straat waagt, wordt linea recta terug gestuurd naar binnen. Echt wat voor mij, 24 uur in een hotelkamer. Gelukkig heb ik iets meer geïnvesteerd, dus een lekker ruim balkon en geen kakkerlakken. 24 uur lang kan ik doen waar ik de afgelopen vijf maanden nog geen tijd voor heb gehad. Ik slaap, ik lees, ik schrijf, ik staar wezenloos voor me uit, ik doe een wasje en ik eet (dit laatste is trouwens niet zo bijzonder, dat doe ik volop) Met koekjes, pindakaas, brood en chocola kom ik de dag wel door.
Met nog maar een maand te gaan, komt het einde nu wel heel snel in zicht. De laatste weken zijn voorbij gevlogen. Aan de ene kant verlang ik weer naar ons (nu zonnige?) koude kikkerlandje, een boterham met oude kaas, m'n pumps ipv teenslippers, een warme douche, een volle kledingkast (die rugzak ben ik zooooooo zat!), biefstuk, GTST, zelf koken, een lekker dekbedje, chailatte bij Hugo, een frikandel speciaal, trouwenz (leuk weer fröbelen!), en natuurlijk alle lieve mensen die ik weer ga zien! Aan de andere kant heb ik helemaal geen zin in een gestructureerd leven, in de dagelijkse sleur, iedere dag dezelfde route naar m'n werk (oh nee, klein detail: ik heb geen werk), te moeten kiezen uit welke kleur pumps, een half uur voor de spiegel te staan voor m'n haar en make-up (mascara? Wat is dat?), aardappelen, de dure euro, en dikke jassen...
Om alvast een beetje aan thuis te wennen komt pa mij ophalen en reizen we de laatste maand samen door Indonesië. Op weg in het vliegtuig naar Singapore heb ik kriebels in m'n buik. Het is een vreemd idee, dat hij al op Singapore airport op mij zit te wachten. Ik weet dan ook niet hoe snel ik m'n tas van de lopende band moet halen, slinger m op m'n rug en haal m'n telefoon tevoorschijn. Geen internet, geen bericht. Ik struin de luchthaven af, maar geen spoor. Ik besluit te bellen en ben blij wanneer hij gelijk opneemt. Er blijken 3 aankomsthallen en hij zit in een andere. Ik neem de skytrain en hij staat al op me te wachten! Het lijkt alsof ik hem gisteren nog heb uitgezwaaid op Delhi airport (wat overigens een stuk minder leuk was).
De rest van de dag hebben we om bij te praten en Singapore te ontdekken. Als verrassing heb ik een vijfsterrenhotel geboekt. Om nog een beetje chique voor de dag te komen, heb ik de enige, nog schone, niet verwassen, zonder gaten, kleding uit gekozen. Ik geloof niet dat ze hier gewend zijn aan ranzige backpackers. De prijs voor een overnachting is normaal mijn maandbudget... Maar oh wat ben ik blij met het schone, zachte dekbed, het fluffie kussen, het wollige tapijt, de föhn, dikke handdoeken, flesjes badschuim, smeersels, en een ligbad!!! En dan heb ik het fantastische uitzicht, vanaf onze kamer op de 14e verdieping, over de stad nog niet eens genoemd.
Singapore is een geweldige stad. Ik ben compleet in shock door de enorme prijzen (ik vind alles boven 5 euro al duur, dus laat staan als een biertje 10 euro kost...), maar de hele setting maakt alles goed. We lopen tussen wolkenkrabbers, genieten van terrasjes aan het water, verwonderen ons over de enorme vissen en reuze krabben in de aquaria voor de restaurants, vergapen ons aan de bizarre gebouwen en struinen door de diverse shoppingmalls. Ik voel me een sloeber in deze moderne, hippe stad. Tegen zonsondergang nemen we de lift naar de 71ste verdieping van het swissotel. Binnen enkele seconden brengt de lift ons naar de op de bovenste verdieping gelegen bar en hebben we spectaculair uitzicht over Singapore. De zon gaat onder en de stad verandert in een zee van lichtjes. Met een fles wijn (we zijn er nu toch) vieren we de eerste dag van de laatste maand. Op naar Sulawesi!
-
27 Maart 2012 - 16:12
Marian:
Ha, wat fijn dat je nog een maandje samen kan reizen.....en als je alles boven de 5 euro veel vind.....dan zijn er geen nieuwe pumps hier! -
27 Maart 2012 - 16:14
Marian:
god, wat hoog #trouwenzz 71 verdiepingen! -
27 Maart 2012 - 17:50
Gonneke:
Ik ben er klaar mee en wil gewoon dat jullie nu thuis komen!! weeeeeeer een verjaardag zonder jullie!! -
27 Maart 2012 - 20:23
Paul Van Dijk:
weer genoten van je verhaal. Ook hier is het bijna zomer!
groet, paul -
27 Maart 2012 - 21:00
Astrid:
Geniet er ook deze laatste maand nog heel erg veel van! Leuk dat onze buum nu bij jou is! Veel plezier samen.
groetjes van Dennis, Astrid, Amber, Ruben en David -
28 Maart 2012 - 09:00
Ellie:
Yvonne mooie verslag,nou het is maar goed dat je vader er is.
We wachten allemaal met spannig op je terug komst.
Nog veel plezier groetjes ellie floris tim daan. -
29 Maart 2012 - 09:21
Oma:
Wij verlangen zo naar jou.
Je verhalen zijn geweldig,
maar ik hoor ze liever uit jou mond..
Oma -
01 April 2012 - 19:56
Bianka :
He yvon,
hoelang blijf je daar in Singapore?x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
